15/12/10

Αυξανομενη ανεργια


Το μεγαλυτερο προβλημα

με την ανεργια

είναι πρακτικα ότι καποιος

απλα δεν εχει πια αυτά τα χρωματιστα χαρτακια

που χρειαζεται για να ζησει

(ακομα θυμαμαι το σφιξιμο και την μελαγχολια

που ενιωθα σαν ειχα διπλα μου έναν ανεργο

τον καιρο που εργαζομουν.)


Το ακομα μεγαλυτερο προβλημα όμως είναι

οτι δυστυχως

οι ανθρωποι εχουν αναγκη το δυναστη τους…

Ο σκουπιδιαρης

ο γιατρος

η γυναικα που πλενει τα οστα στο νεκροταφειο

ο νεαρος που τυλιγει πιτες

ολοι αυτοι

και τοσοι αλλοι

σιχαινονται -αλλα

αδυνατουν να ζησουν χωρις -τη δουλεια τους.
(Ελαχιστοι-τυχεροι αυτοι που παιρνουν χαρα και δημιουργια)


Ακομα και ο τελευταιος παρακμιακος υπαλληλος

χωρις ισως να το σκεφτεται συνειδητα

αυτοπροσδιοριζεται

κοινωνικα

υπαρξιακα

από αυτό το τιποτα που κανει.

Αυτό το τιποτα σιγα σιγα γεμισε ολη του τη ζωη,

ετσι πια υπαρχει και αναπνεει και δεν γνωριζει άλλο τροπο.


Αφαιρεσε από έναν ανθρωπο τη δουλεια του

δωσ’του ένα κανονικο μισθο και απλετο χρονο

και είναι σαν να τον σκοτωνεις….

Χιλιαδες ευκαταστατοι νεοτατοι συνταξιουχοι

λιωνουν στους καναπεδες των ψυχιατρων

η απλα στους καναπεδες των σπιτιων τους.



Ειμαστε αδυναμοι

πολλοι αδυναμοι

για να μην ειμαστε η δουλεια μας.


Λιγοι οι δυνατοι

που ΕΙΝΑΙ

υπο οποιαδηποτε συνθηκη.