Sunday, February 14, 2010

14/02/10

Καθως βυθιζομαστε στο φοβο

καθως παυουμε να ακουμε την καρδια μας

τις επιθυμιες μας

καθως γινομαστε ολοενα

ολο και πιο << φυσιολογικοι>>

καθως τα ματια μας καινε ολο και λιγοτερο

και η φλογα γινεται κατι σαν μακρινη αναμνηση

καθως αναπνεουμε με μια αναπνοη ψευτικη

καθως

καθως...

βυθιζομαστε γλυκα

με μικρα βηματακια

ανεπαισθητα

στην πιο αλλοιωμενη μας μορφη.

3 comments:

Suzannne takes you down... said...

φοβος ναι! Κι ομως, ειναι τοσο μεθυστικος, σε παιρνει απο το χερι, σε αγκαλιαζει, σε χαιδευει και ειναι ολος δικος σου.Παει να πει κουραστηκες.Παει να πει θελεις να ζησεις, χωρις αγνοια του κινδυνου και αναμετρησεις με τα παθη σου. Παει να πει η αναπνοη σου ειναι γνωριμη,οικεια, δικη σου... ... ...

takis vasilopoulos said...

De ton thelo

Suzannne takes you down... said...

Ουτε εγω τον θελω,αλλα ετσι ειναι. Μεχρι καποια ηλικια ζεις λογω αγνοιας. Απο καποια ηλικια και μετα ζεις λογω φοβου.