Αγοραζα καθε πρωι
εισιτηριο για το λεωφορειο
απ'τον ιδιο υπαλληλο σε ενα κιοσκι
Καθε μερα με εκλεβε κατα πεντε λεπτα
και καθε μερα τον αφηνα
Δεν ξερω γιατι τον αφηνα
ισως γιατι ηθελα να βλεπω τα ματια του
τη στιγμη που παρανομουσε
τον παρατηρουσα και το χαιρομουνα
ισως πιστευε πως δεν εχω καταλαβει τιποτα
αλλα σιγουρα η κατασταση ηταν πολυ ενδιαφερουσα
και ξεκινουσε καλα η μερα μου
αλλα δεν ηταν μονο αυτο
μου ειχε κινησει ιδιαιτερα το ενδιαφερον
ο τροπος που χειριζοταν αυτη την απειροελαχιστη εξουσια που του δινοταν
δηλαδη το να κοβει εισητηρια
καποιες φορες εδινε προτεραιοτητα σε γνωστα του ατομα
αλλες φορες εκανε πως δεν ακουγε
και αλλες επιτηδες καθυστερουσε
ωστε να εχει την ευχαριστηση να σε βλεπε να χανεις το λεωφορειο.
Ο ανθρωπος δυστυχως βγαζει την αρρωστια του
οποτε μπορει
και την ξερνα πανω στους αλλους
ειδικα αν του δωσεις εξουσια
και αυτο ηταν ενα μεγαλο μαθημα
που το πηρα απ΄τον αγαπημενο μου αυτον υπαλληλο
skip to main |
skip to sidebar
Kαθημερινες σκεψεις- Προσπαθειες να υπαρχω
About Me
- takis vasilopoulos
- (wertherlover@yahoo.gr) I'm Nobody! Who are you? Are you—Nobody—Too? Then there's a pair of us! Don't tell! they'd advertise—you know! How dreary—to be—Somebody! How public—like a Frog— To tell one's name—the livelong June— To an admiring Bog! (Emily Dickinson)
2 comments:
Παρακολουθώ το blog από την αρχή του και το βλέπω να εξελίσσεται σε ένα ποιητικό ημερολόγιο που όμοιό του δύσκολα θα βρει κανείς.
Συνέχισε Τάκη, είσαι σε καλό δρόμο!
Μου άρεσε ιδιαίτερα η σημασία που δίνεις στο σάντουϊτς.
Ο Παπανούτσος έλεγε πως κάθε πνευματικός άνθρωπος πρέπει να έχει και μία χειρωνακτική εργασία.
Το εφαρμόζω από χρόνια. Μου χρειάζεται το συγκεκριμένο.
Σας ευχαριστω πολυ...
Το σχολιο σας ειναι για εμενα δυναμη,χαρα,παρηγορια
Θα προσπαθω συνεχως για την καθαροτητα...πιο πολυ για να μην προδωσω αυτον μου με εμαθε να σκεππτομαι...και τελικα τον εαυτο μου
Να ειστε καλα
Με αγαπη
Post a Comment