Ημερολόγιο στρατού 4

Τον κερασα τσιγάρο ...


Σε δεκα λεπτά μου είχε πει ολα τα σωψυχα του

 τον χωρισμό τον γονιών 

την κοπέλα που απ'οταν μπήκε χάθηκε

τα λεφτά που δεν υπάρχουν...


Δεν ξέρω αν ήθελε απλά σε κάποιον να μιλήσει

η ήταν ένα κόλπο να κάνει κάποια τσιγάρα παραπάνω,

του  δίνω κι'αλλο.....


Τα  μάτια  του άδεια 

τα χείλη του ανοιγοκλειναν μηχανικά

λες και η ιστορία της ζωής του

ήταν μια χιλιοπαιγμενη κασσετα

που εξιστορουσε χωρίς ενδιαφέρον

χωρίς ψυχή.


Τον λυπηθηκα

οι μύγες σαν μονη αποδειξη ζωής

χόρευαν 

επίμονα 

πάνω από το χώμα που αχνιζε

πάνω απο τον γεμάτο παραίτηση μονόλογο του,

το χακί μέσα στη ζέστη

σαπιζε στο δέρμα του

σαν τις σκέψεις του...


Δεν άκουγα πια

τον κοίταζα σαν κάτι παράξενο,

ξένο και κοντινό μαζί,

το  βλέμμα μου καρφώθηκε

σε μια λωρίδα θάλασσας

και σκεφτηκα πάλι τη μοίρα των ανθρώπων

την νομοτέλεια που υπακούμε χωρίς να γνωρίζουμε

τις αιώνιες  αλήθειες που αποτελούν τις αλυσίδες μας...