16/11/07

Το παιδι παιζει με την πλαστικη του μπουλντοζα

μεχρι να βαρεθει

μια δυο μερες και μετα την βαζει στην ακρη

περιμενοντας το επομενο παιχνιδι

απ΄τον πατερα του

που εχει αρχισει και ξενοπηδαει

καπως να γεμισει την ανια του

με κατι καινουργιο και αυτος

το εργοστασιο καθε λεπτο γεμιζει γυαλινα μπουκαλια

με μπυρα

για να τα αδειασουν καποιοι

και μετα να τα ξαναγεμισει

για καποιους αλλους που θα τα ξανααδειασουν

και ετσι με εναλλαγες και κυκλους

γυριζει αυτος ο πλανητης....

το παθος

ο οποιοσδηποτε ενθουσιασμος

η επιθυμια

καταδικασμενα

πριν ακομα γεννηθουν

και το μονο που μενει

να τρεφει την καρδουλα μας

ειναι αυτο που δεν εχει γινει

και οχι αυτο που γινεται

να διψαμε για ανεκπληρωτο

και ταυτοχρονα να το καταριομαστε

τι περιεργη

και

ασχημη

ανωμαλια ειναι αυτη

να μας ελκυει μονο το μυστηριο και η φαντασιωση

και οχι η πραγματικοτητα

να μας ελκυει η σφαιρα του απιαστου

να χασμουριομαστε με το χειροπιαστο

και ποσο γελω με τους

μωροαισιοδοξους

που λενε

και πιστευουν

πως η ζωη ειναι τοσο ομορφη

επειδη καποτε τελειωνει

και η χαρα τοσο υπεροχη επειδη υπαρχει η λυπη

τι μπουρδες ειναι αυτες

δηλαδη γιατι να δεχτω

δεν καταλαβαινω

τον θανατο

ή την λυπη ως κατι εν δυναμει θετικο

ποτε δεν θα το κανω....

η ομορφια ειναι ομορφια

και δεν χρειαζεται καμια ασχημια για να επιβεβαιωθει

αλλα αυτο δεν με παρηγορει

ή αλλιως

δυσκολα βρισκω κατι πια

να με παρηγορει