Ο παππους εφυγε

Καλο ταξιδι

Σε αγαπω!

Oνειρο

To ονειρο μου

αυτοχειρας και συναμα

τρομοκρατης του εαυτου του.

Σκοτωνεται μες΄την διαδοχη των ωρων

μεσ΄τις χιλιαδες μασκες των ανθρωπων

Το ονειρο πιανεται απο μια αχτιδα

απο ενα και μονο λουλουδι

του φτανουν λιγα για να τραφει για αιωνες

Μα ευθυς ξαναπεφτει,

ξανασκοτωνεται

μεχρι να ναυαγησει στη θαλασσα της ληθης

στον ωκεανο που λεγεται συνηθεια

Για τον παππου

Επειδη δεν μου αρεσουν τα μνημοσυνα

πριν φυγει και το σωμα σου

οσο προλαβαινω

θελω να σου ποσο σε αγαπω

και να σου αφιερωσω ενα κειμενο

που εγραψα για εσενα πριν λιγους μηνες.....


<<Τον παρατηρω απεναντι μου.....Καθεται πισω απο το παραθυρο και κάνει πως βλέπει το δρομο...μα κάπου ταξιδευει...παιζει τα χέρια νευρικά πάνω στο τραπέζι,κάτι τον απασχολει,κάτι που δεν θα το πει ποτε και σε κανεναν....Ισως η ζωη που δεν έζησε,ίσως ο θάνατος που περιμενει.Μα πως περιμενεις το θάνατο?ΠΩΣ??Γνωριζει και γνωριζω πως σε λιγο όλα θα τελειωσουν.Παω κάθε μέρα οταν είμαι εδω και τον βλεπω,πάντα κάτι θέλει να μου πει και την ώρα που είναι να βγει απο το στόμα δισταζει.Καθε άνθρωπος για να βρει τη δύναμη να σηκωθει απο το κρεββατι το πρωι πρέπει να πιστευει σε κάτι,να περιμένει κάτι.Τι να περιμενει ο παππους στα85 του,ανήμπορος με χιλια δυο προβληματα?Και ομως περιμένει να δει εμενα ...και τα μάτια του πλημμυριζουν απο χαρα,σαν παιδι...αμα τον ρωτησεις τι κερδισε στη ζωη του θα σου δειξει τα παιδια και τα εγγονια του....Εχει μια σπάνια αξιοπρεπεια που δεν συναντας ευκολα,έζησε δυσκολες εποχες,δεν ξέρω αν γνωρισε τον έρωτα...μεγάλωσε αλλιως,πληθα πληθα χτισανε το σπιτι με την γιαγια...Παππου θα ηθελα κάποιο πάσχα να ξαναγεννηθεις στην ηλικια μου,τοτε θέλω να μου πεις οσα δεν μου ειπες...και τοτε θέλω να κλεισω μεσα στα χερακια σου όλες τις χαρες του κόσμου ( για να δανειστω μια φράση απο τον Σπρινγκ)Παππου ,θα σε κοιτάξω ξανα,αυριο,μεσα στον πυρηνα των ματιων σου,σε αυτα τα πανεμορφα θολα ματια και στο φως που σβηνει θα βρω μια αχτίδα....και αυτην την αχτιδα θα την αναστησω μέσα στην καρδια μου για πάντα! >>


(Το κειμενο γραφτηκε πρωτη φορα το πασχα του 2006 ,στο μπλογκ του ΝΔ)

Aπορια

Και αν εχω την αναγκη να κρατω ημερολογιο

γιατι να το κανω ενωπιον και αλλων ματιων πλην των δικων μου?

Μαλλον η ιδια η εκπορνευση των σκεψεων με βοηθα να υπαρχω...

Θα ζησω εστω για λιγο μεσα στα ματια των ανθρωπων

που θα διαβασουν αυτες τις γραμμες.

Φοβος

Φοβαμαι πολυ!


Ο φοβος με παραλυει

σαν ηλεκτρικο ρευμα.

Καθομαι ακινητος για ωρες

τα ματια μου κοιτουν τον απεναντι τοιχο

εγω κοιτω εμενα,βαθια…


Το χτυπημα του τηλεφωνου

ειναι σωτηρια

μικρη λυτρωση

η φωνη στην αλλη ακρη της γραμμης

ενα χερι που με τραβα για λιγο επανω.


Χτυπησε ξαφνικα το μεσημερι.

Ηταν διπλα αλλα ετρεξα να το προλαβω.

<<Καλησπερα ενα γκαλοπ κανουμε ελπιζω να μην ενοχλουμε>>

Καθησα και απαντησα ολες τις ερωτησεις….


Οχι και να ενοχλειτε...

Αχ,αν ξερατε οτι σημερα μου σωσατε

τη ζωη!!

Αγνωστος - για εμενα - τοπος

Διαβαζω τον Οθελλο

οπως θα διαβαζα την εξηγηση

ενος θεωρητικου μηχανισμου

εξω απο εμενα,

για παραδειγμα τη φωτοσυνθεση

η την αρχη της απροσδιοριστιας.....


Νιωθω αναπηρια

καθως ποτε μου δεν ενιωσα

το συναισθημα της ζηλειας,

τοσο βασικο συστατικο(καθως λενε)

του ερωτα.


