Δεκα αβολες καταστασεις στην ψυχοθεραπεια

1.Κλαιει,θες να τον αγκαλιασεις αλλα δεν στο επιτρεπει ο ρολος σου.

2.Σου φαινεται λιγοτερο τραυματισμενος απο εσενα,《αλλαζουμε  θεσεις》?

3.Νιωθεις πως δεν μπορει να αλλαξει...《ειμαστε ολοι καταδικασμενοι να ειμαστε αυτο που ειμαστε》?

4.Θες να χασμουρηθεις,να ξυστεις ,να τεντωθεις.

5.Το κενο αναμεσα στα ραντεβου.Ξεκουραζεις τα ματια και το μυαλο αλλα νιωθεις τη μεγαλυτερη μοναξια,ανοιγεις ενα λογοτεχνικο για παρεα..

6.Στιγμες που βαριεσαι,αμεσως τυψεις,《δεν τον αγαπαω ακομα αρκετα》?

7.Η τελευταια συνεδρια σας (νομιζεις οτι )ηταν εξαιρετικη.Ερχεται και σου ανακοινωνει οτι διακοπτει.

8.Περιμενεις σημαντικο μηνυμα,κρυβεις το κινητο αναμεσα στα χαρτια.

9.Στις αρχικες συνεδριες,ακους συνεχεις εκλογικευσεις,θα αντεξει αραγε οταν αρχισει να《 βλεπει》την πραγματικοτητα?

10.Ταιριαζετε πολυ,θα ηθελες να εισαστε φιλοι,αλλα δεν θα γινετε ποτε.

Η ΜΟΙΡΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΕΡΩΤΩΝ

Η ΜΟΙΡΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΕΡΩΤΩΝ

Εκοψε το τσιγαρο

να μην ειναι πια μαριονετα του.

Καταφερε μια τελεια πειθαρχια.

Νομιζε πως μαζι με την συνηθεια

θα φυγει και η επιθυμια.

Ο χαζουλης.

Ο ποθος δεν εφυγε ποτε

παρεμεινε σκλαβος του

αν και σε αποχη.

<<Είναι νικη αυτό?>>,

αναρωτηθηκε.....

<<Το μονο που καταφερα είναι να  μου στερησω

 την απολαυση και την ανακουφιση>>

και συμπληρωσε τη σκεψη του

 κανοντας έναν ακουσιο παραλληλισμο

με την γυναικα που τοσο αγαπησε, 

<<Α,ναι,και φυσικα θα ζησω περισσοτερο…..

αναζητωντας τη γευση του>>

EΙΔΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΟΧΤΩ

Με συνηθεια,
κάθε μερα,ιδια ωρα
σαν το βουρτσισμα των δοντιων.
Με ασφαλεια,
νιωθεις μερος του συνολου
ενώ όλα συμβαινουν χιλιομετρα μακρια.
Με απωλεια ευθυνης,
καποιος άλλος σου λεει τι αξιζει να ειπωθει σημερα .
Με ασημαντοτητα,
αυτό θα συνεχισει να υπαρχει και μετα από εσενα.
Με παραιτηση,
τρωγοντας ένα λιπαρο γευμα στον μαλακο καναπε σου.
Και πανω απ’όλα με αυταπατη
γιατι αλιμονο…..
στην πραγματικοτητα,
ο καθενας εχει το δικο του καθημερινο δελτιο,
πριν λιγο κρυφακουσα αυτό της γειτονισσας μου
Πρωτη ειδηση :η μοναξια της!

ΟΙ ΚΑΛΤΣΕΣ

Ποτε ο  λιμενοβραχιονας δεν του ειχε φανει τοσο εχθρικος και ξενος.Περπατουσε κατά μηκος του ,κλωτσωντας σε ολη την διαδρομη ένα πορτοκαλι.Το ενιωθε καπως σαν να του κανει παρεα.Καθε φορα που το εφτανε του εδινε άλλη μια με το ποδι του προσπαθωντας να διατηρησει μια ευθεια τροχια .Μια λαθος κινηση θα εστελνε τον μοναδικο  φιλο του στο θαλασσα.

<<Μα είναι δυνατον να με χωριζει για τις καλτσες μου?>> ρωταγε και ξαναρωταγε τον εαυτο του και απαντηση δεν επαιρνε.Ποσο παραλογο του φαινοταν αυτό,δεν το χωρουσε ο νους  του

.

Με αυτή τη γυναικα  ζουσε μια παραδεισενια σχεση,ετσι τουλαχιστον νομιζε.Μεσα στην αφελεια του δεν ειχε παρατηρησει πως τον τελευταιο καιρο υπηρχαν αυξανομενοι καυγαδες και την σημασια τους.Ωσπου σημερα του ειπε <<Δεν περναω καλα μαζι σου,θελω να χωρισουμε>>.Στην ερωτηση που ακολουθησε την εκπληξη του εκεινη του απαντησε<<Ε,δεν σε αντεχω ,να για παραδειγμα,είναι δυνατον να φορας κάθε μερα αταιριαστα ζευγαρια καλτσες?Ποσο γελοιο είναι αυτό.Με ξενερωνεις…και όχι μονο αυτό…εχεις ακουσει τους ηχους που κανεις όταν τρως?Τρως με ανοιχτο στομα και ειναι αηδιαστικο..>> .Εκεινος ηθελε να γελασει με ολο αυτό,του φαινοταν σαν κακογουστο αστειο αλλα το βλεμμα της φαινοταν πολύ αποφασισμενο.To εννoουσε.

Δεν ηξερε τι να κανει,τα ειχε χαμενα.Βγηκε ,περπατησε δυο φορες ολη την πολη και κατεληξε στον λιμενοβραχιονα.Προσπαθησε να δικαιολογησει τον εαυτο του για τις καλτσες.Εστησε ένα δικαστηριο στο μυαλο << Κυριε δικαστα,παντα ημουν αφηρημενος.Οταν ημουν παιδι  με φροντιζε η μαμα και το συρταρι ηταν παντα γεματο ζευγαρωμενες καλτσες αλλα οταν εφυγα  από το σπιτι και μετα  οι καλτσες ηταν ένα ζητημα που με δυσκολεψε πολύ.Παντα καποιες χανονταν μετα από κάθε πλυση,αλλα και αυτές που εμεναν ηταν δυσκολο να τις ταιριαξω.Μπορει να περασα από τους πρωτους στο Πολυτεχνειο,μπορει στην μαθηματικη εταιρεια να ημουν το καμαρι τους αλλα στις καλτσες ειμαι  μπουφος.Το παραδεχομαι αλλα νιωθω ανημπορος.Στον πολεμο αυτο εχασα>>και συνεχισε<<και για το θεμα του φαγητου,ειμαι λιχουδης,ειναι το παθος μου αλλα είναι τοσο φοβερο αυτό ώστε να μην με θελει?>>

Θυμηθηκε στην αρχη  όταν την γνωρισε ότι γελαγανε με τον τροπο που ετρωγε,μαλιστα αυτή τον ειχε αποκαλεσει το <<τερας>> για αυτόν ακριβως τον λογο.Ηταν ένα από τα πολλα αστεια προσωνυμια που χρησιμοποιουσαν.Χαμογελασε λιγο αλλα η μελαγχολια  ηρθε γρηγορα  στο βλεμμα του.Προσπαθησε να θυμηθει αν ποτε του ειχε μιλησει για τις καλτσες αλλα δεν μπορεσε να βρει κατι.Η μια αναμνηση εφερε την άλλη ,ετσι μετα θυμηθηκε τα πρωτα χρονια που σε εκεινη  αρεσε να ζουλαει τους πορους στο προσωπο του η να πειραζει τις τριχουλες που ειχε στα μπρατσα του.Σε εκεινον αυτά τα σωματικα σημεια  φαινοντουσαν αποκρουστικα αλλα σε εκεινη αρεσαν.<<Ποσα  της αρεσαν τοτε σε εμενα…> μονολογησε.Ωστοσο τοτε εκεινος δεν ειχε αναρωτηθει την αιτια που εκεινη εβρισκε τα παντα πανω του χαριτωμενα.Το θεωρουσε φυσικο.Ομως τωρα το αντιθετο του φαινοταν το πιο παραξενο πραγμα του κοσμου.Γιατι?

