Wednesday, October 17, 2007

Αυτοι που φευγουν...

Tα βιβλια της αστυνομιας

εχουν γεμισει με τα ονοματα τους

και εγω τους νιωθω πολυ κοντα μου...


Ειναι ολοι αυτοι που εξαφανιζονται

που μια μερα τα τιναζουν ολα στον αερα και φευγουν

και δεν κοιτουν πισω

οχι για να μην πετρωσουν και αυτοι

αλλα γιατι ειχαν πετρωσει

για αυτο και φευγουν

φευγουν

μετα απο ενα γευμα

απο ενα φιλι

απο ενα καβγα

η μετα απο τιποτα

ετσι απλα....

Δε θα γυρισουν

και για χρονια συγγενεις

θα τους ψαχνουν

σε εφημεριδες

σε τηλεορασεις

σε αφισες

να τους βρουν

να τους γυρισουν πισω

πισω

στην πετρωμενη τους ζωη

να τους πνιξουν με την αγαπη τους

την μεγαλη αγαπη τους

3 comments:

giorgos spiropoulos said...

Εγώ προσωπικά προτιμώ να μην έχω κανέναν απ'τον οποίο να θέλω να φύγω, να μην έχω επομένως κανένα (και να μην με έχει).

guerrero7,62 said...

Δεν εχεις αδικο g.s ποσο απελευθερωτικο θα ειναι να ξερεις οτι τελικα θα σε βρουνε οταν οι γειτονες δεν θα αντεχουν τη δυσοσμια..

takis vasilopoulos said...

Γιωργο πολυ δυσκολο αυτο...

Ειμαστε αδυναμοι,ειναι παρηγορια να εχεις ( και εγωισμος,γιατι οχι?)

Ωστοσο και εγω ετσι θα ηθελα να ειμαι