Οχι,δεν το παιζω υπερανω

ουτε σοφος ειμαι

μητε σνομπαρω.

απλως

μητερα της ζηλειας η κτητικοτητα

παντα ερχοταν σε αντιπαραθεση

με τον πιο βαθυ πυρηνα της ελευθεριας μου.

Αυτο το ποιημα στο χρωστω

στην Γεωργια,



Πως να μιλησω για το προσωπο σου

Για αυτην την μεταφυσικη ευγενεια που με υπερβαινει

Για αυτο το τοξο ,το εξωκοσμικο

που συναντα τα ματια σου

Και εγω καθε φορα διπλα σου

νιωθω λιγος,ανεπαρκης

που αξιωθηκα να αγγιξω το φως

με τα υποπλαστικα δαχτυλα μου.


Του πεφτεις πολυ αυτου του κοσμου αγαπημενη,

οι πιο πολλοι θα κοιτουν σαν πρωτογονοι το καθαρο σου κρυσταλλο.

t.v σχολιο

Για να μην με νιωθω εβαλα λιγο τηλεοραση...

Επεσα πανω στην Τατιανα....

Εχει ενα θεμα για << παιδια με ξεχωριστο ταλεντο >>.....

Ενας μικρος λυραρης,μια μικρη μις ελλας,ενας μικρος ζωγραφος ,ενα παιδι που διαβαζει 3ψηφια νουμερα κτλ....

Περα απο οτι δεν ειδα καποιο ξεχωριστο ιδιαιτερα σημαντικο ταλεντο μου κανει εντυπωση οι γονεις που πανε τα παιδια εκει.....

Θυμηθηκα τον Καβαφη


<<Τουλάχιστον με πλάνες ας γελιούμαι τώρα· την άδεια την ζωή μου να μη νιώθω>>


Ο καθενας περηφανευεται για οτι εχει μα τα παιδια δεν ειναι αντικειμενα.

Ποσους ανθρωπους γνωριζω που εχουν ξεχασει να ζουν και υπαρχουν μονο μεσα απο τα παιδια τους....

Καποτε γνωριστηκαν,καποτε ισως ερωτευτηκαν......

Τωρα γεμιζουν τις αδειες ζωες τους απο τη ζωη αλλων(και πολλες φορες καταπιεστικα)....

Μερικοι λενε πως ειναι εγωιστικο να μην κανεις παιδια.....

Γιατι οχι το αντιθετο?

(Ειμαι σιγουρος πως και ο Κοσμας Βιδος κατι τετοιο θα σκεφτηκε αν το ειδε)

ΕΠΙΘΥΜΙΑ

Eιναι τοσο τελεια.....

Προσπαθω απεγνωσμενα

να βρω ενα ελλατωμα

να πιαστω

να λυτρωθω,

να ξεφυγω

απο τη δινη της ομορφιας.....


Ψαχνω να σωθω

απο ενα στραβο δοντακι

απο καποια ατελεια στη μυτη

απο καποιο ψεγαδι στα δαχτυλα....

Οι προσπαθειες ματαιες....

Μενω μαγνητισμενος στη θεση μου


Ευτυχως το λεωφορειο κανει σταση....

και κατεβαινει.

(Το ποιημα γραφτηκε πριν λιγες μερες για καποια που ποτε δεν θα γνωρισω και για λιγες στιγμες,οσο κρατησε η διαδρομη,με γεμισε ανεκπληρωτο ποθο.Η φωτο απο μια υπεροχη ομορφια που ειδα προσφατα στο <<αρωμα>>)

<<Ολα με κουραζουν,ακομα και αυτα που δεν με κουραζουν>> Pessoa



Η θεληση,

η προσπαθεια

με πονανε

ταραζουν το πιο ζωτικο μου σημειο (πια )

την αδρανεια μου

Ετσι αρκουμαι να υπαρχω

σε ενα ανοιγοκλεισμα βλεφαρου

σε εκκρισεις που δεν οριζω,

σε αδενες που δεν διαταζω.

Οσον αφορα τους αλλους

μην σε ξεγελαν

ακουσια ξυπνανε

ακουσια δουλευουν

ακουσια αναπαραγονται.....

Να γιατι δεν κουραζονται,

γιατι ποτε δεν ζησανε.

Καταλαβες μωρο μου?


*********************************************


Προσπαθω να πιασω,

να συλλαβω τη στιγμη

σε ενα κειμενο

σε ενα ποιημα

σε μια λεξη

και ολο μοιαζω με τον τρελο

που κυνηγα με τρυπια αποχη

τον ανεμο


**************************************************

(μεμψιμοιρωντας)


Καθως περπατουσα

σκεπτομενος

ποσο χαλια την εχω κανει τη ζωη μου

τα ποδια μου μπερδευονται και πεφτω κατω.


Καποιος εκει πανω πρεπει

να σπαει απιστευτη πλακα μαζι μου

Υπαρχει ενα πλασμα

για το οποιο νιωθω

μεγαλυτερη συμπονια

απο τον πλανητα

αλητη

νηστικο

βρωμικο

ερημο

χτυπημενο

με ματια γεματα θλιψη

αδεσποτο σκυλο

της γειτονιας μου......



Ο ερωτευμενος.



Ο πρωτος ειναι στο ελεος μας

Ο δευτερος στο ελεος κανενος

25/01/07

Aρχη του blog