<<Λοιπον αυριο θα παω  αγορασω τριαντα καινουργια ζευγαρια καλτσες , ένα για κάθε μερα. Μαλιστα θα είναι όλα ιδια ώστε ότι οποια και να φοραω να ταιριαζουν.Αυτο θα κανω,ναι,και θα της ζητησω συγγνωμη και για τον τροπο που τρωω.Θα με αγαπησει όπως παλια.Θα της πω πως δεν ειχα καταλαβει ποσο την ενοχλει και ποσο λυπαμαι για αυτό.Θα με συγχωρεσει και να δεις που καποια μερα ουτε που θα τα θυμομαστε όλα αυτά>>

-<<Μπερδευεις την αιτια με το αποτελεσμα  >> του απαντησε μια φωνη

Εκεινος τρομαξε.Περπατουσε παραλληλα με τη θαλασσα ολομοναχος με ένα φως τουλαχιστον μισο χιλιομετρο μακρια.

<<Ποιος είναι?>> φωναξε

.

<<Εδώ,εδώ κατω κοιτα!Εγω ειμαι που με εχεις τρελανει στο κλωτσημα>>απαντησε το πορτοκαλι

<<Και τι θες?>>

<<Η απαντηση που ψαχνεις λεγεται αγαπη>>απαντησε το πορτοκαλι.

<<Δηλαδη?>>

<<Να πως το λετε εσεις οι ανθρωποι.Αγαπη,ερωτας όπως θες ονομασε το.Χιλια ζευγαρια καλτσες δεν σε σωζουν.Τιποτε δεν σε σωζει>>

<<Και όμως εγω θα προσπαθησω>> επεμεινε εκεινος

<<Είναι η αγαπη που τελειωσε μεσα της και αυτή δεν την φερνει τιποτα πισω.Αυτο που όταν δεν υπαρχει την κανει να μισει τα ιδια πραγματα που πριν λατρευε και αγαπουσε.Δεν σε αγαπα πια.Απομαγευτηκε,εφυγε από εσενα>>

<<Όχι,όχι δεν μπορει….>> ειπε με θυμωμενη φωνη.Αυριο θα παω στο καλυτερο μαγαζι σου λεω.Απο το καλυτερο υφασμα θα είναι οι καινουργιες καλτσες μου >>

<<Απεχθανεται τις καλτσες σου επειδη πρωτα απεχθανεται εσενα και όχι το αναποδο.Αλλαξε η  βασικη συνθηκη μεταξυ σας >>

<<Εισαι ένα ηλιθιο πορτοκαλι,δεν μπορουσα να ακουσω κατι καλυτερο από εσενα.Ακου πως δεν με αγαπα πια επειδη απλα δεν της αρεσει κατι τοσο ασημαντο.Δεν είναι τυχαιο που τα πορτοκαλια συνηθως δεν μιλανε.Μεγαλυτερη σαχλαμαρα δεν μπορουσες να πεις>>

<<Ποναει πολύ αυτό που ακους,?Δεν ηθελα να σε πονεσω,να ξερεις λυπαμαι για εσενα>>

Δεν προλαβε να τελειωσει τη φραση του το πορτοκαλι και βρεθηκε στο βυθο.

Αθηνα

23-2-16

Το καθρεφτισμα

<<Αχ ,αν ξέρανε ποσο μας απωθουν αυτοί που μας  την πέφτουν και δεν μας ελκύουν.Τι απεχθεια προκαλει η ελπιδα στα ματια τους ,ποσο θελουμε απλα να τους ξεφορτωθούμε για να τρέξουμε και εμείς με τη σειρά μας πίσω από άλλους >>,σκεφτοταν καθως δοκιμαζε  το μους από πουρε καροτου, κατω από το βλεμμα της ξανθιας με το γαμψο μικρο δαχτυλο του ποδιου.

Όχι πως δεν του αρεσε να αρεσει.Απεναντιας.Λατρευε να <<καθρεφτιζεται>> στα ματια των αλλων,ακομα και του ιδιου φυλου.Αλλα μεχρι εκει.Αν η  <<άλλη>> του ηταν αδιαφορη και  προχωρουσε παραπανω στην διεκδικηση του ,εκεινος ενιωθε την  απειλη της εισχωρησης και αντιδρουσε ή εξαφανιζοταν.

Το καθρεφτισμα  ηταν για αυτόν κατι  εξαιρετικα ζωτικο.Μικρος,όχι πανω από δεκα ετων,ειχε επισκεφθει μαζι με τους γονεις του τον διασημο ζωολογικο κηπο της Βιεννης .Ειχε νιωσει βαρετα σε ολη την ξεναγηση μεχρι το σημειο που βρεθηκε μποστα από τον χωρο που φιλοξενουνταν τα παγωνια.Εκει βιωσε κατι σαν θρησκευτικη εμπειρια.Πανω από εκατο ατομα ειχαν σταθει στο ημικυκλιο και κοιταζαν το ζευγος των δυο πουλιων.Ποσο βλακες του ειχαν φανει ολοι που θαυμαζαν αυτές τις κοτες με τα πολυχρωμα φτερα.Αυτο όμως που του ειχε κανει εντυπωση  ηταν τα ματια των ανθρωπων .Τα ματια.Ηταν υγρα από το θαυμασμο.Οταν ο πατερας του τον σηκωσε στους ωμους του για να δει καλυτερα ,αυτος επικεντρωθηκε στα βλεμμα του διπλανου του,ειδε το καθρεφτισμα του παγωνιου μεσα σε αυτό.

Εκτοτε κάθε φορα που ενιωθε μονος η βαρετα όπως τοτε(και ηταν πολύ συχνο αυτό) ,εκανε ή ελεγε κατι εντυπωσιακο μεχρι να πετυχει στους εκαστοτε παρατηρητες του τα <<υγρα ματια>>. Ειχε γινει πολύ καλος σε αυτό και συνηθως  το πετυχαινε.Αυτή η αισθηση ηταν σαν χαδι στην μοναξια αλλα κρατουσε λιγο.

Το σημερινο τραπεζι ηταν μια πρωτης ταξεως ευκαιρια για καθρεφτισμα -ερωτικο ή μη- αλλωστε για αυτό ειχε παει.Ειχε καιρο να γεμισει τις μπαταριες του.Ο οικοδεποτης  τον ειχε προλογισει ως έναν πολύ ενδιαφεροντα ψυχιατρο  .Εγειρε όπως παντα το κεφαλι προς τα αριστερα,τα ματια κοιταξαν σε ένα αφηρημενο σημειο δηθεν  βαθυστοχαστα και αρχισε να μιλαει με το γνωριμο του υφος.Και αυτή τη φορα ,προσπαθησε να παραλλαξει  τις ιστοριες καθως στο ακροατηριο θα μπορουσε να είναι καποιος που τις ειχε ξαναακουσει(του ειχε συμβει παλαιοτερα και ηταν αρκετα ντροπιαστικο).Καθε ενα λεπτο περιπου σηκωνε το κεφαλι να δει αν ειχε πετυχει τα <<υγρα ματια>> στους αλλους. Σε λιγοτερα από δεκα λεπτα  ο θαυμασμος ειχε επιτευχθει.Αφου απαντησε σε διαφορες ερωτησεις, εχασε-όπως παντα-αμεσως το ενδιαφερον  του και αποσυρθηκε στο μπουφε.

