15/12/10

Αυξανομενη ανεργια


Το μεγαλυτερο προβλημα

με την ανεργια

είναι πρακτικα ότι καποιος

απλα δεν εχει πια αυτά τα χρωματιστα χαρτακια

που χρειαζεται για να ζησει

(ακομα θυμαμαι το σφιξιμο και την μελαγχολια

που ενιωθα σαν ειχα διπλα μου έναν ανεργο

τον καιρο που εργαζομουν.)


Το ακομα μεγαλυτερο προβλημα όμως είναι

οτι δυστυχως

οι ανθρωποι εχουν αναγκη το δυναστη τους…

Ο σκουπιδιαρης

ο γιατρος

η γυναικα που πλενει τα οστα στο νεκροταφειο

ο νεαρος που τυλιγει πιτες

ολοι αυτοι

και τοσοι αλλοι

σιχαινονται -αλλα

αδυνατουν να ζησουν χωρις -τη δουλεια τους.
(Ελαχιστοι-τυχεροι αυτοι που παιρνουν χαρα και δημιουργια)


Ακομα και ο τελευταιος παρακμιακος υπαλληλος

χωρις ισως να το σκεφτεται συνειδητα

αυτοπροσδιοριζεται

κοινωνικα

υπαρξιακα

από αυτό το τιποτα που κανει.

Αυτό το τιποτα σιγα σιγα γεμισε ολη του τη ζωη,

ετσι πια υπαρχει και αναπνεει και δεν γνωριζει άλλο τροπο.


Αφαιρεσε από έναν ανθρωπο τη δουλεια του

δωσ’του ένα κανονικο μισθο και απλετο χρονο

και είναι σαν να τον σκοτωνεις….

Χιλιαδες ευκαταστατοι νεοτατοι συνταξιουχοι

λιωνουν στους καναπεδες των ψυχιατρων

η απλα στους καναπεδες των σπιτιων τους.



Ειμαστε αδυναμοι

πολλοι αδυναμοι

για να μην ειμαστε η δουλεια μας.


Λιγοι οι δυνατοι

που ΕΙΝΑΙ

υπο οποιαδηποτε συνθηκη.

22/11/10

Υπαρχουν καποια περιεργα συναισθηματα που θα ελεγες ότι σε κατατρεχουν όλα τα δευτερολεπτα από τοτε που αρχισες να υπαρχεις,σαν backround  ζωης,σαν σταθερο καδρο στον πινακα των χιλιαδων ημερων. Ειναι παντα εκει,απροσκαλεστα, ανεπιθυμητα, σαν κορακια πανω σε δεντρα,περιμενουν…υπαρχουν και αλλα συναισθηματα,φωτοβολιδες,σαν πιτσιλιες φωτος αλλα δεν θα μιλησω για αυτά….

Θα μιλησω για το μαυρο…για το πιο μαυρο από όλα ,το φοβο.

Δεν θυμαμαι ποτε τον πρωτογνωρισα ..τι σημασια εχει?.

Στην αρχη ηταν  απλο…πισω από τον φοβο υπηρχε καποια αιτια….ενα σκοτεινο μερος,το αυστηρο βλεμμα του πατερα,η αποτυχια,το ενεκπληρωτο,οι χειροδυναμοι νταηδες στην παιδικη ηλικια,η ανοησια,η πικρια,το μελλον,η ανια…ηταν απλο....μπορουσες να δωσεις μια ομορφη μαχη,καθε αιτια μπορουσε να γινει το πεδιο της μαχης σου.

Υπηρξε ομως καποια στιγμη-ποια?δεν θυμαμαι-που η αιτια δεν χρειαζοταν πια …δεν υπηρχε καποιος συγκεκριμενος λογος και εκει γεννηθηκε ο ελευθερος φοβος ,ο φοβος χωρις αιτια.Χα!ελευθερος….ο πιο επικινδυνος από ολους.

