Για την ψυχιατρική που θα ήθελα...

Στην Ε.



Aπεναντι στα δισεκατομυρια των νευρωνων

στα τρισεκατομυρρια συναψεων

στις ελικες και τους σχηματισμούς

στην ίδια την εξέλιξη

-που απο μια στοιχειώδη απλότητα

δημιούργησε την πιο όμορφη πολυπλοκότητα

που έχουμε δει ,

το ίδιο μας το μυαλο-

εμείς οι φυσιολογικές ευρυθμες μηχανές

πρέπει να εμπνευστουμε

και να σεβάστουμε  το ηθικό χρέος 

προς τις μηχανές με ψυχικό νοσήμα.

Οφείλουμε να κατανοήσουμε στο μεγαλύτερο βάθος

τα μυστικά της λειτουργίας μας,
 
να προσφέρουμε λύση

αξιοπρέπεια

και τελικά την ίδια τη ζωη

στα πιο γνήσια και αδικημενα αδέρφια μας.

Ημερολόγιο στρατού 4

Τον κερασα τσιγάρο ...


Σε δεκα λεπτά μου είχε πει ολα τα σωψυχα του

 τον χωρισμό τον γονιών 

την κοπέλα που απ'οταν μπήκε χάθηκε

τα λεφτά που δεν υπάρχουν...


Δεν ξέρω αν ήθελε απλά σε κάποιον να μιλήσει

η ήταν ένα κόλπο να κάνει κάποια τσιγάρα παραπάνω,

του  δίνω κι'αλλο.....


Τα  μάτια  του άδεια 

τα χείλη του ανοιγοκλειναν μηχανικά

λες και η ιστορία της ζωής του

ήταν μια χιλιοπαιγμενη κασσετα

που εξιστορουσε χωρίς ενδιαφέρον

χωρίς ψυχή.


Τον λυπηθηκα

οι μύγες σαν μονη αποδειξη ζωής

χόρευαν 

επίμονα 

πάνω από το χώμα που αχνιζε

πάνω απο τον γεμάτο παραίτηση μονόλογο του,

το χακί μέσα στη ζέστη

σαπιζε στο δέρμα του

σαν τις σκέψεις του...


Δεν άκουγα πια

τον κοίταζα σαν κάτι παράξενο,

ξένο και κοντινό μαζί,

το  βλέμμα μου καρφώθηκε

σε μια λωρίδα θάλασσας

και σκεφτηκα πάλι τη μοίρα των ανθρώπων

την νομοτέλεια που υπακούμε χωρίς να γνωρίζουμε

τις αιώνιες  αλήθειες που αποτελούν τις αλυσίδες μας...

Ημερολόγιο στρατού 3

Οποιαδήποτε μουσική φράση

του ομοφυλόφιλου Χατζιδακι

προσδίδει στα γεννητικα μου όργανα

περισσότερο  βάρος

περισσότερη αρρενωποτητα

απο εκατό θητείες μαζί,

με καθιστά άντρα

με μια δύναμη

που ολα τα όπλα

οι στολές

και η ιεραρχία τους

σαρωνονται μπροστά της.

Η ζωη επιδρά στην ύπαρξη μου

όπως μια γρανιτενια αυτοκρατορία

πάνω σε ένα μικρο υποτακτικο λαό...

η ανατροπή ανέφικτη 

η συμφιλίωση μοιάζει συμβιβασμός

και ο ανταρτοπολεμος που χρόνια ασκουμαι

δίνει ανάσες ελευθεριας

σε μια απειροελαχιστη γωνιτσα

του εαυτού

που παλεύει να μείνει ακέραιη.