Ενας φιλος πριν χρονια τον ειχε αποκαλεσει φιγουρατζη και ειχαν τσακωθει για αυτό.Αν και παντα ηταν ενημερος για το ότι εδινε μια παρασταση ο συγκεκριμενος ορος  του ειχε φανει υποτιμητικος.Ισα ισα μεσα του ολο αυτο  ειχε αναχθει σε υψηλη τεχνη.Ενιωθε ενας καλλιτεχνης του καθρεφτισματος.<<Τι και αν ειναι ενας ρολος ολο αυτό?Ολοι μας δεν υιοθετουμε διαφορα προσωπεια?Ε, εγω το κανω και μαλιστα επιτυχημενα>>  απαντουσε στον εαυτο του.

Στον μπουφε τον ακολουθησε μια ξανθια,ομορφουλα.Του ελεγε ποσο αγγιξαν την ψυχη της αυτά που ειπε,ποσο τον καταλαβαινει ,τον φλερταρε διακριτικα.Την αφησε να μιλαει γιατι ηθελε λιγο ακομα να βιωσει αυτή την αντανακλαση.Ηξερε πως ειχε αναγκη τα λογια της  αλλα όχι την ιδια.Αν μπορουσε να απομονωσει τα χειλια και τα ματια της θα το εκανε.Μονο αυτά χρειαζοταν.Μαλιστα οσο περισσοτερο του εκδηλωνε  την προτιμηση της τοσο επεφτε στα ματια του .Του φαινοταν σαν τους χαζοτουριστες στη Βιεννη.

Θα μπορουσε όμως σημερα να χρειαστει και το κορμι της.Και θα το χρησιμοποιουσε αν  δεν ηταν καλοκαιρι και δεν φορουσε πεδιλα γεγονος που αφηνε εκθετα τα δαχτυλα των ποδιων της. Ειδε πως το μικρο της δαχτυλο ηταν  γαμψο σαν να ανήκει σε γερακι.Φοβηθηκε ότι θα τον κατασπαράξει.Του θυμισε τη μανουλα,και αυτή δαχτυλο-γερακιου είχε,ετσι λοιπον και αυτος προτιμούσε πάντα τα ευθεία δάχτυλα.Στο μουσείο του Λουβρου πριν χρονια κοιτουσε όλα τα αγαλματα στα ποδια συνειδητοποιωντας  πως στο αρχαιοελληνικο κάλλος εμπεριεχονται τα κυρτα δαχτυλα,ολο αυτο του εκανε εντυπωση μεν αλλα δεν τον επεισε.

Για να την ξεφορτωθει προφασιστηκε αδιαθεσια και αποχωρησε.

Στον δρομο του γυρισμου το ραδιοφωνο επαιζε ένα παλιο πολωνικο βαλς που στα νιατα του το ειχε μαθει απεξω .Ηταν το τραγουδι που ειχε συνδιασει με την μονη γυναικα που αγαπησε.Ο τιτλος του opium.

Οι λεξεις σου είναι σαν οπιο

με ζαλιζεις με το άρωμα σου

σαν οπιο.

Και προσευχομαι τα χαδια από το ψυθίρισμα σου

να κρατησουν για πάντα

όπως το ονειρο που έχει προκληθει από οπιο

Και γνωρίζω πως η αγάπη σου

που είναι πανούργα και κακή

θα με σκοτώσει μια μέρα

οπως το οπιο.

Δεν ενιωσε τιποτα.

<<Που την θυμηθηκαν αυτή την παλιατζουρα>>? μονολογησε ,

και αλλαξε σταθμο.

Αθηνα,

21-02-2016

9 σκεψεις για την συντριβη

Πόσο ελκυστικοι είναι οι ανθρωποι-αντρες,γυναικες -που εχουν συντριβεί,που έχουν απωλεσει την αισθηση παντοδυναμιας τους,πόσο γοητευτικα πρόσωπα εχουν. Ο συντετριμμενος ανθρωπος είναι ο κατεξοχην ερωτικος ανθρωπος. Ισως γιατι η συντριβη ειναι ξαδερφακι της αληθειας
*****************

Ανθρωπος χωρις συντριβη,ξυλο απελεκητο.
*****************

Η συντριβη αλλαζει τον τροπο να ΕΙΣΑΙ αρα και να ΑΓΑΠΑΣ.Αποκτας καινουργια ματια ή καλυτερα ,αποκτας πρωτη φορα ματια.
*****************

Αν τα παιδια γνωριζαν την ζωτικη αξια της συντριβης  θα ετρεχαν να βρουνε μυλοπετρες να μπουν αμεσως μολις βγαιναν από την μητρα της μανας τους.
*****************

Την συντριβη,όπως και τον ερωτα,δεν μπορεις να την εκβιασεις,αλλιως γλυστρα σαν την μπαλα μεσα στο νερο και σου διαφευγει.Πρεπει απλα να εισαι διαθεσιμος και αυτή θα σε βρει .
*****************

Συντετριμμενος  και αλαζονας δεν γινεται.Αν βλεπεις ακομα ιχνη υπεροψιας ξαναμπες στις μυλοπετρες.
*****************

Αυτος που βιωσε τη συντριβη δεν είναι ουτε αισιοδοξος ουτε απαισιοδοξος.Αυτοι οι διαχωρισμοι του φαινονται παιδικοι
*****************.

Μια ζωη με τον σημερινο μεσο ορο δεν φτανει για να συντριβεις αρκετα.Μονο κατι τυχεροι…
*****************

Οι πιο πολλοι ανθρωποι ονομαζουν συντριβη κατι γρατσουνισματα και παρωνυχιδες....Οι μυλοπετρες πρεπει να περιεχουν θανατο ,απωλεια,διαλυση ή κατι που να μοιαζει με αυτό.

Διαλογος για την ερωτικη απογοητευση

Α-Αφοτου εφυγε,δεν θελω και δεν μπορω να σχετιστω με αλλον ανθρωπο ερωτικα

Β-Εννοεις τωρα ή για παντα?

Α-Για παντα,εγω με την αγαπη τελειωσα,δεν μου κανει νοημα,δεν με αφορα πια……………………………………………………………………………………………………………

Β-Θυμαμαι ψηφισες το αριστερο κομμα τελευταια φορα,και θυμαμαι να μου λες ποσο ενιωσες να σε προδιδει

Α-Ναι,βεβαια,αθετησε όλα οσα ειχε πει…

Β-Και θα ελεγες ότι επαψες να εισαι αριστερος?

Α-Σιγουρα όχι,πιστευω στην αριστερα,δεν εγκαταλειπω τις ιδεες της

Β-Αλλα όχι πια στο συγκεκριμενο αριστερο κομμα?

Α-Φυσικα οχι

Β- Το αριστερο κομμα είναι πιο μεγαλο από την εννοια της αριστερας ή το αντιστροφο?

Α-Ε,μα ,το αντιστροφο.Η αριστερα εμπεριεχει το αριστερο κομμα

Β-Το ιδιο θα ελεγες και για την δεξια?Ειναι μια ιδεα πλατυτερη από τα δεξια κομματα?

Α-Το ιδιο ακριβως

Β-Χανεται αν αποτυχει ένα δεξιο κομμα?