Φοβαμαι,
φοβαμαι,
φοβαμαι,
θα μπορουσα να το γραψω σε τοιχους,στον ουρανο,στο δερμα μου….
θα μπορουσα να σχηματισω αυτή τη λεξη με τα ουρα μου,με τον εμετο μου πανω σε μια παχια αμμο.
ΦΟΒΑΜΑΙ…
τη μερα καθως δενω τα κορδονια μου,τη στιγμη που ανοιγω το παραθυρο,τωρα που πατω τα πληκτρα,καθως το χερι μου γερνει στο πηγουνι μου και ένα από τα δαχτυλα χαιδευει τα γενια μου

Φοβαμαι ετσι που οι απανταχου χεστηδες θα με ανακυρηξουν βασιλια…και το περιεργο!νιωθω πως γραφοντας όλα αυτά,εκφραζοντας αυτή την αδυναμια γινομαι πιο δυνατος.Οχι,δεν εχω αυτάπατες πως θα φυγει ο φοβος.Αυτος ποτε δεν φευγει…εκει..εκει..με κοιτα σιωπηλος…ξερει..γνωριζει καλα

O Shakespeare ελεγε πως οι δειλοι πεθαινουν πολλες φορες πριν το θανατο τους.Οχι,οχι δεν φοβαμαι απο δειλια,δεν ειμαι δειλος-αν και σιγουρα υπαρχουν στιγμες-δεν χρειαζεται να εισαι δειλος για να υπαρχεις και να αναπνεεις...και εγω φοβαμαι ετσι...οπως υπαρχω και αναπνεω...

Οι ανθρωποι αδιαμφισβητητα ειναι περιεργα οντα.Δεν μπορουν ουτε φοβο να νιωσουν με λιγη αξιοπρεπεια,όλα,όλα τα λερωνουν με  την ψευτια τους.Φοβουνται τα πιο παραξενα πραγματα.Δεν τους καταλαβαινω,και γιατι αραγε θα επρεπε?Υπαρχουν ατομα γυρω μας-θα τους βρεις παντου- που φοβουνται το θανατο,τις τριχες από γατες,τα βρωμικα πομολα,τον καρκινο,τα μονα ζευγαρια από καλτσες,τον ηχο του ανεμιστηρα,τα καπακια από bic στυλο,το αφεντικο τους,την επιδοση τους στις γκομενες,αντρες που φοβουνται μηπως βγαλουνε μουνι ή γινουν πουστηδες και ένα σωρο αλλα πραγματα…αν το καλοσκεφθεις μπορει κανεις να φοβαται τα παντα….αρκει να φανταστει ή να επινοησει ένα καλο λογο για αυτό.

Λενε πως ο φοβος είναι η φυσιολογικη αντιδραση ενός οργανισμου σε πιθανους ή υπαρκτους κινδυνους,ενας μηχανισμος που αυξανει τις πιθανοτητες επιβιωσης…αλλα τετοιο υγιη μηχανισμο μπορει κανεις να συναντησει μονο εκει οπου δεν υπαρχει το τερας της φαντασιας,δηλαδη στα ζωα.Αχ,η φαντασια….

Ενα  αλλο κλισε.... για να ξεπερασεις καποιο φοβο σου,πρεπει να ενδωσεις σε αυτόν,να βυθιστεις μεσα του,να τον κοιταξεις  καταματα…αλλα πώς να αντιμετωπισεις προσωπο με  προσωπο ένα φαντασμα,κατι που εχει κατακλεισει περα για περα κάθε μοριο της πραγματικοτητας σου….

Γιατι τα γραφω όλα αυτά?Μα δεν καταλαβαινετε,για απλα φοβαμαι.

Θυμαμαι  ένα αρχαιο σοφο να λεει πως δεν πρεπει να φοβασαι τα πραγματα που μπορουν να αλλαξουν και τα πραγματα που δεν μπορουν.Τι σοφισμα,τι ψευτικο!!Μου ερχεται να ξερασω η να πεθανω απο τα γελια…

Τρεμω..τρεμω τη στιγμη-αν..αν ερθει…- που ο πιο πιστος συντροφος μου,ο φοβος θα με εγκαταλειψει και θα ερθει αυτό που οι αφελεις ονομαζουν γαληνη…ετσι που εμαθα να ζω υπο το κρατος του-όπως λενε- πως θα αντεξω μονάχος….

11/11/10

<<Νιωθω οτι δεν μπορουμε να υπονειμουμε
κι αλλες απο αυτες τις δεινες ωρες>>  Β.ΓΟΥΛΦ


Το προβλημα δεν ηταν ποτε τα χρονια

ολα αυτα που περασαν

ουτε αυτα που θα ερθουν

ουτε καν η ιδια η ζωη...

Δεν εχουμε μαθει να σκεφτομαστε με προοπτικη

μεγαλης χρονικης κλιμακας,

ολα αυτα αποτελουν αφηρημενες εννοιες για το μυαλο μας.

