ΟΙ ΝΑΡΚΙΣΣΟΙ

 Στην εποχή του Ναρκισσου,

βλεπεις μέσα στη νάρκη σου,

το είδωλο σου στο νερο

 το δροσερό.Πεφτεις να το κερδίσεις,

δεν θα ζήσεις(Ναρκισσοι,Ν.Δημου)

Με λόγια, με φυσιογνωμία, και με τρόπους
μια εξαίρετη θα κάμω πανοπλία·
και θ’ αντικρύζω έτσι τους κακούς ανθρώπους
χωρίς να έχω φόβον ή αδυναμία.(Κ.Καβάφης)

                                             
 ΟΙ NΑΡΚΙΣΣΟΙ

Α:Ανδρας,

Γ:Γυναίκα

Γ-Καποτε πιστεψαμε ένα παραμυθι τρομακτικο,ο καθενας για τον εαυτο του.
Α-Φορεσαμε  μια πανοπλία να προστατευτούμε από αυτό ,αστραφτερη

Γ-Εγω εφτιαξα την πανοπλία της ομορφιας

Α-Και εγω αυτή της ειρωνίας και της σοφίας

Γ-Τι γυμναστήρια,τι ινστιτούτα…κορμι και πρόσωπο αψεγάδιαστο

Α-Διάβασα  τόνους βιβλίων,επιδεξιος συνομιλητής,δυσκολα ξεφευγε κανεις από εμενα.Σαν τον Δια εξαπέλυα λεκτικούς κεραυνούς.

Γ-Μενανε παγωμένοι με την ομορφία μου

Α-Υποτιμώντας τους άλλους ανεβαινα εγω

Γ-Με κάθε κοίταγμα στον καθρέπτη άξιζα πιο πολύ

Α-Κάθε βιβλίο ένα βέλος στην φαρέτρα μου

Γ-Όταν σε πρωτοείδα μου άρεσε που σου άρεσα,αλλα πιο πολύ που με υποτιμούσες

Α-Όταν σε πρωτοείδα,πήρα την πανοπλία σου για αληθινή,τόσο όμορφη αμίλητη,αγέρωχη

Γ-Ειπα να ένας που δεν τα χάνει όταν με βλέπει,άρα καλύτερος μου,πιο δυνατος

Α-Ειπα φαίνεται τόσο σίγουρη και στέρεη,κοντά της  νιώθω ασφάλεια

Γ-Πως με φοβόντουσαν οι άντρες….οι βλάκες δεν γνωριζαν πως στην πραγματικότητα έτρεμα μην αποκαλυφθώ.Πισω από την πανοπλία ένιωθα μόνη

Α-Μετα από κάθε επίθεση,νικούσα αλλα νικιόμουν.Πισω από την πανοπλία ένιωθα μόνος

Α+Γ(μαζί)-Αν ο ανθρωπος γεννηθηκε να αγαπήσει και να αγαπηθει γιατι είναι τόσο δύσκολο?

Γ-Ισως επειδή στην πανοπλία χωράει μόνο ένας

Α-Ισως γιατι η αγαπη προς τον άλλον περνάει πρώτα από τον ίδιο τον εαυτό.

Γ-Όμως τελικά,ήθελα να μπορούσες να δεις πιο μέσα

Α-Ηθελα να σπάσεις το οστρακό μου,να ενωθείς με την ψυχή μου

Γ-Ετσι αποφάσισα να την πετάξω από πάνω μου

Α-Είχε κολλήσει στο σωμα μου πια

Γ-Για να την αφαιρέσω απέσπασα το δέρμα μου

Α-Τωρα ακόμα και ένα απαλό αεράκι με πονά

Γ-Και επιτέλους στάθηκα απέναντι σου πρώτη φορά γυμνή

Α-Πρωτη φορά απροστάτευτος και αληθινος

Α+Γ(μαζι)-Όμως τι παραξενο… Ετσι που αλλάξαμε γίναμε ο ένας για τον άλλον αόρατοι

Γ- Με βλέπεις και με προσπερνάς,δεν μοιάζω με πριν και δεν με αναγνωρίζεις

Α-Σου φωνάζω σ’αγαπω,δεν μοιάζω με πριν και δεν με ακούς

Αθήνα 01-06-2015

Η Απωλεια και Εκεινη

Ζουσε εδω και πολυ καιρο σε ενα γκριζο κόσμο.