Α-Όχι

Β-Και καποιον που θα ταυτιζε την δεξια ή την αριστερα με καποιο συγκεκριμενο κομμα θα δυσκολευοσουν να τον χαρακτηρισεις φανατικο?

Α-Θα ηταν σιγουρα φανατικος

Β-Και τι θα ελεγες σε καποιον που εχτισε με τα χερια του ένα καλυβι , κατοικει εκει σχεδον όλα τα χρονια της ζωης του και ερχεται μια φυσικη καταστροφη και το καταστρεφει?Να μεινει ανεστιος?

Α-Όχι φυσικα,θα του ελεγα να χτισει άλλο καλυβι

Β-Και αν σου λεγανε :εστω ότι το καλυβι είναι το αντιστοιχο του αριστερου κομματος,ποιο θα ελεγες ότι είναι το αντιτοιχο της Αριστερας,ποια είναι η πλατυτερη εννοια που αντιστοιχει εδω?

Α-Θα ελεγα η αναγκη  για στεγη

Β-Και αν αυτος ο ανθρωπος επεμενε μεχρι το τελος της ζωης του να μενει και τελικα να πεθανει πανω από τα ερειπια λεγοντας σου πως για αυτόν αναγκη για στεγη είναι μονο αυτό το καλυβι,θα τον περναγες για τυφλο σχετικα με αυτό που λες,ότι δεν βλεπει την ευρυτερη αναγκη που είναι η στεγη?

Α-Ναι σιγουρα θα ηταν τυφλος ως προς αυτό,η τουλαχιστον εχει στενη οπτικη σε αυτο

Β-Και πως πιστευεις θα ηταν αυτος ο ανθρωπος στην αρχη της ζωης του,πριν χτισει αυτό το καλυβι?θα ειχε το ιδιο στενη οπτικη ή ευρυτερη?

Α-Ευρυτερη!Πριν χτισει αυτό το καλυβι,η αναγκη του για στεγη θα επαιρνε πολλες μορφες καλυβιων στο μυαλο του

Β-Και αν σε ρωτουσε καποιος,τι συνεβαλλε ώστε να στενεψει η οπτικη αυτου του ανθρωπου ,τι θα ελεγες?

Α-Τα χρονια…το δεσιμο..εγινε ένα πια με αυτό το καλυβι

Β-Εγινε ένα ο ιδιος ή η αναγκη του για στεγη εγινε ένα με το καλυβι?

Α-Η αναγκη για στεγη με το καλυβι φυσικα

Β-Η αναγκη για στεγη είναι πιο γενικο,πιο ευρυ από ένα συγκεκριμενο καλυβι?

Α-Βεβαια

Β-Και ένα συγκεκριμενο καλυβι είναι πιο μερικο από την αναγκη για στεγη?

Α-Σιγουρα

Β-Το γενικο προυπαρχει του μερικου ή το αντιστροφο?

Α-Το γενικο φυσικα,η αναγκη υπάρχει πρωτα…

Β-Εδώ?Η αναγκη για στεγη προυπηρχε της αναγκης για το συγκεκριμενο καλυβι ή το αντιστροφο?

Α-Η αναγκη για στεγη

Β-Αρα συμφωνα με αυτό που ειπες πριν, ο ανθρωπος αυτος κατεληξε να ταυτιζει το γενικο με το μερικο  ή δεν μπορουμε να το πουμε αυτό?

Α-Φυσικα και μπορουμε

Β-Και πως θα βοηθουσες τον ανθρωπο αυτό που τωρα είναι τυφλος ως προς την αληθεια?

Α-Συμφωνα με οσα ειπαμε θα του θυμιζα πως το γενικο είναι πλατυτερο από το μερικο και θα του ελεγα να θυμηθει τι υπηρξε πρωτο.Ετσι θα ανακαλυπτε ο ιδιος πως  η πλατεια αναγκη είναι η στεγη και το καλυβι μια εκφραση απλα της βασικης αναγκης

Β-Το ιδιο θα ελεγες και για καποιον  που αναγκαζεται να εγκαταλειψει προηγουμενες διατροφικες συνηθειες του γιατι μετακομισει σε άλλη χωρα?Θα πρεπει να αλλαξει διατροφικες συνηθειες ή να σταματησει να τρωει?

Α-Μα φυσικα να αρχισει να τρωει καποια αλλα φαγητα

Β-Ακομα και αν τις ειχε για πολλα χρονια?

Α-Φυσικα

Β-Και αν σου ελεγε πως για αυτόν φαγητο ισον ρυζι και τιποτε άλλο?

Α-Θα τον περναγα για τρελο

Β-Και αν σου ελεγε πως θα ραψει το στομα του με κλωστη μεχρι να ξαναβρει ρυζι?

Α-Αστειευεσαι?

Β-Καθολου.Ποιο είναι το γενικο εδώ και ποιο το μερικο?

Α-Το μερικο είναι τα προηγουμενα φαγητα και γενικο η αναγκη για τροφη….. Βλεπω που το πας.Δεν καταλαβαινεις όμως!!Για εμενα ΕΚΕΙΝΗ  ηταν κατι το θρησκευτικο ,εννοια αναντικαταστατη.

Β-Όταν λες θρησκευτικο εννοεις τον Θεο?

Α-Ναι

Β-Δηλαδη κατηγορεις καποιον που νιωθει δεος καθως βλεπει τον νυχτερινο ουρανο?

Α-Ποτε το εκανα αυτό?

Β-Μολις τωρα.Υπαρχουν αθεοι που περιγραφουν πως η αισθηση των αστεριων το βραδι είναι το ιδιο μαγικη και θρησκευτικη με την αισθηση που ειχαν όταν πιστευαν στο Θεο.Σου φαινεται παραλογο?

Α-Για να το λενε,ετσι το νοιωθουν…

Β-Οι ιδιοι αθεοι μιλανε για την εννοια της Θρησκευτικοτητας.Αν θρησκευτικοτητα και  Θεος ηταν εννοιες ταυτοσημες,οι αθεοι αφου εχασαν το Θεο θα μπορουσαν να νιωσουν ποτε θρησκευτικοτητα?

Α-Όχι βεβαια

Β-Αρα θα μπορουσε η Θρησκευτικοτητα να ειναι εννοια πλατυτερη από το Θεο?Θα μπορουσε να είναι ενα δοχειο που περιεχει μεσα του δυνητικα ειτε θεους,ειτε αστερια σε ένα βραδινο ουρανο,ειτε την ομορφια ενός λουλουδιου,αναλογα με τον παρατηρητη?

Α-Ναι,θα μπορουσε

Β-Και η αγαπη σου για ΕΚΕΙΝΗ ειναι κατι μερικο?

Α-Όχι…Ναι…Δεν ξερω…

 Β-Αν ηταν. σε ποιο γενικο εμπεριεχεται?Ποιο είναι το δοχειο εδώ?

Α-Αν ηταν θα ηταν στην αναγκη μου να αγαπησω και να αγαπηθω

Β-Η αναγκη για αγαπη είναι πλατυτερη από ΕΚΕΙΝΗ?

Α-Λογικα είναι

Β-ΤΗΝ εμπεριεχει?

Α-Λογικα ναι

Β-Προυπηρχε από ΕΚΕΙΝΗ?

Α-Λογικα ναι

Β-Τα χρονια μαζι ΤΗΣ θα μπορουσαν να σε κανουν  να μοιαζεις στην σκεψη με τον ανθρωπο που πεθανε πανω από τα ερειπια του καλυβιου του?

Α-Λογικα ναι

Β-Το συναισθημα τοσων χρονων θα μπορουσε να σε τυφλωνει σαν τον ανθρωπο που εραψε τα χειλη του?