Το βασανο ειναι οι ωρες

τα λεπτα

η ιδια στιγμη

που περνα και δεν περνα

αυτο το δυσκινητο σαλιγκαρι του παραλογου

που βαρια

μας καταπινει

και μας ξερναει

ποτε αλλαγμενους

και ποτε απαραλλαχτους.

Φυλακισμενοι....

στις ωρες....

στο παρον.

06/11/10

Στοχαζομαι πανω στον ανθρωπο χωρις σκοπο

Αν ποτε μπορει να υπαρξει ετσι

λογω καποιας αδιαφοριας

ή ανελπιδης προσπαθειας για μια αλλη ελευθερια....


Φαινεται οτι ειμαστε προγραμματισμενοι για τον σκοπο,

τον στοχο

το σχεδιο.


Αλλα τι υπεροχο

και επικινδυνα αγριο

οταν επιτευχθει το τυχαιο

το σοφα τυχαιο

αυτο που δεν βασιζεται σε αιτια

ή σε βεβαιοτητες.


Ειναι ενα αλογο χωρις αναβατη

Ποιος κεντριζει με τα σπιρουνια

Ποιος κρατα τα γκεμια?

Χωρις προορισμο ταξιδευει μονο του

σε ανοιχτο ουρανο


Ποσο,και πως μπορει κανεις να ζει ετσι?

06/10/10

Εκτη  μερα του Οκτωβρη.

Ποναω!

Ποναω  ετσι που δεν ξερω ποτε ο πονος

ειναι ψυχικος η σωματικος

ή ολο αυτο ειναι ενας ηλιθιος διαχωρισμος.
 
Διπλα μου καθεται το ενστικτο αυτοσυντηρισης

<<Δεν με ενδιαφερει αν πονας,μονο να υπαρχεις,
αυτο με νοιαζει>>

Να υπαρχω...μονο να γελασει κανεις μπορει με αυτο!

Ο χρονος τα γιατρευει ολα λενε(αληθεια ποιος το λεει?)

αλλα εγω θελω να παγωσει ο χρονος

χωρις αυτον δεν υπαρχει πεδιο δρασης

δεν υπαρχουν δρομοι

δεντρα

ουρανος,

Ειμαστε μαριονετες

σε ενα μεγαλο φιασκο

Στο φιασκο του ερωτα

του θανατου

της ιδιας της ζωης

Μονο η αγαπη

η αγαπη

η αγαπη

η αγαπη

σαν ενα νεογεννητο βρεφος

σαν μια προμηθεικη φλογα

που κραταμε στα χερια μας

με αγωνια

μην σβησει

απο τον ανεμο του Tιποτα

19/09/10

Μετα απο ικανη ποσοτητα τσιγαρων

ο καπνος νιωθεις να τρεχει

σε αεραγωγους ξενους,

οι δικοι σου εχουν καει

ωστοσο συνεχιζεις

τα αστερια λαμπουν επειδη συνεχιζεις

ο θανατος ειναι μια φαρσα

και η επιθυμια

η αυταπατη των τρελων.


Το λευκο δερμα

τυφλωνει την αφη σου


Το αμφισημο των χειλιων

εμβλημα του παραλογου


Η ελπιδα της κατανοησης

η πλανη που δεν εγκαταλειπεις


Το αγγιγμα των χεριων

που τυφλα

αυτοματα ψαχνουν το ενα το αλλο

να δεθουν σφιχτα

κανοντας την στιγμη αιωνια


Τα σωματα

διψασμενα

αγρια

να φορτιζουν

στον καθε σπασμο


Δεν υπαρχει σχεδιο

δεν υπαρχει σκοπος

παρα η ιδια η αισθηση

η επιβεβαιωση της ζωης....


διδαχτηκες μεσα απο αιωνες....


αυτο που αξιζει ειναι να σεβεσαι

την αναγκη

να εισαι ΑΞΙΟΣ την αναγκης


Το  <<ΣΕ ΘΕΛΩ>>

κρεμεται σαν σπαραγμος

και σαν επανασταση

04/09/10

Σμιλευε το γλυπτο της ζωης του με τα νυχια του.
Σχηματιζε τις καμπυλες με τα σκοταδια του
,τις γωνιες με την ηδονη του
,τις ατελειες με τις αυταπατες του.
Κατα τη διαρκεια της ημερας το σκεπαζε με μαυρο πανι,
να μην αλλοιωθει απο τα πολλα βλεμματα.
Δεν ηταν σκοπιμα μοναχικος,
ηξερε,οποιος ειχε φτιαχτει για να το δει,
θα το διεκρινε ετσι η αλλιως...
Καποτε κοσμος μαζευτηκε γυρω απο το αγαλμα,
κομματια στο πατωμα.
Ειπαν,καποιος εζησε εδω...
και εφυγαν.
Αυτος....
που όχι μονο εζησε....
αλλα υπηρξε....,
και τωρα περπατα στην καμπυλη του Ηλιου.

