Ζουσε εδω και πολυ καιρο σε ενα γκριζο κόσμο.
Ο γιατρος –ακόμα θυμαται
πόσο κωμική του ειχε φανεί η φιγουρα του όταν για αρκετα λεπτά ενω βρισκόταν
στην αναμονη για εξεταση τον είχε ακουσει να ταπεινώνει κάποιους συναδέλφους του με βροντερη φωνη,τον είχε φανταστει τοτε
μεγαλοσωμο και τρομακτικό αλλά τελικα προεκυψε ένα μικροσκοπικό ανθρωπάκι με μεγάλη
κοιλια-ειχε διαγνωσει μια σπανια μορφη αχρωματοψιας,<<απο εδω και στο
εξης θα βλεπετε μονο στην κλίμακα του γκρι>> του ειχε πει.
Αγαπουσε και μελετουσε την βιολογια απο την εφηβεια του.Γνωριζε
οτι τα ματια σαν μηχανισμοι ειχαν και αυτα την δικη τους πορεια εξελιξης .Αρχικα
σαν επιπεδες μικρες στιβαδες κυτταρων που ισα ισα βοηθουσαν τους οργανισμους που τις εφεραν να ξεχωρισουν το φως απο το
σκοταδι.Μετα αυτες οι στιβαδες εγιναν πιο κοιλες,πιο πολυπλοκες μεχρι που
χρειαστηκαν πολλα εκατομμυρια χρονια για να φτασουμε στον γριζο κοσμο
και μετα στον πολυχρωμο.Στον ιδιο πλανητη με αυτον κατοικουσαν ειδη που ειτε
δεν ειχαν ματια,ειτε βλεπαν λιγα ,ειτε καθολου η και πολυ παραπανω χρωματα .Αυτος ηταν απο τους τυχερους,το ειδος του
απολαμβανε την θεα ενος χορταστικου- σε ευρος σε μηκους κυματος -φωτος.
Η μεταβαση απο τον χρωματιστο κόσμο στον αλλον ειχε γινει
σταδιακα αλλα οχι συνειδητα.Για εναν ανεξηγητο λόγο δεν θυμόταν.Οπως κάποιος
συνειδητοποιει οτι δεν πιστευει πια στον Αγιο Βασιλη αλλα δεν θυμαται την
πορεια της εσωτερικης αλλαγης ,ετσι και αυτος το παρατηρησε μόνο σαν
γεγονός που έχει ηδη συντελεσθει.Σαν ενα
παραταιρο ζωο,αντι να ανεβαινει μαζι με τους αλλους το μονοπατι της εξελιξης,αυτος το κατηφοριζε
ερποντας,ειχε ξαναγυρισει στον γκριζο κοσμο.
Μετα το αρχικο μουδιασμα προσπαθησε να προσαρμοσει τη ζωη
του.<<Θα ζησω κανονικα >>ελεγε.Λογικα,σκεφτοταν,η ζωη μου δεν
προκειται να εχει μεγαλες διαφορες,<<Και που χρειαζεται πρακτικα το χρωμα?Σε ελαχιστες περιπτωσεις>>. .Αφου για αυτον δεν
υπηρχαν τα χρωματα αποφασισε να τα βγαλει και απο τη ζωη του.Αγορασε ασπρομαυρα
ρουχα,επελεγε ασπρομαυρες ταινιες,κυκλοφορουσε κυριως τα βραδια.Προσπαθουσε εντονα
να ειναι κανονικος αλλα καταφερνε να νιωθει απλα αταιριαστος,οσο πιο δυνατα χτυπουσε την πορτα της
κανονικοτητας τοσο αυτη δεν ανοιγε,οσο περισσοτερη προσπαθεια τοσο πιο ξενος ενιωθε.Η χαρα σαν να μην κατοικουσε μεσα στο γκρι.
Τα βραδια η καρδια του παλευε.Εβλεπε χρωματιστα ονειρα.Ξυπναγε
βουρκωμενος.Αλλες φορες τον εσφιγγε η
νοσταλγια,τηλεφωνουσε σε φιλους,τους ζητουσε να του μιλησουν για τα χρωματα,να
τον βοηθησουν να τα ξαναθυμηθει.Ζηταγε απο
τη μνημη να μην τα ξεχασει.Αλλα η
μνημη τον εγκατελειπε οπως η αμμος εγκαταλειπει τα δαχτυλα μεσα στο νερο.Ποναγε
πολυ.