Α-Λογικα ναι

Β-Θα εμοιαζες λες με τον φανατικο των κομματων που ειπαμε στην αρχη της συζητησης μας αν επεμενες πως η αναγκη για αγαπη είναι το ιδιο με ΕΚΕΙΝΗ?

Α-Λογικα ναι

ΥΠΟΣΤΥΛΩΜΑΤΑ

Η αντιδραση της  ειχε θυμο και εκπληξη

<<Να υιοθετησω μια ρουτινα?

Πως μπορεις και μου ζητας να κινητοποιηθω?

Με το ζόρι δενω τα κορδονια μου το πρωι.>>

<<Ναι ,εστω και αν  το κανεις μηχανικα .

Σαν να καταπινεις μια αντιβίωση

ακομα και αν δεν πιστευεις σε αυτή.>> ,της απαντω

-<<Και εισαι σιγουρος πως θα υπαρξει

με αυτόν τον τροπο ξανα νοημα?>>

-<<Σιγουρος όχι,αλλα δεν υπαρχει άλλος δρομος>>

<<Μου ζητας να ζήσω με υποκατάστατα>>,αντετεινε.

<<Όχι υποκαταστατα,

-το ουσιαστικο  δεν υποκαθισταται-

απλως υποστυλώματα.

Φαντασου τον εαυτο ως ενα οικοδομημα

και ερχεται  κεραυνος

και σου γκρεμιζει το μισο

αφηνοντας το υπολοιπο να  κρεμεται ετοιμορροπο.

Και αρχιζεις και πενθεις

γι αυτό που υπηρξε και δεν υπαρχει πια

αλλα δεν αργεις να καταλαβεις πως αν δεν κανεις κατι

θα πεσει ολοκληρο

και ψαχνεις και βρισκεις δοκαρια

και τα βαζεις όπως όπως

μηπως και το σωσεις προσωρινα

ελπιζοντας καποια στιγμη

αν και οποτε  

να ξαναχτισεις  Ζωη>>

ΖΟΜΠΙ

Καταραμένοι αιωνια να διψάμε

ζόμπι που τρέφονται με κάτι σαν αγαπη αλλα όχι ακριβως

περιφερομαστε

ψαχνωντας τον ΑΛΛΟΝ

Προσδοκωντας...

μεσα από αυτόν να υπαρξουμε.

Aνταλλασουμε με τα στοματα μας θαλασσινο νερο

επιβεβαιώνοντας τη στερηση μας.

Οι εννεα πύλες του σώματος σου... στη Ιατρική Κρήτης

<<Αυτό που βλέπουν τα δικά μου μάτια να μπορέσουν να το δουν και άλλοι>> σκέφτηκα και έτσι το μεγένθυνα  και το τοθετησα (με βοηθεια πολυμελους ομάδας) στην είσοδο της Ιατρικής Κρήτης.Στην μέση η Αφροδίτη .....Οι καθαρίστριες το σεβάστηκαν.....φοιτητές γράφαν ερωτικά στιχάκια πάνω του....

Ειχα γνώρισει τον Αppolinaire μεσω του Κουντερα και μεθουσα με τα ποιήματα του ωσπου στα 22 μου χρονια ηρθα σε επαφή με ένα ποίημα που ποτε δεν ξεπερασα την ομοφιά του.
Ο τίτλος οι εννέα πύλες του σώματος σου(les neuf portes de ton corps).O Appolinaire ειχε γράψει το ίδιο ποίημα σε δυο παραλλαγες σε κοντινό χρονικό διάστημα για δύο διαφορετικές αγαπημένες,τη Μαντλαιν και την Λου,με στόχο φυσικά την ερωτική κατάκτηση.
Ακόμα θυμάμαι με τι δέος το μεταφράζαμε με την φίλη Γ.Μ στο μπαλκόνι μου στην Καλαμάτα

Οι εννεα πυλες του σωματος σου               

                                                                    Guillaume Apollinaire

 

 

Αυτο το ποιημα ειναι για εσενα μοναδικη Μαντλαιν

Ειναι ένα απο τα πρωτα ποιηματα του ποθου μας

Ειναι το δικο μας πρωτο κρυφο ποιημα

Ω εσυ που σε αγαπω

Η μερα είναι γλυκια αλλα και ο πολεμος γλυκος

Αν θα επρεπε να πεθανουμε για αυτον

 

 

Εσυ αγνοεις παρθενα μου οτι το σωμα σου έχει εννεα πυλες

Γνωριζω ήδη επτα αλλα δύο μου ειναι σφαλιστες

Γνωρισα και μπηκα σε τεσσερις απο αυτες και δεν ελπιζω πλεον να βγω

Γιατι μπηκα εντος σου μεσα απο τα ματια σου που μοιαζουν με αστερια

Και μεσα απο τα αυτια σου με τα Λογια που εγω διαταζω και αποτελουν τη συνοδεια μου

 

 

Δεξι ματι του ερωτα μου,πρωτη πυλη του Ερωτα μου

Ειχε χαμηλωσει την κουρτινα του βλεφάρου του.

Οι βλεφαριδες σου ηταν παραταγμενες οπως οι ζωγραφισμενοι με μαυρο χρωμα στρατιωτες πάνω σε ελληνικο βαζο

Βλεφαρο,

Κουρτινα βαρια απο βελουδο

που εκρυβε το καθαριο και βαρυ σου βλεμμα

ομοιο με τον ερωτα μας

 

 

Αριστερο ματι του ερωτα μου,δευτερη πυλη του ερωτα μου

ομοια με τη φιλη της και ιερη και βαρεια απο ερωτα οπως και εκεινη

Ω πυλη που οδηγεις στην καρδια σου την εικονα μου

και το χαμογελο μου που λαμπει

Οπως ενα αστερι ομοιο με τα ματια σου που λατρευω

Διπλη πυλη της ματιας σου που σε λατρευω

 

 

Δεξι αυτι του ερωτα μου,τριτη πυλη

Ειναι οταν γνωριζοντας εσενα κατορθωσα να ανοιξω ολοκληρωτικα τις δυο πρωτες πυλες

Αυτι,πυλη της φωνης μου,η οποια σε επεισε

Σε αγαπω εσενα που δινεις ενα νοημα στην εικονα χαριν στην ιδεα.

 

 

Και εσυ επισης αριστερο αυτι,

εσυ που εισαι η τεταρτη απο τις πυλες του ερωτα μου.

Ω εσεις αυτια του ερωτα μου σας ευλογω.

Πυλες που ανοιξατε οταν σας φωναξα

οπως τα τριανταφυλλα στα χαδια της ανοιξης

Χαριν σε εσας η φωνη μου και η ταξη μεσα μου

μπαινουν μεσα σε ολοκληρο το σωμα της Μαντλαιν

Μπαινω ως ολοκληρος ανθρωπος και επισης ως ολοκληρο ποιημα

Ποιημα του ποθου της που κανει και εμενα να με αγαπησω

 

 

Aριστερο ρουθουνι του ερωτα μου,

Πεμπτη υλη του Ερωτα μου και του ποθου μας

Θα μπω απο εδω μεσα στο σωμα της Αγαπης μου

Θα μπω Απαλα με την αντρικη μου μυρωδια

Τη μυρωδια του ποθου μου

Το αψυ αντρικιο αρωμα που θα μεθυσει τη Μαντλαιν

 

 

Δεξι ρουθουνι του ερωτα μου,

εκτη πυλη του ερωτα μου και της ηδονης μας

Εσυ που θα νιωσεις οπως και ο γειτονας σου τη μυρωδια της ερωτικης μου ευχαριστησης

