Αποφευγω να την δω απο κοντα...

Οταν βλεπω μια αφισα για καποια συναυλια

ξερω που δεν θα παω την συγκεκριμενη ωρα και μερα...

Ποναω με τον τροπο και την ταχυτητα που φευγει η μαγεια(ειδικα οταν ερχεται πια τοσο δυσκολα)...


οταν νιωθεις πως δεν ηταν και αυτο παρα μια παρεξηγηση...


Ωστοσο σαν μακρινος παρατηρητης την απολαμβανω

σαν να χαζευω ενα τριανταφυλλο

κρατωντας <<κατι>> μεσα μου...

κατι που εχει σχεση μονο με τη φαντασια

κατι που με συνδεει με τον ανυπαρκτο κηπο του Wells

και ειναι μονο δικο μου.