Ο γιατρος  –ακόμα θυμαται πόσο κωμική του ειχε φανεί η φιγουρα του όταν για αρκετα λεπτά ενω βρισκόταν στην αναμονη για εξεταση τον είχε ακουσει να ταπεινώνει κάποιους συναδέλφους  του με βροντερη φωνη,τον είχε φανταστει τοτε μεγαλοσωμο  και τρομακτικό αλλά τελικα  προεκυψε ένα μικροσκοπικό ανθρωπάκι με μεγάλη κοιλια-ειχε διαγνωσει μια σπανια μορφη αχρωματοψιας,<<απο εδω και στο εξης θα βλεπετε μονο στην κλίμακα του γκρι>> του ειχε πει.

Αγαπουσε και μελετουσε την βιολογια απο την εφηβεια του.Γνωριζε οτι τα ματια σαν μηχανισμοι ειχαν και αυτα την δικη τους πορεια εξελιξης .Αρχικα σαν επιπεδες μικρες στιβαδες κυτταρων που ισα ισα βοηθουσαν τους οργανισμους  που τις εφεραν να ξεχωρισουν το φως απο το σκοταδι.Μετα αυτες οι στιβαδες εγιναν πιο κοιλες,πιο πολυπλοκες μεχρι που χρειαστηκαν πολλα εκατομμυρια χρονια για να φτασουμε στον  γριζο  κοσμο και μετα στον πολυχρωμο.Στον ιδιο πλανητη με αυτον κατοικουσαν ειδη που ειτε δεν ειχαν ματια,ειτε βλεπαν λιγα ,ειτε καθολου η και πολυ παραπανω χρωματα  .Αυτος ηταν απο τους τυχερους,το ειδος του απολαμβανε την θεα ενος  χορταστικου- σε ευρος  σε μηκους  κυματος -φωτος.

Η μεταβαση απο τον χρωματιστο κόσμο στον αλλον ειχε γινει σταδιακα αλλα οχι συνειδητα.Για εναν ανεξηγητο λόγο δεν θυμόταν.Οπως κάποιος συνειδητοποιει οτι δεν πιστευει πια στον Αγιο Βασιλη αλλα δεν θυμαται την πορεια της εσωτερικης αλλαγης ,ετσι και αυτος το παρατηρησε μόνο σαν γεγονός  που έχει ηδη συντελεσθει.Σαν ενα παραταιρο ζωο,αντι να ανεβαινει μαζι με τους αλλους  το μονοπατι της εξελιξης,αυτος το κατηφοριζε ερποντας,ειχε ξαναγυρισει στον γκριζο κοσμο.

Μετα το αρχικο μουδιασμα προσπαθησε να προσαρμοσει τη ζωη του.<<Θα ζησω κανονικα >>ελεγε.Λογικα,σκεφτοταν,η ζωη μου δεν προκειται να εχει μεγαλες διαφορες,<<Και  που χρειαζεται πρακτικα  το χρωμα?Σε ελαχιστες  περιπτωσεις>>. .Αφου για αυτον δεν υπηρχαν τα χρωματα αποφασισε να τα βγαλει και απο τη ζωη του.Αγορασε ασπρομαυρα ρουχα,επελεγε ασπρομαυρες ταινιες,κυκλοφορουσε κυριως τα βραδια.Προσπαθουσε εντονα να ειναι κανονικος  αλλα καταφερνε να νιωθει απλα αταιριαστος,οσο  πιο δυνατα χτυπουσε την πορτα της κανονικοτητας τοσο αυτη δεν ανοιγε,οσο περισσοτερη προσπαθεια τοσο πιο ξενος ενιωθε.Η χαρα σαν να μην κατοικουσε μεσα στο γκρι.

