Ημερολογιο στρατου 6

Σε ένα τέτοιο ελεγχομενο περιβάλλον 

πριν κάποιος χάσει το μυαλο του

κινδυνευει η αυτονομία και η ακεραιότητα  του


Οι πιο πολλοί βέβαια είναι τυχεροι

δεν διέθεταν ποτε κάτι απο αυτα.

ημερολογιο στρατου 5

Δεν είναι μονο ότι σε εξουσιαζει ο κάθε γαλονάς

εκει που δεν εδινες λογαριασμο ουτε στον πατερα σου

που ελεγε και ο Ρεμαρκ…

Πιο πολύ είναι η παραχωρηση του πιο ζωτικου

προσωπικου σου χωρου,

να θες πεντε λεπτα να κλαψεις

και να χρειάζεσαι κρυψωνα για αυτό.

 

FACEBOOK

Πρέπει να νιώθεις τη δική σου ζωή

λίγη,ανεπαρκή

για να μπαίνεις σαν κατάσκοπος το βραδι στο δίκτυο

και να παρατηρεις τις ζωές τους


Υπάρχει κάτι το βαθύ ηδονοβλεπτικο εδώ....

Στις πιο πολλές φωτογραφίες δείχνουν χαρούμενοι

σαν να έχουν πετύχει πολλά,

τουλάχιστον  πιο πολλά απο εσένα


Οι ζωές τους απο μακριά μοιάζουν σαν πίνακας σε μουσειο,
και εμείς πίσω απτό σχοινί στεκόμαστε και τον απαθανατιζουμε...

Οι ζωές τους απο μακριά φαίνονται τόσο πλήρεις

λες  και δεν υπάρχει φόβος

Θάνατος

Ματαίωση

Αποτυχία....


Κάποιος ταλαίπωρος θα κοιτα και τη δική σου

και θα θαυμάζει

αλλά τελικά τελικά

δύσκολα θα βρεις έναν έντιμο άνθρωπο να ισχυριστεί

ότι ζει αυτό που βαθιά επιθυμεί

πως δεν ονειρεύεται άλλες χίλιες ζωές

διαφορετικές.....

αλλά καθώς αναπολεί τα ενδεχόμενα που έχασε

τις πραγματικότητες που δεν έζησε

ξεχνά τη ΜΙΑ

απελπιστικά

μοναδικά δική του

τις λίγες δεκαετίες που απίθανα του δοθηκαν.

Μικρη ιστορια για την συμφιλιωση

στο Νικο που με εμαθε να σκεπτομαι

Η Μαρια και ο Βραχμα

Η Μαρια είναι μια ομορφη κοπελα.Για την ακριβεια μια πολύ ομορφη κοπελα.Γεννηθηκε και μεγαλωσε στην επαρχια σε ένα ηρεμο αγροκτημα.

Η μητερα της  ελεγε και ξαναλεγε ότι ηταν το πιο ομορφο κοριτσακι ολοκληρης της περιοχης αλλα ολοι ξερουμε ότι οι μητερες υπερβαλλουν.Το προβλημα αλλα και η ευλογια της Μαριας αρχισε όταν μπηκε στην εφηβεια οπου και εξελιχθηκε σε μια παραξενια της φυσης,μια παραξενια σπανιας ομορφιας.

Όπως συμβαινει με οτιδηποτε ανεκτιμητο που το βλεπουμε καθημερινα και η οικειοτητα καλυπτει τα ματια μας ετσι και η ομορφια της Μαριας ενώ αρχισε να μειωνεται στα ματια των δικων της απεκτησε μεγαλη φημη σε ολους τους αλλους.Περαστικοι αρχισαν να περνανε δηθεν τυχαια ριχνοντας κλεφτες ματιες μεσα από το φραχτη του αγροκτηματος,τα αγορια στο σχολειο της  με αμηχανα γελια παγωναν μπροστα της,τα κοριτσια την απεφευγαν όπως αποφευγει κανεις κατι που τον ξεπερνα.

Ενιωθε ξενη,ενιωθε διαφορετικη,ηταν.Παρατηρωντας τον μικροκοσμο της ταξης της αισθανοταν ασχημα για τα πειραγματα των συμμαθητων της στην χοντρουλα και χαζουλα συμμαθητρια της.Για καποιο λογο καταλαβε πως με εκεινη την κοπελα ειχαν κατι κοινο,ξεχωριζαν,ανηκαν στις ακρες της στατιστικης καμπυλης όπως θα ελεγε και ο μαθηματικος τους.Την υπερασπιστηκε,μαλωσε για αυτην και ετσι γιναν καλες φιλες.Η Μαρια την αγαπουσε πολύ.Διαπιστωσε πως οι ανθρωποι προσπαθουν να καταστρεψουν το διαφορετικο,απλα για αυτην δεν ειχε ερθει ακομα η ωρα της,ηταν και η ομορφια της που σαστιζε…

Για να ολοκληρωθει η αδικια της φυσης -τα γονιδια βλεπετε εχουν μια διεστραμμενη αισθηση του χιουμορ-η Μαρια μας ηταν και πολύ εξυπνη.Περασε φιλολογος στην αθηνα.Ταυτοχρονα με τις σπουδες της αρχισε και η περιπλανηση της στην θαλασσα του ερωτα.

