Να ρουφαω χυμους σαν μακαριο φυτο
να μην φοβαμαι
στο σκοταδι ή στο φως
να μην πονω σε καποιο σημειο του σωματος μου
να μην ξαγρυπνω απο την επιθυμια για καποια ή για το κορμι καποιας
να μην υπαρχει καποια ουτε καποιος ουτε κανενας
ειπαμε μονος
σαν μακαριο φυτο
να αδιαφορω για υπαρξη θανατο και αλλα
να μην εχω ανησυχια
παρα να απλωνω τις ριζες μου ολο και πιο βαθια
σε μια μητρα ευδαιμονιας
ψαχνοντας ολοενα για περισσοτερους χυμους
να γινω μια φουσκα
ενα συμπαν ηδονης
που συνεχως μεγαλωνει
και που για αυτο ζει
για να μεγαλωνει
να μεγαλωνει
να μεγαλωνει.....
skip to main |
skip to sidebar
Kαθημερινες σκεψεις- Προσπαθειες να υπαρχω
About Me
- takis vasilopoulos
- (wertherlover@yahoo.gr) I'm Nobody! Who are you? Are you—Nobody—Too? Then there's a pair of us! Don't tell! they'd advertise—you know! How dreary—to be—Somebody! How public—like a Frog— To tell one's name—the livelong June— To an admiring Bog! (Emily Dickinson)
3 comments:
Όλα τα πάθη και το σύνολο του πόνου μας, όταν προβληθούν στο τίποτα, την ανυπαρξία, φαντάζουν ευπρόσδεκτα, μόνο και μόνο λόγω του πόσο εξαιρετική είναι η σύμπτωση του να έχουν λάβει χώρα.
Συμφωνοι ειναι σπανιο....σιγουρα η καθε ζωη ειναι ενα συνδιασμος απιθανοτητων....με συνεπεια και ο πονος...αλλα οχι για αυτο περισσοτερο επιθυμητος και ευπροσδεκτος...
Ναι... ίσως εσφαλμένα εισήγαγα την προϋπόθεση ότι η ύπαρξη είναι προτιμότερη από την ανυπαρξία, η οποία είναι το λιγότερο ανόητη. Δεν νομίζω ότι μπορώ καν να μιλάω για το τίποτα.
Post a Comment