13/06/07

Παντα πιστευα

πως ο πιο εντιμος

και πιο ελευθερος

τροπος

να υπαρχεις

ειναι ο τυχαιος,

ο χωρις σκοπο.


Δεν θα ελεγα οτι τα εχω καταφερει και πολυ στη ζωη μου

εχω σιγουρα αγκυλωσεις και πραγματα που πρεπει να ξεπερασω

αλλα παντα με πιανει μια διαθεση ναυτιας

και απορια

οταν συναντω ατομα που

αφιερωνουν σε εναν σκοπο τη ζωη τους.


Δε λεω και αυτοι καιγονται σε καποια τρελα

το ματι τους γυαλιζει

σιγουρα θα γινουν πρωτοι σε αυτο που κανουν

καποιοι θα κερδισουν δοξα,χρημα και εξουσια

καποιοι θα γεμισουν τις υπο αλλες συνθηκες αδειες ωρες της ζωης τους,

και οση δουλεια και αν απαιτει

σιγουρα ειναι ξεκουραστο να βαλεις τη ζωη σου για μια ζωη

σε εναν συγκεκριμενο δρομο

σε ενα αυλακι


Καποιοι θα ανακαλυψουν καποιο γονιδιο και θα θεραπευσουν καποιο καρκινο

καποιοι αλλοι θα μας πανε και σε αλλα αστρα εκτος απο το φεγγαρι

καποιοι θα λυσουν αλυτα μαθηματικα προβληματα

αλλα

δεν καταλαβαινω

καταρχην ,δεν βαριουνται?

και τι ψυχολογικα προβληματα πρεπει να εχεις για να συνεχιζεις

μια ζωη εκει....

και τι μεγαλομανια

και τι αυταπατες


Αισθανομαι οτι ενας κοσμος με ατομα σαν και εμενα

μονο μπροστα δεν θα πηγαινε

χρειαζεται και η εμμονη

και η ουτοπια

και ο κενος ανθρωπος που αφιερωνει τη ζωη του για εναν και μονο σκοπο

και η <<ιδιοφυια>> της τρελας του

για αυτο

για την ανθρωποτητα ισως ειναι καλυτερα να ειναι ετσι τα πραγματα


Απλως χρειαζεται πιστη

και ισως εκει ειναι το μεγαλυτερο προβλημα με εμενα