Τα βραδια η καρδια του παλευε.Εβλεπε χρωματιστα ονειρα.Ξυπναγε βουρκωμενος.Αλλες φορες  τον εσφιγγε η νοσταλγια,τηλεφωνουσε σε φιλους,τους ζητουσε να του μιλησουν για τα χρωματα,να τον βοηθησουν να τα ξαναθυμηθει.Ζηταγε απο  τη μνημη  να μην τα ξεχασει.Αλλα η μνημη τον εγκατελειπε οπως η αμμος εγκαταλειπει τα δαχτυλα μεσα στο νερο.Ποναγε πολυ.

Θυμηθηκε τον Πασκαλ <<η καρδια εχει μια λογικη που η λογικη δεν καταλαβαινει>>.Λογικα ειχε δικιο,δεν ειχαν παρουσιαστει εντονες δυσκολιες στην καθημερινοτητα, συναισθηματικα ομως  το χρωμα για αυτον ηταν κατι πολυ παραπανω απο εξελικτικο πλεονεκτημα ή θεμα καθημερινης χρησης.Καταλαβαινε πως ηταν για αυτον ενα ειδος νοηματος.Και η απωλεια του,απωλεια νοηματος.

Ο αγαπημενος του Richard Dawkins εγραφε πως οι ανθρωποι δυστυχως πολλες φορες βιωνουν το <<αναισθητικο της οικειοτητας>>.Πως δηλαδη με καποιο περιεργο τροπο αυτο που βλεπουν καθε μερα τους αναισθητοποιει και δεν εκτιμουν την ομορφια του,πως καποιος θα επρεπε να βλεπει με καινουργια ματια τον κοσμο για να τον βλεπει σωστα.Μηπως και αυτος λοιπον δεν εκτιμουσε τα χρωματα μεχρι που τα εχασε?Οχι,δεν μπορουσε να δεχτει για τον εαυτο του ολοτελα  μια τετοια κατηγορια,ειχε ονειρευετει με   το γαλαζιο της θαλασσας,ειχε ξενυχτησει για να δει την ανατολη,ειχε ενθουσιαστει οταν πρωτη φορα ανακατεψε  μπλε και κοκκινο και ειδε το μωβ.

Βαλθηκε να καταγραψει τις απωλειες του απο την αρχη της ζωης του.Εφτιαξε ενα μεγαλο καταλογο και τον καρφιτσωσε πανω απο το κρεββατι του.Ηθελε να θυμησει στον εαυτο του πως ειχε ξαναζησει απωλειες αλλα επιβιωσε,πως το χρωμα δεν ειναι κατι αλλο παρα μια απο αυτες.Γιατι για αυτον αραγε ηταν τοσο σημαντικο?

Συνειδητοποιησε πως  στις ζωες των ανθρωπων οπως και στη δικη του οι απωλειες μπορουσαν να μπουν σε δυο κατηγοριες.Αυτες που μπορει να αφομοιωσει καποιος,να τις εμπεριεξει και να συνεχισει και  αυτες  που σηματοδοτουν κάτι πολυ πιο οδυνηρο,πολλαπλασιο της ιδιας της απωλειας.Οπως ενα κουφαρι ανθρωπου μας φαινεται αποκρουστικο επειδη υπηρχε εκει καποτε ανθρωπος έτσι και ενας κοσμος χωρις χρωμα ηταν οδυνηρος επειδη καποτε υπηρξε χρωμα. Λογικα,ψυχρα,μαθηματικα, τον συνεφερε να μην ειχε γνωρισει ποτε το χρωμα,τωρα ηταν αναγκασμενος να περιφερεται σε εναν κοσμο αδειο,οπως καποιος που διαπιστωνει πως ο θεος  που πιστευε δεν υπαρχει και τωρα πρεπει να ζησει νοσταλγοντας την χαμενη ζεστασια της πιστης του.Παγιδευμενος.

