25/01/08

Τεσσαρων ετων

σχεδιαζα για μερες να σπασω την οθονη

ωστε να μπω

μεσα στο μαγικο της κοσμο

θυμαμαι ακομα την αισθηση

να παιρνω κρυφα την πετρα απ'το δρομο...

αργοτερα ηρθαν αλλα,

σχεδια για μια μηχανη,

καποιο ταξιδι,

η κατακτηση μιας γυναικας,

και ενας αμετρητος ακομα καταλογος...

τα περισσοτερα χωρις αποτελεσμα

Eκπορνευα το αντικειμενο καθε επιθυμιας

διψωντας για νοημα...

στο τελος σχεδον παντα εγκατελειπα

απο αδιαφορια


Το χαρακτηριστικο ειναι

πως καθε φορα ,κατι μεσα μου

φροντιζε να ανακαλυπτει ενα ονειρο

φαινεται το ειχα αναγκη

να επιθυμω κατι

καποιο ενστικτο

να επινοω

να πιανομαι απο μια ιδεα

να υπαρχει κατι για να μπορω να συνεχιζω

ολοι εχουμε αναγκη το ονειρο

αλλα αυτη η αναγκη ενος σκοπου

σαν καταλοιπο παιδικης ηλικιας με βασανιζει...


Να ζεις τυχαια

ποσο δυσκολο ειναι

-οχι χωρις να δινεις νοημα-

να μην βυζαινεις κανενα δαχτυλο

να χαιδευεις τα μαλλια της και να μην σκεφτεσαι τιποτα

να αναπνεεις τον κρυο αερακι και να μην σκεφτεσαι τιποτα...