Και η μυρωδια απο τα ενωμενα σωματα μας πιο δυνατη

και πιο εξαισια απο μια ανοιξη λουλουδιασμενη

Διπλη πυλη των ρουθουνιων ,σε λατρευω εσενα που

υποσχεσαι  τοσο λεπτεπιλεπτες ηδονες εξαντλημενες

μεσα στην τεχνη της εξαψης και των αρωματων

 

 

Στομα της Μαντλαιν,εβδομη πυλη του ερωτα μου

Σε γνωρισα ,ω κοκκινη πυλη που μοιαζεις με γκρεμο της επιθυμιας μου

Και οι στρατιωτες που στεκονται νεκροι απο ερωτα μου φωναζουν να σηκωθουν

Ω κοκκινη και τρυφερη πυλη

Ω Μαντλαιν

Υπάρχουν ακομα δυο πυλες που δεν τις γνωριζω

δυο πυλες του κορμιου σου μυστικες

 

 

Ογδοη πυλη της μεγαλης ομορφιας του ερωτα μου

Ω αγνοια μου ομοια με τον επιθανατιο ρογχο τυφλων στρατιωτων

αναμεσα σε λογχες κάτω απο το υγρο φεγγαρι της Φλανδρας

ή καλυτερα ένας εξερευνητης που πεθαινε απο πεινα,διψα και ερωτα

μεσα σε ένα παρθενο δασος

πιο σκοτεινο και απο το ερεβος

πιο ιερο και απο αυτο της Δωδωνης

και που ανακαλυπτει μια πηγη πιο φρεσκια και απο αυτη της Κασταλιας

Αλλα ο ερωτας μου μπορει να βρει εκει ένα ιερο

και αφου θα ειχε γεμισει με λυγμους το κατωφλι πάνω στο οποιο βρισκεται

το γοητευτικο τερας της αθωοτητας ,θα ανακαλυπτα και θα εκανα να αναβλυσει

ο πιο ζεστος πιδακας του κοσμου

Μαντλαιν μου,ω ερωτα μου

Ειμαι ηδη ο κυριαρχος της ογδοης πυλης

 

 

Και εσυ ένατη πυλη,ακομα πιο μυστικη

Εσυ που ανοιγεις αναμεσα σε δυο μαργαριταρενια βουνα

Εσυ ακομα πιο μυστικη απο τις άλλες πυλες γεματες μαγεια

για τις οποιες κανενας δεν τολμα να μιλησει

Μου ανηκεις επισης ,υπερτατη πύλη

Σε εμενα που κρατω το υπερτατο κλειδι των εννεα πυλων.

 

Ω πύλες ανοιξτε καθως σας φωναζω

Ειμαι ο κυριος του κλειδιου

ΟΙ ΝΑΡΚΙΣΣΟΙ

 Στην εποχή του Ναρκισσου,

βλεπεις μέσα στη νάρκη σου,

το είδωλο σου στο νερο

 το δροσερό.Πεφτεις να το κερδίσεις,

δεν θα ζήσεις(Ναρκισσοι,Ν.Δημου)

Με λόγια, με φυσιογνωμία, και με τρόπους
μια εξαίρετη θα κάμω πανοπλία·
και θ’ αντικρύζω έτσι τους κακούς ανθρώπους
χωρίς να έχω φόβον ή αδυναμία.(Κ.Καβάφης)

                                             
 ΟΙ NΑΡΚΙΣΣΟΙ

Α:Ανδρας,

Γ:Γυναίκα

Γ-Καποτε πιστεψαμε ένα παραμυθι τρομακτικο,ο καθενας για τον εαυτο του.
Α-Φορεσαμε  μια πανοπλία να προστατευτούμε από αυτό ,αστραφτερη

Γ-Εγω εφτιαξα την πανοπλία της ομορφιας

Α-Και εγω αυτή της ειρωνίας και της σοφίας

Γ-Τι γυμναστήρια,τι ινστιτούτα…κορμι και πρόσωπο αψεγάδιαστο

Α-Διάβασα  τόνους βιβλίων,επιδεξιος συνομιλητής,δυσκολα ξεφευγε κανεις από εμενα.Σαν τον Δια εξαπέλυα λεκτικούς κεραυνούς.

Γ-Μενανε παγωμένοι με την ομορφία μου

Α-Υποτιμώντας τους άλλους ανεβαινα εγω

Γ-Με κάθε κοίταγμα στον καθρέπτη άξιζα πιο πολύ

Α-Κάθε βιβλίο ένα βέλος στην φαρέτρα μου

Γ-Όταν σε πρωτοείδα μου άρεσε που σου άρεσα,αλλα πιο πολύ που με υποτιμούσες

Α-Όταν σε πρωτοείδα,πήρα την πανοπλία σου για αληθινή,τόσο όμορφη αμίλητη,αγέρωχη

Γ-Ειπα να ένας που δεν τα χάνει όταν με βλέπει,άρα καλύτερος μου,πιο δυνατος

Α-Ειπα φαίνεται τόσο σίγουρη και στέρεη,κοντά της  νιώθω ασφάλεια

Γ-Πως με φοβόντουσαν οι άντρες….οι βλάκες δεν γνωριζαν πως στην πραγματικότητα έτρεμα μην αποκαλυφθώ.Πισω από την πανοπλία ένιωθα μόνη

Α-Μετα από κάθε επίθεση,νικούσα αλλα νικιόμουν.Πισω από την πανοπλία ένιωθα μόνος

Α+Γ(μαζί)-Αν ο ανθρωπος γεννηθηκε να αγαπήσει και να αγαπηθει γιατι είναι τόσο δύσκολο?

Γ-Ισως επειδή στην πανοπλία χωράει μόνο ένας

Α-Ισως γιατι η αγαπη προς τον άλλον περνάει πρώτα από τον ίδιο τον εαυτό.

Γ-Όμως τελικά,ήθελα να μπορούσες να δεις πιο μέσα

Α-Ηθελα να σπάσεις το οστρακό μου,να ενωθείς με την ψυχή μου

Γ-Ετσι αποφάσισα να την πετάξω από πάνω μου

Α-Είχε κολλήσει στο σωμα μου πια

Γ-Για να την αφαιρέσω απέσπασα το δέρμα μου

Α-Τωρα ακόμα και ένα απαλό αεράκι με πονά

Γ-Και επιτέλους στάθηκα απέναντι σου πρώτη φορά γυμνή

Α-Πρωτη φορά απροστάτευτος και αληθινος

Α+Γ(μαζι)-Όμως τι παραξενο… Ετσι που αλλάξαμε γίναμε ο ένας για τον άλλον αόρατοι

Γ- Με βλέπεις και με προσπερνάς,δεν μοιάζω με πριν και δεν με αναγνωρίζεις

Α-Σου φωνάζω σ’αγαπω,δεν μοιάζω με πριν και δεν με ακούς

Αθήνα 01-06-2015

Η Απωλεια και Εκεινη

Ζουσε εδω και πολυ καιρο σε ενα γκριζο κόσμο.

Ο γιατρος  –ακόμα θυμαται πόσο κωμική του ειχε φανεί η φιγουρα του όταν για αρκετα λεπτά ενω βρισκόταν στην αναμονη για εξεταση τον είχε ακουσει να ταπεινώνει κάποιους συναδέλφους  του με βροντερη φωνη,τον είχε φανταστει τοτε μεγαλοσωμο  και τρομακτικό αλλά τελικα  προεκυψε ένα μικροσκοπικό ανθρωπάκι με μεγάλη κοιλια-ειχε διαγνωσει μια σπανια μορφη αχρωματοψιας,<<απο εδω και στο εξης θα βλεπετε μονο στην κλίμακα του γκρι>> του ειχε πει.