*************************

Τον ξυπνησαν φωνες  παιδιων.Ηταν τοσο ζωντανη η αισθηση που χρειαστηκε αρκετα λεπτα να συνδεθει με την πραγματικοτητα.Φορεσε τα καλα του,ειχε ομορφη μερα,περπατησε μεχρι το Ζαππειο χαζευοντας το χρυσο του ηλιου που αντανακλουσε παντου, νιωθοντας σαν καποιον που γλιτωνει για λιγο απο μεγαλη καταστροφη.

Καθησε στα σκαλακια,γελασε πικρα με το ονειρο και την σκληρη για αυτον σημασια του,για αλλη μια μερα θα σκεφτοταν ΕΚΕΙΝΗ.....

Αθηνα,18-4-15

Ο Νικος Δημου,το αγιο φώς και τα ρολόγια του Σοπεναουερ

Επειδή ίσως μόνον ενας ευφυης και λογικος ανθρωπος μπορει σε ορισμένα ζητήματα να κατανοήσει και να μπει στη θέση ενός άλλου ευφυη και λογικου ανθρωπου,ο Αρθουρ θα αφιερωνε το παρακάτω απόσπασμα του στον Νικο. 


<<Δεν πρεπει να οδηγειται κανεις σε απογνωση απο καθε παραλογισμο που λεγεται η γραφεται δημοσια και γνωρίζει την γενική επιδοκιμασια ή εστω  δεν αντικρουεται και ανασκευάζεται,ούτε να  πιστεύει οτι το ζήτημα εχει κριθει οριστικα.Αντιθετα θα  πρεπει να γνωρίζει προς παρηγοριά του  οτι το πράγμα θα υποβληθει σιγα σιγα σε εξεταση και κριτικο ελεγχο,θα συζητηθει,θα διαυγασθει,θα σταθμιστει και εντελει θα κριθει ,στις  περισσοτερες περιπτωσεις ορθα,ουτως ωστε –μετα απο ενα χρονικο διαστημα αναλογο του βαθμου δυσκολιας  του πράγματος –ολοι σχεδον θα κατανοησουν επιτελους  αυτο που  το καθαρο μυαλο θα διεκρινε εξαρχης.Στο μεσοδιάστημα ,πρέπει να κάνει κανεις υπομονη,διοτι ενας ορθως κρινων ανθρωπος που βρίσκεται αναμεσα σε πλανημενους  μοιάζει με τον έχοντα ρολοι που πηγαίνει καλά μεσα σε μια πόλη στην οποία όλα τα ρολογια στους δημόσιους  χώρους δείχνουν εσφαλμενη ωρα.Μονον αυτος γνωρίζει την σωστη ωρα αλλα σε τι ωφελει αυτο,οταν ολος ο κοσμος ,ακόμη και οσοι γνωριζουν οτι μονο το δικό του ρολοι πηγαινει καλα,ρυθμιζει την δραστηριοτητα του βασει των δημοσιων ρολογιων,τα οποια δειχνουν ολα εσφαλμενη ωρα?>>

Σε αυτό το συμπαν που διαστελλεται θα κρατησω την αγαπη

Το θεμα δεν αφορα ολους…

Είναι αυτοι που το συνειδητοποιουν που εχουν το προβλημα

Δεν ηρθαμε εδώ για να ζησουμε σε μια νιρβανα ευτυχιας

αλλα για να αντεξουμε οσο μπορουμε και αν καταφερουμε να αγαπησουμε..

Ρωτας ,που πηγαν ολοι οι αληθινοι ανθρωποι?

Οι ανθρωπινοι τρυφεροι ζεστοι ανθρωποι?

Όταν συναντας σπανια έναν από αυτους νιωθεις

σαν να σου επεσε ο πρωτος αριθμος του λαχειου.

Αλλα ολοι οι αλλοι ..τι τους συνεβει?

Γιατι δεν αντεξαν?

Γιατι μεταλλαχθηκαν και με ποια διαδιακασια?

Με μικρα βηματα?Ξαφνικα?