28/08/10

Κατι απο τον αγαπημενο μου Παπαδημητριου σε ποιηση Ουρανη,
ενας υμνος για την επιθυμια



ΠΕΡΑΣΤΙΚΕΣ
Γυναίκες, που σας είδα σ' ένα τραίνο
τη στιγμή που κινούσε γι άλλα μέρη'
γυναίκες, που σας είδα σ' άλλου χέρι
με γέλιο να περνάτε ευτυχισμένο'

γυναίκες, σε μπαλκόνια να κοιτάτε
το κενό, μ' ένα βλέμμα ξεχασμένο,
ή από ένα πλοίο σαλπαρισμένο
μ' ένα μαντήλι αργά να χαιρετάτε.

Να ξέρατε με πόση νοσταλγία,
τα δειλινά τα βροχερά και κρύα,
σας ξαναφέρνω στην ανάμνησή μου,

γυναίκες, που περάσατε μιαν ώρα
απ' τη ζωή μου μέσα, και που τώρα
κρατάτε μου στα ξένα την ψυχή μου!

27/08/10

Για αυτες τις λιγες στιγμες

που μας δοθηκε η ομορφια?

Για τις μικρες διασπαρτες νησιδες ευτυχιας?

που τοσο αναπαντεχα ,σπανια,ανελπιστα

μας επισκεφθηκαν

στη φαντασια ή στην πραγματικοτητα...

Αξιζε ?

Καθως λοιπον δενω τα παπουτσια μου,

ή κοιταω με απορια ενα ζητιανο,

καθως αδιαφορος περνα ο χρονος

θελω να φωναξω,ΝΑΙ!

αλλα μια αμφιβολια στεκεται στα χειλη μου.

08\08\10

Ο Δημου εβαλε γερες και υγιεις βασεις στον ορθολογισμο μου.

Τον οποιο απογειωσαν μετεπειτα αλλοι οπως ο Dawkins,dennet,δαρβινος,χιουμ,ρασσελ κ.α

Η αθεια(αν και πολυ σημαντικη) δεν ηταν ποτε σκοπος.

Σκοπος και ζητουμενο(αν υπηρχαν) ηταν να βλεπω τη ζωη καταματα,με κοτσια,με εντιμοτητα.

Η αθεια ηρθε σαν φυσικο επακολουθο αυτης της στασης ζωης.

Απροσδοκητα εγινα πιο ανθρωπινος,πιο αλτρουιστης,πιο αληθινος.

Ο φοβος δυστυχως δεν εφυγε.

Πηρε αλλη μορφη.

06/07/10

Τι ομορφη μελοποιηση...

αχ,οι νυχτες απο εδω και περα

τι θα φερουν και πως θα μας φερθουν...

Αυτα που επιθυμουμε...και αυτα που μπορουμε...και αυτα που τελικα συμβαινουν...τι απο ολα αυτα ειμαστε?

Τοσο πολιτισμενοι που προσβαλλουμε τα ενστικτα μας, Τοσο ενστικτωδεις που ο πολιτισμος με ξενο κοστουμι μοιαζει. Σχιζοειδεις φαντασμενοι πιθηκοι!

10/06/10

<<Αυτο που γινεται απο ερωτα,συμβαινει παντα περα απο το καλο και το κακο>>

Τι αραγε να εννοει

ο μεγαλοφυης μισογυνης

Νιτσε

με τη λεξη ερωτα ?

Αλλα μηπως και ο καθενας κατι διαφορετικο

δεν εκφραζει με αυτη τη λεξη...

Μονο

μονο

οταν τα σωματα συναντιουνται

βυθιζομαστε στην ιδια ,απαραλλαχτη εννοια

27/02/10

Ασκεις το μυαλο σου

δημιουργωντας νοητικα ποντικια

ακομα και τις πιο περιεργες ωρες της ημερας....

*************************************************

Για να μπορεσω να θυμωσω

ή να αντιπαρατεθω με εναν ανθρωπο

πρεπει εχει ταυτοχρονα

πνευματικη και ψυχικη υγεια

αλλα και ευφυια....

