Γενεθλια

 Στα 28 μου

σας κομιζω

τις ηττες ,

τους φοβους μου

αλλα και εκεινο το υπεροχο φωτεινο σημειο

εκεινη την αισθηση που δεν ξεχναει το σωμα

τις στιγμες που σταθηκα στον ηλιο μεχρι να πονεσουν τα ματια μου.

Καθως τρεμω το επομενο <<χτυπημα του κεραυνου>>

νιωθω οτι δεν δειλιασα

οτι κοιταξα καταματα

και αυτη η εμμονή

να ριχνω το βλεμμα μου εκει που οι αλλοι αποστρεφουν

εδω και χρονια

επλασε την ταυτοτητα μου

εγινε το κεντρο βαρους μου

η ομορφια της περηφανιας μου,

μια ειλικρινεια βαθια μεσα

που σκαλιζει την τρυφεροτητα

και τρεφει την ανθρωπια μου.