Αγαπουσε και μελετουσε την βιολογια απο την εφηβεια του.Γνωριζε οτι τα ματια σαν μηχανισμοι ειχαν και αυτα την δικη τους πορεια εξελιξης .Αρχικα σαν επιπεδες μικρες στιβαδες κυτταρων που ισα ισα βοηθουσαν τους οργανισμους  που τις εφεραν να ξεχωρισουν το φως απο το σκοταδι.Μετα αυτες οι στιβαδες εγιναν πιο κοιλες,πιο πολυπλοκες μεχρι που χρειαστηκαν πολλα εκατομμυρια χρονια για να φτασουμε στον  γριζο  κοσμο και μετα στον πολυχρωμο.Στον ιδιο πλανητη με αυτον κατοικουσαν ειδη που ειτε δεν ειχαν ματια,ειτε βλεπαν λιγα ,ειτε καθολου η και πολυ παραπανω χρωματα  .Αυτος ηταν απο τους τυχερους,το ειδος του απολαμβανε την θεα ενος  χορταστικου- σε ευρος  σε μηκους  κυματος -φωτος.

Η μεταβαση απο τον χρωματιστο κόσμο στον αλλον ειχε γινει σταδιακα αλλα οχι συνειδητα.Για εναν ανεξηγητο λόγο δεν θυμόταν.Οπως κάποιος συνειδητοποιει οτι δεν πιστευει πια στον Αγιο Βασιλη αλλα δεν θυμαται την πορεια της εσωτερικης αλλαγης ,ετσι και αυτος το παρατηρησε μόνο σαν γεγονός  που έχει ηδη συντελεσθει.Σαν ενα παραταιρο ζωο,αντι να ανεβαινει μαζι με τους αλλους  το μονοπατι της εξελιξης,αυτος το κατηφοριζε ερποντας,ειχε ξαναγυρισει στον γκριζο κοσμο.

Μετα το αρχικο μουδιασμα προσπαθησε να προσαρμοσει τη ζωη του.<<Θα ζησω κανονικα >>ελεγε.Λογικα,σκεφτοταν,η ζωη μου δεν προκειται να εχει μεγαλες διαφορες,<<Και  που χρειαζεται πρακτικα  το χρωμα?Σε ελαχιστες  περιπτωσεις>>. .Αφου για αυτον δεν υπηρχαν τα χρωματα αποφασισε να τα βγαλει και απο τη ζωη του.Αγορασε ασπρομαυρα ρουχα,επελεγε ασπρομαυρες ταινιες,κυκλοφορουσε κυριως τα βραδια.Προσπαθουσε εντονα να ειναι κανονικος  αλλα καταφερνε να νιωθει απλα αταιριαστος,οσο  πιο δυνατα χτυπουσε την πορτα της κανονικοτητας τοσο αυτη δεν ανοιγε,οσο περισσοτερη προσπαθεια τοσο πιο ξενος ενιωθε.Η χαρα σαν να μην κατοικουσε μεσα στο γκρι.

Τα βραδια η καρδια του παλευε.Εβλεπε χρωματιστα ονειρα.Ξυπναγε βουρκωμενος.Αλλες φορες  τον εσφιγγε η νοσταλγια,τηλεφωνουσε σε φιλους,τους ζητουσε να του μιλησουν για τα χρωματα,να τον βοηθησουν να τα ξαναθυμηθει.Ζηταγε απο  τη μνημη  να μην τα ξεχασει.Αλλα η μνημη τον εγκατελειπε οπως η αμμος εγκαταλειπει τα δαχτυλα μεσα στο νερο.Ποναγε πολυ.

Θυμηθηκε τον Πασκαλ <<η καρδια εχει μια λογικη που η λογικη δεν καταλαβαινει>>.Λογικα ειχε δικιο,δεν ειχαν παρουσιαστει εντονες δυσκολιες στην καθημερινοτητα, συναισθηματικα ομως  το χρωμα για αυτον ηταν κατι πολυ παραπανω απο εξελικτικο πλεονεκτημα ή θεμα καθημερινης χρησης.Καταλαβαινε πως ηταν για αυτον ενα ειδος νοηματος.Και η απωλεια του,απωλεια νοηματος.

Ο αγαπημενος του Richard Dawkins εγραφε πως οι ανθρωποι δυστυχως πολλες φορες βιωνουν το <<αναισθητικο της οικειοτητας>>.Πως δηλαδη με καποιο περιεργο τροπο αυτο που βλεπουν καθε μερα τους αναισθητοποιει και δεν εκτιμουν την ομορφια του,πως καποιος θα επρεπε να βλεπει με καινουργια ματια τον κοσμο για να τον βλεπει σωστα.Μηπως και αυτος λοιπον δεν εκτιμουσε τα χρωματα μεχρι που τα εχασε?Οχι,δεν μπορουσε να δεχτει για τον εαυτο του ολοτελα  μια τετοια κατηγορια,ειχε ονειρευετει με   το γαλαζιο της θαλασσας,ειχε ξενυχτησει για να δει την ανατολη,ειχε ενθουσιαστει οταν πρωτη φορα ανακατεψε  μπλε και κοκκινο και ειδε το μωβ.

Βαλθηκε να καταγραψει τις απωλειες του απο την αρχη της ζωης του.Εφτιαξε ενα μεγαλο καταλογο και τον καρφιτσωσε πανω απο το κρεββατι του.Ηθελε να θυμησει στον εαυτο του πως ειχε ξαναζησει απωλειες αλλα επιβιωσε,πως το χρωμα δεν ειναι κατι αλλο παρα μια απο αυτες.Γιατι για αυτον αραγε ηταν τοσο σημαντικο?

Συνειδητοποιησε πως  στις ζωες των ανθρωπων οπως και στη δικη του οι απωλειες μπορουσαν να μπουν σε δυο κατηγοριες.Αυτες που μπορει να αφομοιωσει καποιος,να τις εμπεριεξει και να συνεχισει και  αυτες  που σηματοδοτουν κάτι πολυ πιο οδυνηρο,πολλαπλασιο της ιδιας της απωλειας.Οπως ενα κουφαρι ανθρωπου μας φαινεται αποκρουστικο επειδη υπηρχε εκει καποτε ανθρωπος έτσι και ενας κοσμος χωρις χρωμα ηταν οδυνηρος επειδη καποτε υπηρξε χρωμα. Λογικα,ψυχρα,μαθηματικα, τον συνεφερε να μην ειχε γνωρισει ποτε το χρωμα,τωρα ηταν αναγκασμενος να περιφερεται σε εναν κοσμο αδειο,οπως καποιος που διαπιστωνει πως ο θεος  που πιστευε δεν υπαρχει και τωρα πρεπει να ζησει νοσταλγοντας την χαμενη ζεστασια της πιστης του.Παγιδευμενος.

*************************

Τον ξυπνησαν φωνες  παιδιων.Ηταν τοσο ζωντανη η αισθηση που χρειαστηκε αρκετα λεπτα να συνδεθει με την πραγματικοτητα.Φορεσε τα καλα του,ειχε ομορφη μερα,περπατησε μεχρι το Ζαππειο χαζευοντας το χρυσο του ηλιου που αντανακλουσε παντου, νιωθοντας σαν καποιον που γλιτωνει για λιγο απο μεγαλη καταστροφη.

Καθησε στα σκαλακια,γελασε πικρα με το ονειρο και την σκληρη για αυτον σημασια του,για αλλη μια μερα θα σκεφτοταν ΕΚΕΙΝΗ.....