Σπανια θυμωνω με εναν ανθρωπο...

*****************************************************

Πεταω μια μια τις πατεριτσες

που χρονια στηριζομαι.

Θελω να βλεπω το φως

χωρις αυτες..

14/02/10

Καθως βυθιζομαστε στο φοβο

καθως παυουμε να ακουμε την καρδια μας

τις επιθυμιες μας

καθως γινομαστε ολοενα

ολο και πιο << φυσιολογικοι>>

καθως τα ματια μας καινε ολο και λιγοτερο

και η φλογα γινεται κατι σαν μακρινη αναμνηση

καθως αναπνεουμε με μια αναπνοη ψευτικη

καθως

καθως...

βυθιζομαστε γλυκα

με μικρα βηματακια

ανεπαισθητα

στην πιο αλλοιωμενη μας μορφη.

13/02/10

Να προσποιηθεις οτι δεν φοβασαι

για να μπορεσεις να κοιμηθεις...


Να πιστεψεις σε μια ελπιδα

-και ας ξερεις οτι ειναι ψεμα-

για να μπορεις να ζησεις

οταν ξυπνησεις.....

11/02/10

Για τον μελλοντικο ψυχιατρο(εαυτο μου)...

Τοσα χρονια παρεα με τους κλεφτες

της σκεψης

και τωρα πρεπει να φορεσω το κουστουμι

του αστυνομικου

του τροχονομου

του ρυθμιστη....

Οχι,

και μεσα απο το κοστουμι

η καρδια μου θα ειναι μαζι τους...

24/01/10

Υπηρξαν πολλοι συγγραφεις

και θα υπαρξουν αρκετοι ακομα

αλλα ο Χανκ και ο Νικος

θα με οριζουν παντα...

Παντα,

σαν κατι στερεο και αορατα θεμελιακο

καθε κινηση που θα κανω

καθε ενεργεια

και χωρις να το σκεφτω ειναι εκει

μεσα μου

σαν βραχοι σταθεροι στο χρονο

κανονες ζωης,μιας πιο ελευθερης ζωης(που προσπαθω και θα ηθελα)

Πως να περιγραψω τη σημασια τους

αυτο με ξεπερνα,και θα με ξεπερνα...

Αρχισα να υπαρχω μαζι τους.

Να! αυτο το αυλακι στο προσωπο μου

ή να! αυτη η κινηση των χεριων μου

ο τροπος που κοιτανε τα ματια

ο τροπος που ονειρευομαι

ολα θα ηταν αλλιως

χωρις τους δυο αυτους δικους μου ανθρωπους.

12/01/10

Γραμμενο πριν 3 χρονια περιπου....




Μετρω τις ωρες μεχρι να σε δω,

και αυτο που μου λειπει πρωτα απ’ολα ειναι το σωμα σου

οι παλαμες ζητουν να πιασουν σφιχτα το στηθος σου

να μπω θριαμβευτης αναμεσα στα ποδια σου,

να τελειωσω.

Με μονο ενα αναμενο πορτατιφ

να παρατηρω τις μορφες που πηδιουνται στον απεναντι τοιχο

να παιρνω ματι εμας,

αυτο το πορνογραφικο θεατρο σκιων.

Και υστερα, πολυ υστερα

να βαλω τη γλωσσα μου στη γλωσσα σου,

να σε φιλησω

για να νιωσω τη ψυχη σου...

09/01/10

Γνωρισα την επιθυμια

σε δυο ακρα

στην αμεσοτητα της αφης,

στο βερθερικο ανεκπληρωτο.

Το ενα μοιαζει με πραγματικοτητα

το αλλο με φαντασια....

και αναποδα.
********************************************************

Κοιταζοντας τα μαλλια της

-πυρινοι στροβιλοι-

θυμαμαι εναν παλιο ερωτα...


Ωστοσο το κορμι και το βλεμμα της

αναδυουν μια νεα ελξη.


Ετσι που

καθως την παρατηρω

δεν ξερω τι με καιει περισσοτερο

μια επιθυμια της νοσταλγιας

ή η φλογα του καινουργιου....

****************************************************

40 μερες χωρις τσιγαρο

και ριχνομαι σε αλλα παθη

να ερθει μια ισσοροπια...

Και καθως βυθιζομαι

νιωθω σαν να βυζαινω ενα αρχεγονο δαχτυλο

κλεινοντας τα ματια....

δημιουργοντας μια ψευτικη σιγουρια