Για αυτες τις λιγες στιγμες
που μας δοθηκε η ομορφια?
Για τις μικρες διασπαρτες νησιδες ευτυχιας?
που τοσο αναπαντεχα ,σπανια,ανελπιστα
μας επισκεφθηκαν
στη φαντασια ή στην πραγματικοτητα...
Αξιζε ?
Καθως λοιπον δενω τα παπουτσια μου,
ή κοιταω με απορια ενα ζητιανο,
καθως αδιαφορος περνα ο χρονος
θελω να φωναξω,ΝΑΙ!
αλλα μια αμφιβολια στεκεται στα χειλη μου.
skip to main |
skip to sidebar
Kαθημερινες σκεψεις- Προσπαθειες να υπαρχω
About Me
- takis vasilopoulos
- (wertherlover@yahoo.gr) I'm Nobody! Who are you? Are you—Nobody—Too? Then there's a pair of us! Don't tell! they'd advertise—you know! How dreary—to be—Somebody! How public—like a Frog— To tell one's name—the livelong June— To an admiring Bog! (Emily Dickinson)
1 comment:
Ακόμη κι αν τα αναπάντεχα σου συμβαίνουν όλο και πιο σπάνια και αν και τότε η ευτυχία σου παρουσιάζεται όλο και πιο τσιγγούνικη, ναι αξίζει. Δεν φαίνεται να υποτιμάς τη ζωή όταν παρατηρείς τις πιο αχνές τις γραμμές. Υπάρχει όμως ένα μυστικό: εφόσον έμαθες να αφουγκράζεσαι το θρόισμα των φύλλων και το κρόξιμο των γερακιών, χρησιμοποίησέ το για να ταξιδέψεις μέσα στο δάσος με λιγότερο φόβο και όχι ο κάθε ήχος να σε σπρώχνει μακρυά του. Οι αισθήσεις σου είναι υπεραναπτυγμένες, είναι όπλο σου μην το χαραμίσεις. Να προσέχεις...
Post a Comment