Το τελευταιο σημειο

Το τελευταιο σημειο

Ενας από αυτους τους ανθρωπους

που περνανε για λιγο από τη ζωη μας

αλλα που και που τους θυμομαστε μου ειχε πει

<<Για τις δυσκολες καταστασεις εχω ένα κουτακι

Όταν χανω την ελπιδα μου το ανοιγω

και κοιταω μεσα σε αυτό όλα τα βραβεια ,αριστεια,διπλωματα

 εχω μαζεψει στη ζωη μου.

Να, αυτό μου δινει δυναμη και κουραγιο>>

Μου εκανε εντυπωση τοτε και σκεφτηκα

 ποσο καλο θα μου εκανε να ειχα ένα τετοιο κουτι,

από τι ξενυχτια,δακρυα,απελπισια θα με ειχε γλιτωσει

Τωρα στο τελευταιο σημειο  της αντοχης μου,

σκεφτομαι ολους τους ανθρωπους

που καποτε νομιζαν πως εφτασαν στον πατο

και με πιανει πικρο γελιο.

Δεν υπαρχει αυτό το σημειο

υπαρχει πιο κατω και από το κατω

αλλα το ζητουμενο είναι ο τροπος που ανακαλυπτει κανεις

για να αντεξει λιγο ακομα…

Οι ανθρωποι δεν φτανουν,

ποιος να καταλαβει και τι…

Μονο η εικονα της μητερας ανακουφιζει

στο τελος μονο αυτή μενει..
να χτυπας δυνατα τα πληκτρα παιζοντας χατζιδακι...

καποια λιγα βιβλια..

ελαχιστα’

αυτά που παρηγορουν

Καβαφης,σοπεναουερ,δημου,dawkins…

και αυτή η λυτρωτικη αισθηση ότι εισαι μερος του ολου

της φυσης

πως ο πονος σου

είναι κατι φυσικο όπως η βροχη

αυτή η ασημαντοτητα

περιεργως

ανακουφιζει

επουλωνει

δροσιζει

δροσιζει.