Αθηνα,18-4-15

Ο Νικος Δημου,το αγιο φώς και τα ρολόγια του Σοπεναουερ

Επειδή ίσως μόνον ενας ευφυης και λογικος ανθρωπος μπορει σε ορισμένα ζητήματα να κατανοήσει και να μπει στη θέση ενός άλλου ευφυη και λογικου ανθρωπου,ο Αρθουρ θα αφιερωνε το παρακάτω απόσπασμα του στον Νικο. 


<<Δεν πρεπει να οδηγειται κανεις σε απογνωση απο καθε παραλογισμο που λεγεται η γραφεται δημοσια και γνωρίζει την γενική επιδοκιμασια ή εστω  δεν αντικρουεται και ανασκευάζεται,ούτε να  πιστεύει οτι το ζήτημα εχει κριθει οριστικα.Αντιθετα θα  πρεπει να γνωρίζει προς παρηγοριά του  οτι το πράγμα θα υποβληθει σιγα σιγα σε εξεταση και κριτικο ελεγχο,θα συζητηθει,θα διαυγασθει,θα σταθμιστει και εντελει θα κριθει ,στις  περισσοτερες περιπτωσεις ορθα,ουτως ωστε –μετα απο ενα χρονικο διαστημα αναλογο του βαθμου δυσκολιας  του πράγματος –ολοι σχεδον θα κατανοησουν επιτελους  αυτο που  το καθαρο μυαλο θα διεκρινε εξαρχης.Στο μεσοδιάστημα ,πρέπει να κάνει κανεις υπομονη,διοτι ενας ορθως κρινων ανθρωπος που βρίσκεται αναμεσα σε πλανημενους  μοιάζει με τον έχοντα ρολοι που πηγαίνει καλά μεσα σε μια πόλη στην οποία όλα τα ρολογια στους δημόσιους  χώρους δείχνουν εσφαλμενη ωρα.Μονον αυτος γνωρίζει την σωστη ωρα αλλα σε τι ωφελει αυτο,οταν ολος ο κοσμος ,ακόμη και οσοι γνωριζουν οτι μονο το δικό του ρολοι πηγαινει καλα,ρυθμιζει την δραστηριοτητα του βασει των δημοσιων ρολογιων,τα οποια δειχνουν ολα εσφαλμενη ωρα?>>

Σε αυτό το συμπαν που διαστελλεται θα κρατησω την αγαπη

Το θεμα δεν αφορα ολους…

Είναι αυτοι που το συνειδητοποιουν που εχουν το προβλημα

Δεν ηρθαμε εδώ για να ζησουμε σε μια νιρβανα ευτυχιας

αλλα για να αντεξουμε οσο μπορουμε και αν καταφερουμε να αγαπησουμε..

Ρωτας ,που πηγαν ολοι οι αληθινοι ανθρωποι?

Οι ανθρωπινοι τρυφεροι ζεστοι ανθρωποι?

Όταν συναντας σπανια έναν από αυτους νιωθεις

σαν να σου επεσε ο πρωτος αριθμος του λαχειου.

Αλλα ολοι οι αλλοι ..τι τους συνεβει?

Γιατι δεν αντεξαν?

Γιατι μεταλλαχθηκαν και με ποια διαδιακασια?

Με μικρα βηματα?Ξαφνικα?

Είναι που όταν περασαν από την κολαση,

δεν καταφεραν να κρατησουν μια σπιθα μεσα τους

και κυκλοφορουν με ματια σβηστα?

Σε αυτό το συμπαν που διαστελλεται και θα χαθει χωρις σκοπο

βρισκω ενα μικρο νοημα και γατζωνομαι πανω του,

να μην παψω

να αγαπω

να μεινω ανθρωπος

να μην αλλοιωθω…

Το τελευταιο σημειο

Το τελευταιο σημειο

Ενας από αυτους τους ανθρωπους

που περνανε για λιγο από τη ζωη μας

αλλα που και που τους θυμομαστε μου ειχε πει

<<Για τις δυσκολες καταστασεις εχω ένα κουτακι

Όταν χανω την ελπιδα μου το ανοιγω

και κοιταω μεσα σε αυτό όλα τα βραβεια ,αριστεια,διπλωματα

 εχω μαζεψει στη ζωη μου.

Να, αυτό μου δινει δυναμη και κουραγιο>>

Μου εκανε εντυπωση τοτε και σκεφτηκα

 ποσο καλο θα μου εκανε να ειχα ένα τετοιο κουτι,

από τι ξενυχτια,δακρυα,απελπισια θα με ειχε γλιτωσει

Τωρα στο τελευταιο σημειο  της αντοχης μου,

σκεφτομαι ολους τους ανθρωπους

που καποτε νομιζαν πως εφτασαν στον πατο

και με πιανει πικρο γελιο.

Δεν υπαρχει αυτό το σημειο

υπαρχει πιο κατω και από το κατω

αλλα το ζητουμενο είναι ο τροπος που ανακαλυπτει κανεις

για να αντεξει λιγο ακομα…

Οι ανθρωποι δεν φτανουν,

ποιος να καταλαβει και τι…

Μονο η εικονα της μητερας ανακουφιζει

στο τελος μονο αυτή μενει..
να χτυπας δυνατα τα πληκτρα παιζοντας χατζιδακι...

καποια λιγα βιβλια..

ελαχιστα’

αυτά που παρηγορουν

Καβαφης,σοπεναουερ,δημου,dawkins…

και αυτή η λυτρωτικη αισθηση ότι εισαι μερος του ολου

της φυσης

πως ο πονος σου

είναι κατι φυσικο όπως η βροχη

αυτή η ασημαντοτητα

περιεργως

ανακουφιζει

επουλωνει

δροσιζει

δροσιζει.

Ο ΓΕΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΗΛΙΟΣ

Ο ΓΕΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΗΛΙΟΣ
Ειναι 80 χρονων.
Περπατα χωρις να σκεφτεται
τι του επιφυλασσουν τα λιγα χρονια.
Παλια αν τον ρωταγες θα σου ελεγε πως θα ηθελε
τουλαχιστον να μην πονεσει το σωμα του.
Τωρα σαν να μην τον νοιαζει πια.
Παει λιγο καιρος που πεθανε η συντροφος του ..
Τελευταια φορα την ειδε να την κατεβαζουν
δεν ξαναπηγε,την αποχαιρετησε..
Δεν την θυμηθηκε σε καμια προσευχη,
δεν πιστευει σε προσευχες...
Εχει θυμωσει με το θανατο που του πηρε εκεινη
και σε λιγο θα του παρει το πιο σημαντικο δημιουργημα του
τον εαυτο του.
δεν συμφιλιωνεται,νιωθει οργη,
πετα χωμα στον ηλιο να τον τυφλωσει...

ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΓΚΟΜΕΝΕΣ

ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΓΚΟΜΕΝΕΣ

Σκέφτομαι τον Δαρβινο στο θάνατο της μικρής του κόρης 
και πονα η καρδια μου.
Αυτός να κοιτα αγερωχα την άβυσσο 
και η γυναίκα του να προσκυνα εικονες...
Θα μπορούσα άραγε να μοιραστώ τη ζωη μου
με μια πιστη;
Θα μπορούσα άραγε να περπατησω όλο αυτόν τον δρόμο με συνοδοιπόρο κάποια που πιστεύει σε φαντάσματα;
Που στις εσχατιες της υπαρξιακης της αγωνίας σκύβει το κεφάλι;
Θα μπορούσα να νιώσω έλξη για εκεινη
που δεν είναι ελεύθερη αλλα δούλη;
Αν την αγαπούσα θα ανεχομουν την δεισιδαιμονια;
Εγω που σαν άλλος δραπέτης απο το σπήλαιο του Πλάτωνα
θέλω να μεταδωσω φως
θα αντεχα τέτοιο σκοτάδι;