Είναι που όταν περασαν από την κολαση,

δεν καταφεραν να κρατησουν μια σπιθα μεσα τους

και κυκλοφορουν με ματια σβηστα?

Σε αυτό το συμπαν που διαστελλεται και θα χαθει χωρις σκοπο

βρισκω ενα μικρο νοημα και γατζωνομαι πανω του,

να μην παψω

να αγαπω

να μεινω ανθρωπος

να μην αλλοιωθω…

Το τελευταιο σημειο

Το τελευταιο σημειο

Ενας από αυτους τους ανθρωπους

που περνανε για λιγο από τη ζωη μας

αλλα που και που τους θυμομαστε μου ειχε πει

<<Για τις δυσκολες καταστασεις εχω ένα κουτακι

Όταν χανω την ελπιδα μου το ανοιγω

και κοιταω μεσα σε αυτό όλα τα βραβεια ,αριστεια,διπλωματα

 εχω μαζεψει στη ζωη μου.

Να, αυτό μου δινει δυναμη και κουραγιο>>

Μου εκανε εντυπωση τοτε και σκεφτηκα

 ποσο καλο θα μου εκανε να ειχα ένα τετοιο κουτι,

από τι ξενυχτια,δακρυα,απελπισια θα με ειχε γλιτωσει

Τωρα στο τελευταιο σημειο  της αντοχης μου,

σκεφτομαι ολους τους ανθρωπους

που καποτε νομιζαν πως εφτασαν στον πατο

και με πιανει πικρο γελιο.

Δεν υπαρχει αυτό το σημειο

υπαρχει πιο κατω και από το κατω

αλλα το ζητουμενο είναι ο τροπος που ανακαλυπτει κανεις

για να αντεξει λιγο ακομα…

Οι ανθρωποι δεν φτανουν,

ποιος να καταλαβει και τι…

Μονο η εικονα της μητερας ανακουφιζει

στο τελος μονο αυτή μενει..
να χτυπας δυνατα τα πληκτρα παιζοντας χατζιδακι...

καποια λιγα βιβλια..

ελαχιστα’

αυτά που παρηγορουν

Καβαφης,σοπεναουερ,δημου,dawkins…

και αυτή η λυτρωτικη αισθηση ότι εισαι μερος του ολου

της φυσης

πως ο πονος σου

είναι κατι φυσικο όπως η βροχη

αυτή η ασημαντοτητα

περιεργως

ανακουφιζει

επουλωνει

δροσιζει

δροσιζει.

Ο ΓΕΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΗΛΙΟΣ

Ο ΓΕΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΗΛΙΟΣ
Ειναι 80 χρονων.
Περπατα χωρις να σκεφτεται
τι του επιφυλασσουν τα λιγα χρονια.
Παλια αν τον ρωταγες θα σου ελεγε πως θα ηθελε
τουλαχιστον να μην πονεσει το σωμα του.
Τωρα σαν να μην τον νοιαζει πια.
Παει λιγο καιρος που πεθανε η συντροφος του ..
Τελευταια φορα την ειδε να την κατεβαζουν
δεν ξαναπηγε,την αποχαιρετησε..
Δεν την θυμηθηκε σε καμια προσευχη,
δεν πιστευει σε προσευχες...
Εχει θυμωσει με το θανατο που του πηρε εκεινη
και σε λιγο θα του παρει το πιο σημαντικο δημιουργημα του
τον εαυτο του.
δεν συμφιλιωνεται,νιωθει οργη,
πετα χωμα στον ηλιο να τον τυφλωσει...

ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΓΚΟΜΕΝΕΣ

ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΓΚΟΜΕΝΕΣ

Σκέφτομαι τον Δαρβινο στο θάνατο της μικρής του κόρης 
και πονα η καρδια μου.
Αυτός να κοιτα αγερωχα την άβυσσο 
και η γυναίκα του να προσκυνα εικονες...
Θα μπορούσα άραγε να μοιραστώ τη ζωη μου
με μια πιστη;
Θα μπορούσα άραγε να περπατησω όλο αυτόν τον δρόμο με συνοδοιπόρο κάποια που πιστεύει σε φαντάσματα;
Που στις εσχατιες της υπαρξιακης της αγωνίας σκύβει το κεφάλι;
Θα μπορούσα να νιώσω έλξη για εκεινη
που δεν είναι ελεύθερη αλλα δούλη;
Αν την αγαπούσα θα ανεχομουν την δεισιδαιμονια;
Εγω που σαν άλλος δραπέτης απο το σπήλαιο του Πλάτωνα
θέλω να μεταδωσω φως
θα αντεχα τέτοιο σκοτάδι;

2/01/2013

To κακο με την προδοσια δεν ειναι η ιδια η πραξη
αλλα η αυταπατη που αφεθηκες να ζησεις.
Εκει το αυτομαστιγωμα
και εκει η αυτολυπηση
Και το τοσο γυμνασμενο σου μυαλο
στεκει αστειο σε αυτά που δεν εβλεπε.
Ο άλλος εχει τη λιγοτερη ευθυνη
τοσα μπορουσε
τοσα εκανε….
από αναγκη
δολο ,δειλια
η οτιδηποτε άλλο ανθρωπινο.
Είναι πως καπου καπου ξεχνας
λες αυτος θα είναι αλλιως
και βυθιζεσαι σε αυτό που θα ηθελες.
Όμως και αυτος φτιαγμενος
από το υλικο που εισαι και εσυ
και από το οποιο ελαχιστα προκυπτουν
που να αξιζουν τον κοπο….

20/01/2013

Υπαρχει μια ποιητικη διασταση στην αυπνια.Ως φυλακας της νυχτας που αποσυρεται, νιωθοντας πως εκπληρωσε το καθηκον του,με τις πρωτες ακτινες του ηλιου.....

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΈΒΛΕΠΑΝ ΤΌΤΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΈΒΛΕΠΑΝ ΤΌΤΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ

Για σένα το γράφω,που έχεις παει στο Ηράκλειο μονη...
Πόσο θα θελα να μουν μαζι σου τώρα ...
θα περπατουσαμε τους ίδιους δρόμους ,
ακούραστα θα περπατουσαμε...
Τείχη,κούλε,πεζόδρομοι,γευσεις,
και εκείνα τα μέρη που εμείς ξέρουμε μόνο
αλλα σημαίναν πολλα...
Αλλα ίσως δεν θέλω τόσο να έρθω τώρα,
όχι έτσι που εγινα και αλλαξα,
όσο το ακατόρθωτο,
να επίστρεψω εκει γυρίζοντας το χρόνο πίσω
σαν τότε...
Δεν είναι ότι ήμουν ευτυχισμένος
αλλα ήμουν περίεργα ζωντανός
με λιγότερο προδοσία
περισσότερη ανεμελια και ονειρο.
Θέλω να ξαναδώ την πόλη με εκείνα τα ματια
όχι με αλλα
ποτε με αλλα,θα είναι ξένη.
Όχι η ιδια η πόλη....
αυτο που έβλεπαν τότε τα τα ματια
μου λείπει!

Παραδοξο

ΠΑΡΑΔΟΞΟ

Μονο οποιος μπορει να διανοηθει τη ζωη χωρις τον συντροφο του
μπορει να τελικα να εχει μια υγιη σχεση
και τελικα να ζησει μαζι του.

31/12/12

Καθώς σε μια συζήτηση να βρεθεί έναν άξιος συνομιλητής
 είναι πράγμα σπάνιο εώς απίθανο
 ο μόνος λόγος να εμπλακεί κανεις σε μια τέτοια ψυχοφθορο διαδικασία
 θα ηταν αν είχε σκοπό το σεξ...
όμως δεν αργεί ένας σκεπτόμενος άνθρωπος να καταλαβει
 ότι ελάχιστες γυναίκες εκτιμούν τη σωστή σκέψη
 και απο αυτές η πλειοψηφια θα βρει άλλους λόγους να σε απορρίψει .