Θυμηθηκε τον Πασκαλ <<η καρδια εχει μια λογικη που η
λογικη δεν καταλαβαινει>>.Λογικα ειχε δικιο,δεν ειχαν παρουσιαστει
εντονες δυσκολιες στην καθημερινοτητα, συναισθηματικα ομως το χρωμα για αυτον ηταν κατι πολυ παραπανω απο
εξελικτικο πλεονεκτημα ή θεμα καθημερινης χρησης.Καταλαβαινε πως ηταν για αυτον
ενα ειδος νοηματος.Και η απωλεια του,απωλεια νοηματος.
Ο αγαπημενος του Richard Dawkins εγραφε
πως οι ανθρωποι δυστυχως πολλες φορες βιωνουν το <<αναισθητικο της
οικειοτητας>>.Πως δηλαδη με καποιο περιεργο τροπο αυτο που βλεπουν καθε
μερα τους αναισθητοποιει και δεν εκτιμουν την ομορφια του,πως καποιος θα επρεπε
να βλεπει με καινουργια ματια τον κοσμο για να τον βλεπει σωστα.Μηπως και αυτος
λοιπον δεν εκτιμουσε τα χρωματα μεχρι που τα εχασε?Οχι,δεν μπορουσε να δεχτει
για τον εαυτο του ολοτελα μια τετοια
κατηγορια,ειχε ονειρευετει με το γαλαζιο της θαλασσας,ειχε ξενυχτησει για να
δει την ανατολη,ειχε ενθουσιαστει οταν πρωτη φορα ανακατεψε μπλε και κοκκινο και ειδε το μωβ.
Βαλθηκε να καταγραψει τις απωλειες του απο την αρχη της ζωης
του.Εφτιαξε ενα μεγαλο καταλογο και τον καρφιτσωσε πανω απο το κρεββατι
του.Ηθελε να θυμησει στον εαυτο του πως ειχε ξαναζησει απωλειες αλλα επιβιωσε,πως
το χρωμα δεν ειναι κατι αλλο παρα μια απο αυτες.Γιατι για αυτον αραγε ηταν τοσο
σημαντικο?
Συνειδητοποιησε πως στις
ζωες των ανθρωπων οπως και στη δικη του οι απωλειες μπορουσαν να μπουν σε δυο
κατηγοριες.Αυτες που μπορει να αφομοιωσει καποιος,να τις εμπεριεξει και να
συνεχισει και αυτες που σηματοδοτουν κάτι πολυ πιο οδυνηρο,πολλαπλασιο
της ιδιας της απωλειας.Οπως ενα κουφαρι ανθρωπου μας φαινεται αποκρουστικο επειδη
υπηρχε εκει καποτε ανθρωπος έτσι και ενας κοσμος χωρις χρωμα ηταν οδυνηρος
επειδη καποτε υπηρξε χρωμα. Λογικα,ψυχρα,μαθηματικα, τον συνεφερε να μην ειχε
γνωρισει ποτε το χρωμα,τωρα ηταν αναγκασμενος να περιφερεται σε εναν κοσμο
αδειο,οπως καποιος που διαπιστωνει πως ο θεος
που πιστευε δεν υπαρχει και τωρα πρεπει να ζησει νοσταλγοντας την χαμενη
ζεστασια της πιστης του.Παγιδευμενος.
*************************
Τον ξυπνησαν φωνες παιδιων.Ηταν
τοσο ζωντανη η αισθηση που χρειαστηκε αρκετα λεπτα να συνδεθει με την πραγματικοτητα.Φορεσε τα καλα του,ειχε ομορφη μερα,περπατησε μεχρι το Ζαππειο χαζευοντας το χρυσο του ηλιου που αντανακλουσε παντου, νιωθοντας σαν καποιον
που γλιτωνει για λιγο απο μεγαλη καταστροφη.
Καθησε στα σκαλακια,γελασε πικρα με το ονειρο και την σκληρη για αυτον σημασια του,για αλλη μια
μερα θα σκεφτοταν ΕΚΕΙΝΗ.....
Αθηνα,18-4-15
