17/08/08

Tους βλεπω να αγωνιουν να ανεβουν στο πιο ψηλο σκαλι του βαθρου

να αφιερωνουν τη ζωη τους για αυτο

την ψυχη τους σε αυτο

ολες οι προσπαθεις τους να επικεντρωνονται σε αυτο

και αναρωτιεμαι ...

προς τι ολος αυτος ο σπαραγμος?

γιατι ολοι αυτοι οι ανθρωποι

παιρνουν χαρα απο την πρωτη θεση?

(γιατι δεν ειναι μονο το χρημα,δεν ειναι μονο αυτο)

Τι ειναι η πρωτη θεση?

Τι εκφραζει?

Τι νιωθουν νικωντας τους συναθλητες τους?

γιατι τους γεμιζει ο πρωταθλητισμος?

Δεν νιωθουν καμια παρεξηγηση ?καμια ματαιοτητα?

Που ειναι το νοημα σε αυτο?


Παιδικη ανωριμοτητα?

Πιος θα κατουρησει πιο μακρια?

Ποιος την εχει πιο μεγαλη....?


Μπορω σε καποιο βαθμο να καταλαβω εναν ανθρωπο

που συναγωνιζεται τον ιδιο του τον εαυτο

που θεωρει προκληση να ξεπερνα συνεχως τα ορια του...

αλλα να παλευεις για να πρωτευσεις αναμεσα σε αλλους

δεν το δεχομαι

εχω υπαρξει ετσι

και ημουν ενας ξενος....


Τι περιεργο θεατρακι ειναι αυτο?

Ο ενας εχει αναγκη τον αλλον για να παρει αξια...
Ο πρωτος << θριαμβευει >> εναντι των υπολοιπων

και οι υπολοιποι εχουν αναγκη τον πρωτο ωστε να εχουν ενα στοχο...


Παντα πιστευα πως το παιχιδι ειναι χαρα,

ελευθερια,

μεχρι εκει ομως,

αυτο εδω δεν εχει καμια σχεση....


Ελαχιστοι θα νιωσουν αυτη τη σκεψη μου

αλλα νιωθω τοσο βαθια οτι εγω ειμαι ο φυσιολογικος