Υπαρχουν καποια περιεργα συναισθηματα που θα ελεγες ότι σε κατατρεχουν όλα τα δευτερολεπτα από τοτε που αρχισες να υπαρχεις,σαν backround ζωης,σαν σταθερο καδρο στον πινακα των χιλιαδων ημερων. Ειναι παντα εκει,απροσκαλεστα, ανεπιθυμητα, σαν κορακια πανω σε δεντρα,περιμενουν…υπαρχουν και αλλα συναισθηματα,φωτοβολιδες,σαν πιτσιλιες φωτος αλλα δεν θα μιλησω για αυτά….
Θα μιλησω για το μαυρο…για το πιο μαυρο από όλα ,το φοβο.
Δεν θυμαμαι ποτε τον πρωτογνωρισα ..τι σημασια εχει?.
Στην αρχη ηταν απλο…πισω από τον φοβο υπηρχε καποια αιτια….ενα σκοτεινο μερος,το αυστηρο βλεμμα του πατερα,η αποτυχια,το ενεκπληρωτο,οι χειροδυναμοι νταηδες στην παιδικη ηλικια,η ανοησια,η πικρια,το μελλον,η ανια…ηταν απλο....μπορουσες να δωσεις μια ομορφη μαχη,καθε αιτια μπορουσε να γινει το πεδιο της μαχης σου.
Υπηρξε ομως καποια στιγμη-ποια?δεν θυμαμαι-που η αιτια δεν χρειαζοταν πια …δεν υπηρχε καποιος συγκεκριμενος λογος και εκει γεννηθηκε ο ελευθερος φοβος ,ο φοβος χωρις αιτια.Χα!ελευθερος….ο πιο επικινδυνος από ολους.
Φοβαμαι,
φοβαμαι,
φοβαμαι,
θα μπορουσα να το γραψω σε τοιχους,στον ουρανο,στο δερμα μου….
θα μπορουσα να σχηματισω αυτή τη λεξη με τα ουρα μου,με τον εμετο μου πανω σε μια παχια αμμο.
ΦΟΒΑΜΑΙ…
τη μερα καθως δενω τα κορδονια μου,τη στιγμη που ανοιγω το παραθυρο,τωρα που πατω τα πληκτρα,καθως το χερι μου γερνει στο πηγουνι μου και ένα από τα δαχτυλα χαιδευει τα γενια μου
φοβαμαι,
φοβαμαι,
θα μπορουσα να το γραψω σε τοιχους,στον ουρανο,στο δερμα μου….
θα μπορουσα να σχηματισω αυτή τη λεξη με τα ουρα μου,με τον εμετο μου πανω σε μια παχια αμμο.
ΦΟΒΑΜΑΙ…
τη μερα καθως δενω τα κορδονια μου,τη στιγμη που ανοιγω το παραθυρο,τωρα που πατω τα πληκτρα,καθως το χερι μου γερνει στο πηγουνι μου και ένα από τα δαχτυλα χαιδευει τα γενια μου
Φοβαμαι ετσι που οι απανταχου χεστηδες θα με ανακυρηξουν βασιλια…και το περιεργο!νιωθω πως γραφοντας όλα αυτά,εκφραζοντας αυτή την αδυναμια γινομαι πιο δυνατος.Οχι,δεν εχω αυτάπατες πως θα φυγει ο φοβος.Αυτος ποτε δεν φευγει…εκει..εκει..με κοιτα σιωπηλος…ξερει..γνωριζει καλα
O Shakespeare ελεγε πως οι δειλοι πεθαινουν πολλες φορες πριν το θανατο τους.Οχι,οχι δεν φοβαμαι απο δειλια,δεν ειμαι δειλος-αν και σιγουρα υπαρχουν στιγμες-δεν χρειαζεται να εισαι δειλος για να υπαρχεις και να αναπνεεις...και εγω φοβαμαι ετσι...οπως υπαρχω και αναπνεω...
Οι ανθρωποι αδιαμφισβητητα ειναι περιεργα οντα.Δεν μπορουν ουτε φοβο να νιωσουν με λιγη αξιοπρεπεια,όλα,όλα τα λερωνουν με την ψευτια τους.Φοβουνται τα πιο παραξενα πραγματα.Δεν τους καταλαβαινω,και γιατι αραγε θα επρεπε?Υπαρχουν ατομα γυρω μας-θα τους βρεις παντου- που φοβουνται το θανατο,τις τριχες από γατες,τα βρωμικα πομολα,τον καρκινο,τα μονα ζευγαρια από καλτσες,τον ηχο του ανεμιστηρα,τα καπακια από bic στυλο,το αφεντικο τους,την επιδοση τους στις γκομενες,αντρες που φοβουνται μηπως βγαλουνε μουνι ή γινουν πουστηδες και ένα σωρο αλλα πραγματα…αν το καλοσκεφθεις μπορει κανεις να φοβαται τα παντα….αρκει να φανταστει ή να επινοησει ένα καλο λογο για αυτό.
Λενε πως ο φοβος είναι η φυσιολογικη αντιδραση ενός οργανισμου σε πιθανους ή υπαρκτους κινδυνους,ενας μηχανισμος που αυξανει τις πιθανοτητες επιβιωσης…αλλα τετοιο υγιη μηχανισμο μπορει κανεις να συναντησει μονο εκει οπου δεν υπαρχει το τερας της φαντασιας,δηλαδη στα ζωα.Αχ,η φαντασια….
Ενα αλλο κλισε.... για να ξεπερασεις καποιο φοβο σου,πρεπει να ενδωσεις σε αυτόν,να βυθιστεις μεσα του,να τον κοιταξεις καταματα…αλλα πώς να αντιμετωπισεις προσωπο με προσωπο ένα φαντασμα,κατι που εχει κατακλεισει περα για περα κάθε μοριο της πραγματικοτητας σου….
Γιατι τα γραφω όλα αυτά?Μα δεν καταλαβαινετε,για απλα φοβαμαι.
Θυμαμαι ένα αρχαιο σοφο να λεει πως δεν πρεπει να φοβασαι τα πραγματα που μπορουν να αλλαξουν και τα πραγματα που δεν μπορουν.Τι σοφισμα,τι ψευτικο!!Μου ερχεται να ξερασω η να πεθανω απο τα γελια…
Τρεμω..τρεμω τη στιγμη-αν..αν ερθει…- που ο πιο πιστος συντροφος μου,ο φοβος θα με εγκαταλειψει και θα ερθει αυτό που οι αφελεις ονομαζουν γαληνη…ετσι που εμαθα να ζω υπο το κρατος του-όπως λενε- πως θα αντεξω μονάχος….
