17-03-07 ( Γραμμα )

Ποσο μου λείπουν οι παλιοι μου εαυτοι....

Εννοω αυτοι που ημουν πριν γνωρισω τη ματαιωση..... που μπορουσα να παω μια βολτα ή να πιω εναν καφε χωρις να εχω συνεχως στα χειλη μου την πικρη γευση του παραλογου.

Ορσαλια μου, ειναι τοσο διαφορετικοι οι εαυτοι που βιωνω στο περασμα των χρονων, που θεωρω αστειο να εχω ακομα το ονομα Τακης Βασιλοπουλος....Αν με συναντουσε καποιο παλιο εγω σιγουρα θα με χαστουκιζε που ειχα το θρασος να κλεψω το ονομα του....

Ωστόσο προσποιούμαι οτι με αγαπαω ακομα...Καμια φορα με φροντιζω σχολαστικα....

Αλλα ας το αφησω αυτο...

Νιωθω οτι κερδιζω κατι σημαντικο απο το ταξίδι μου στην Πραγα....Αυτο ειναι η αποσταση...Θα μπορουσα να ειχα κερδισει αυτην την αποσταση σε μια σπηλια σε ενα κρητικο βουνο και σιγουρα αυτα τα δυο δεν θα διεφεραν και πολυ για εμενα.....

Θα ελεγα παλευω με την αποσταση.....Την εξαναγκάζω να μου πει τα μυστικα της...Να μαθω ,να μαθω για εμενα .......Ηδη ενα μεγαλο μάθημα ειναι οτι δεν γινεται να ξεφυγεις απο την ρουτίνα,απο τη συνηθεια.....Ισως ειναι καποια μυχια αμυνα του ανθρωπου να δημιουργει περιβάλλοντα που εχουν μεσα τους την οικειότητα και τη σιγουρια μιας ρουτινας....

Πρεπει να μαθω λοιπον να ζω και με την συνηθεια....

Δεν σου κρυβω οτι δεν ειμαι καθολου ευτυχισμενος.....Φυσικα δεν μιλω για μια κατάσταση Νιρβανας αλλα για αυτες τις μικρες στιγμες που άλλοτε γεμιζαν τις μερες μου.....Εχει να με επισκεφθει τετοια στιγμη αρκετο καιρο......Νιωθω με σιγουρια πως ολα αυτα οφείλονται σε κατι εσωτερικο που εχει αρχιζει να σαπιζει....

Με λυπη μου παρακολουθώ την πορεια μια καρδιας που χωρις να το θελει σιγοσβηνει.

Νιωθω να ειμαι πιο ελευθερος απο ποτε,νιωθω να κατανοω τα γυρω και τα εντος μου πιο πολυ απο ποτε αλλα ταυτοχρονα νιωθω (πρωτη φορα τοσο εντονα) τον θανατο,την αδιαφορια και την κουραση.....

Ισως δεν ειμαι φτιαγμενος απο εκεινο το σκαρι που αντεχει το παραλογο.....

Ποσο χαιρομαι τους συνομιλικους μου,γεματους ζωη,να λικνιζουν το κορμι τους ακολουθωντας καποιο μπιτακι,να φλερτάρουν,να επιβεβαιώνουν τη ζωη.....Οταν ειμαι μαζι τους συνηθως τους χαζευω πινοντας εναν ποτο στη μπαρα,καπνίζοντας ενα τσιγαρο,με ενα σκεπτικο μα και ξενερωτο υφος.....Διπλα τους νιωθω διπλη την αναπηρια μου....

Θα θυμάσαι ποσο μου αρεσε να αρχιζω φιλοσοφικες συζητησεις για την ύπαρξη,την αγαπη,τον ερωτα,τον θανατο...ποσο μου αρεσε να εμβαθυνω και να συζητω με τις ωρες.....Δυστυχως και αυτο εχει χαθει...Οταν η κουβέντα με καποιο ατομο πηγαινει σε αυτα τα ζητήματα πεταω τις ιδιες φρασεις καθε φορα,κανω πως ακουω αυτα που μου λεει αλλα κατα βαθος βαριέμαι και αδιαφορω απιστευτα....Δεν βρισκω κανενα λογο να ασχολούμαι με τετοια πραγματα μιας και το μονο που μου φερνουν ειναι απορια και πονο…..


Οχι,η αιτια της θλιψης μου δεν ειναι συγκεκριμενη....Δεν αφορα τον συγκεκριμενο θανατο καποιων αγαπημενων ή τον ανεκπληρωτο Ερωτα(χα,γιατι υπαρχει και εκπληρωμενος?) για την ...... ή καποια αλλη κοπελα. Ολα αυτα(που μπορει να μην ξεπεραστουν και ποτε- πως ξεπερνας κατι που σε ξεπερνα?) απλως ηταν μια εισαγωγή και ενα μάθημα για εμενα.
Αυτο που αποτελεί το θανατο μου και το παραλογο της ζωης δεν περιοριζεται σε συγκεκριμενα γεγονότα,ειναι διαχυτο και βρίσκεται παντου,στο μαξιλάρι που σφιγγω την αγκαλια μου,στο ποτήρι νερο που πινω,στο <<καλησπερα>> που λεω,στην παραμικρη μου κινηση....Αρκει να το νιωσεις μια φορα και μετα γινεται ενα με το δερμα σου.


Στα γραφω αυτα γιατι εισαι ενα απο τα ελαχιστα ατομα που θα μπορουσες να νιωσεις το θανατο μου....Και ισως αν συμβεί αυτο να μου δωσεις αυτην την γλυκοπικρη αισθησης της ικανοποιησης που εχει καποιος οταν τον κατανοεί μια αλλη ύπαρξη.