Saturday, August 28, 2010

28/08/10

Κατι απο τον αγαπημενο μου Παπαδημητριου σε ποιηση Ουρανη,
ενας υμνος για την επιθυμια



ΠΕΡΑΣΤΙΚΕΣ
Γυναίκες, που σας είδα σ' ένα τραίνο
τη στιγμή που κινούσε γι άλλα μέρη'
γυναίκες, που σας είδα σ' άλλου χέρι
με γέλιο να περνάτε ευτυχισμένο'

γυναίκες, σε μπαλκόνια να κοιτάτε
το κενό, μ' ένα βλέμμα ξεχασμένο,
ή από ένα πλοίο σαλπαρισμένο
μ' ένα μαντήλι αργά να χαιρετάτε.

Να ξέρατε με πόση νοσταλγία,
τα δειλινά τα βροχερά και κρύα,
σας ξαναφέρνω στην ανάμνησή μου,

γυναίκες, που περάσατε μιαν ώρα
απ' τη ζωή μου μέσα, και που τώρα
κρατάτε μου στα ξένα την ψυχή μου!

Friday, August 27, 2010

27/08/10

Για αυτες τις λιγες στιγμες

που μας δοθηκε η ομορφια?

Για τις μικρες διασπαρτες νησιδες ευτυχιας?

που τοσο αναπαντεχα ,σπανια,ανελπιστα

μας επισκεφθηκαν

στη φαντασια ή στην πραγματικοτητα...

Αξιζε ?

Καθως λοιπον δενω τα παπουτσια μου,

ή κοιταω με απορια ενα ζητιανο,

καθως αδιαφορος περνα ο χρονος

θελω να φωναξω,ΝΑΙ!

αλλα μια αμφιβολια στεκεται στα χειλη μου.

Sunday, August 08, 2010

08\08\10

Ο Δημου εβαλε γερες και υγιεις βασεις στον ορθολογισμο μου.

Τον οποιο απογειωσαν μετεπειτα αλλοι οπως ο Dawkins,dennet,δαρβινος,χιουμ,ρασσελ κ.α

Η αθεια(αν και πολυ σημαντικη) δεν ηταν ποτε σκοπος.

Σκοπος και ζητουμενο(αν υπηρχαν) ηταν να βλεπω τη ζωη καταματα,με κοτσια,με εντιμοτητα.

Η αθεια ηρθε σαν φυσικο επακολουθο αυτης της στασης ζωης.

Απροσδοκητα εγινα πιο ανθρωπινος,πιο αλτρουιστης,πιο αληθινος.

Ο φοβος δυστυχως δεν εφυγε.

Πηρε αλλη μορφη.