Καθως βυθιζομαστε στο φοβο
καθως παυουμε να ακουμε την καρδια μας
τις επιθυμιες μας
καθως γινομαστε ολοενα
ολο και πιο << φυσιολογικοι>>
καθως τα ματια μας καινε ολο και λιγοτερο
και η φλογα γινεται κατι σαν μακρινη αναμνηση
καθως αναπνεουμε με μια αναπνοη ψευτικη
καθως
καθως...
βυθιζομαστε γλυκα
με μικρα βηματακια
ανεπαισθητα
στην πιο αλλοιωμενη μας μορφη.
skip to main |
skip to sidebar
Kαθημερινες σκεψεις- Προσπαθειες να υπαρχω
About Me
- takis vasilopoulos
- (wertherlover@yahoo.gr) I'm Nobody! Who are you? Are you—Nobody—Too? Then there's a pair of us! Don't tell! they'd advertise—you know! How dreary—to be—Somebody! How public—like a Frog— To tell one's name—the livelong June— To an admiring Bog! (Emily Dickinson)
3 comments:
φοβος ναι! Κι ομως, ειναι τοσο μεθυστικος, σε παιρνει απο το χερι, σε αγκαλιαζει, σε χαιδευει και ειναι ολος δικος σου.Παει να πει κουραστηκες.Παει να πει θελεις να ζησεις, χωρις αγνοια του κινδυνου και αναμετρησεις με τα παθη σου. Παει να πει η αναπνοη σου ειναι γνωριμη,οικεια, δικη σου... ... ...
De ton thelo
Ουτε εγω τον θελω,αλλα ετσι ειναι. Μεχρι καποια ηλικια ζεις λογω αγνοιας. Απο καποια ηλικια και μετα ζεις λογω φοβου.
Post a Comment