ΣΦΑΛΜΑ

ΣΦΑΛΜΑ


Αυτός που απογοητευεται απο τους ανθρώπους
έχει διαπράξει πρώτα το σφάλμα της γοητειας.

ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΟΛΛΕΣ

ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΟΛΛΕΣ

Στην προσπαθεια τους για χειραφετηση
μπερδευουν την ελευθερια με την χυδαιοτητα
και την ισοτητα με τη ισοπεδωση...

Θελουν να βριζουν σαν αντρες
να φτυνουν σαν αντρες
και στο τελος να πηδανε σαν αντρες...
Μη μπορωντας να ελευθερωθουν
μετατρεπονται σε ενα αφυλο πλασμα
χωρις ψυχη
σκοτωνονοντας τη θυληκοτητα τους.
Στερημενες,καταπιεσμενες
οδηγουνται στην υπερβολη μηπως εκει χορτασουν.
Καπου καπου τις συμπονω
καποιο ανασφαλες αρρεν θα
τις τραυματισε καιρια ....
Ομως γλυκεια μου
εκει που λες ενα << στα αρχιδια μου>>
χανεται ο κοσμος μου
και κυριως η στυση μου.

Street parade

Street parade στη Ζυριχη...η κόλαση δεν έχει τόση ένταση και ο παράδεισος τόσες ωραίες γυναίκες..Σήμερα οι άνθρωποι κάνουν αυτο που θα ήθελαν αλλα τις υπόλοιπες 364 μέρες δεν τους αφήνουν...κυκλοφορούν ημιγυμνοι,επιδεικνύοντας τη σεξουαλικοτητα τους,φωνάζουν και χορεύουν σαν υπνωτισμενα φίδια,πίνουν σαν να μην υπάρχει αυριο(άραγε υπάρχει ;)και πετάνε τα σκουπίδια τους παντού ....Είναι οι ίδιοι που τη Δευτέρα θα πανε με κοστουμι στη δουλεια τους ...

11/08/12

Στους κατταρακτες του Ρηνου ακόμα και τα εκπαιδευμένα στην ομορφιά ματια δυσκολεύονται να προσαρμοστούν .....

10/08/12

Ταξιδεύοντας απο την Γενεύη για Βερνη και έχοντας παρέα ένα βιβλίο του γερο Φρουντ αναρωτιέμαι τι θα έλεγε ο ίδιος για την επίδραση που έχει ένα υψηλό βιοτικό επίπεδο στην ανθρώπινη ευτυχία...μέσα σε όλη την ελβετική καθημερινή τελειότητα σκέφτομαι πως καταστάσεις όπως η φθορά,ο θάνατος,η μοναξιά,ο έρωτας μένουν ανεπηρεαστες....πως αυτο το καλοκουρδισμενο ελβετικο ρολόι είναι και αυτο ευάλωτο ,όπως καθετί ανθρώπινο....

24/07/12

Είναι σκοτεινοι ακόμα και τότε που κάνουν ότι μπορούν για να τους περάσεις για φωτεινους....και εγω φοβάμαι το σκοτάδι τους,πιο πολυ αποτι το απεχθανομαι

29/06/12

Καταλαβαινω αυτους που φοβουνται την απορριψη
δεν υπαρχει ευκολη συμφιλιωση με την μοναξια
καταλαβαινω και αυτους που ειναι οπως πρεπει παντα
αλλα εγω κατα εναν τροπο επιζητω τη απορριψη
θα ενιωθα περιεργα αν βιωνα μια μεγαλη αποδοχη
η αρνηση τους,το αταιριαστο μεταξυ μας
ειναι τα δικα μου παρασημα και τιτλοι τιμης.
Θελω τους λιγους,τα σωστα ματια...

 

26/05/12

Υπάρχει ένα μικρουλι κομμάτι εαυτού άβατο  σκοτεινό  μόνο που δεν το προσεγγίζει καμία κατανοηση που δεν το εξημερώνει καμία τρυφεροτητα