Κατι απο τον αγαπημενο μου Παπαδημητριου σε ποιηση Ουρανη,
ενας υμνος για την επιθυμια
ΠΕΡΑΣΤΙΚΕΣ
Γυναίκες, που σας είδα σ' ένα τραίνο
τη στιγμή που κινούσε γι άλλα μέρη'
γυναίκες, που σας είδα σ' άλλου χέρι
με γέλιο να περνάτε ευτυχισμένο'
γυναίκες, σε μπαλκόνια να κοιτάτε
το κενό, μ' ένα βλέμμα ξεχασμένο,
ή από ένα πλοίο σαλπαρισμένο
μ' ένα μαντήλι αργά να χαιρετάτε.
Να ξέρατε με πόση νοσταλγία,
τα δειλινά τα βροχερά και κρύα,
σας ξαναφέρνω στην ανάμνησή μου,
γυναίκες, που περάσατε μιαν ώρα
απ' τη ζωή μου μέσα, και που τώρα
κρατάτε μου στα ξένα την ψυχή μου!
skip to main |
skip to sidebar
Kαθημερινες σκεψεις- Προσπαθειες να υπαρχω
About Me
- takis vasilopoulos
- (wertherlover@yahoo.gr) I'm Nobody! Who are you? Are you—Nobody—Too? Then there's a pair of us! Don't tell! they'd advertise—you know! How dreary—to be—Somebody! How public—like a Frog— To tell one's name—the livelong June— To an admiring Bog! (Emily Dickinson)
2 comments:
ερωτιάρη μου,εσύ.
Τάκη μου,πολλά φιλιά και χαιρετισμούς!
Αχ! Τι υπέροχο ποίημα...και η μελοποίηση αποδίδει ακριβώς (για'μενα τουλάχιστον) το συναίσθημα του ποιήματος. Η συλλογή "Βιοι Ελληνικοί" που περιέχεται και αυτό το ποίημα είναι ένας θυσαυρός. Μια παρηγοριά. Φαντάζομαι θα το ξέρεις ήδη... Ο,τι έχεις θαυμάσει και δεν έχεις αγγίξει για οποιονδήποτε λόγο, είναι αυτό που σε κρατάει δέσμιο, ζωντανό. Θαυμαστή-φυλακισμένε των ονείρων και της αλήθειας, σε φιλώ!
Post a Comment