Η Μαρια γελουσε σαν ανεμελο παιδι με την ομορφια της.Ειχε πετυχει τις περισσοτερες στυσεις σε ολο το πανεπιστημιο,Καθως εχεζε,καθως κατουρουσε,καθως εκοβε τα νυχια των ποδιων της ενιωθε ποσο βαθια ανθρωπινη ηταν και γελαγε με αυτές τις στυσεις.Αρχισε να καταλαβαινει τη  παρεξηγηση,την παγιδα που υπαρχει στην ελξη.

Διαλεγε τους εραστες της με τετοια προσοχη όπως μια ψυχαναγκαστικη νοικοκυρα διαλεγει τα λαχανικα που θα βαλει στο καλαθι της.Αλλα ακομα και οι πιο ενδιαφεροντες από αυτους δεν μπορεσαν να διακρινουν τιποτα απόσα αυτη  θα ηθελε.Επιθυμουσε να ενωθει μαζι τους,να λιωσουν οπως λιωνει ένα κραμα μεταλλων αλλα παντα εμενε με μια αισθηση ανικανοποιητου,οι αλλοι παρεμεναν αποντες και ανεπαρκεις,εβλεπαν μεχρι εκει που μπορουσαν να δουν.

Η Μαρια-ειπαμε ηταν εξυπνη-λατρευε τον Σοπεναουερ.Ακομα και στο προσωπο του διεκρινε μια ενδιαφερουσα ασχημια που την ξεσηκωνε.Ο αγαπημενος της Αρθουρ λοιπον ελεγε πως το σεξ είναι σαν το φως του ηλιου που μας εμποδιζει να δουμε τα αστερια.Ετσι ενιωθε και εκεινη,ενιωθε πως η ομορφια της επισκιαζε το αστερι της ψυχης της.

Και ετσι την μισησε.Μισησε τη γραμμη των φρυδιων της,το πανλευκο του δερματος της,τα μακρια δαχτυλα της,κάθε λεπτομερεια της θηλης της και οτιδηποτε αποτελεσε πεδιο λατρειας τοσων και τοσων πιστων.Αρχισε να αδιαφορει υπερβολικα για την εμφανιση της και ανακαλυψε τροπους να δειχνει οσο πιο ασχημη μπορουσε.

Ματαια.Οι επιτυχιες δεν μειωθηκαν.Η αισθηση που αφηνε ένα απλο περασμα της ηταν το ιδιο εντονη.Η Μαρια επεσε σε μελαγχολια.Θυμηθηκε ένα ινδικο μυθο,ένα κατσικακι επισκεπτεται τον θεο της δημιουργιας,Βραχμα,και του παραπονιεται πως ολοι οταν το βλεπουν θελουν να το φανε,πως ολοι το επιθυμουν για το κρεας του,το βλεπουν σαν τροφη.Και ο δικαιος θεος του απαντησε:Τι να σου πω παιδι μου,και εμενα τωρα που σε βλεπω μου τρεχουν τα σαλια.

Ηταν η ιδια το κατσικακι,ενιωθε την ομορφια της σαν βαρος,και ο δικαιος Θεος της απανταγε:τι να σου πω Μαρια μου,και εμενα τωρα που σε βλεπω απλα με καυλωνεις.

Ενιωθε παγιδευμενη σε μια νομοτελεια που δεν μπορουσε να ξεπερασει.Δεν ηταν μονο οι εραστες,καποιος που γινοντουσαν φιλοι δεν περνουσε λιγος καιρος και  της την επεφτε,ηταν κατά καποιο τροπο καταδικασμενη να είναι μονη…

Αυτή που κανενας δεν περιμενε να εχει δεχτει απορριψη ειχε δεχτει την μεγαλυτερη,ειχε απορριφθει ως ανθρωπος.Αντιδρουσε σπασμωδικα,μετα την ομορφια της αρχισε να μισει τους ανδρες.Αρχισε να τους καταναλωνει,να ταιζει την πεινα της,τα βραδια εβγαινε και γαμουσε οποιον ηθελε,την επομενη μερα δεν απαντουσε στις εκκλησεις τους,τους χρησιμοποιουσε για εκτονωση,ετσι και αλλιως κανενας δεν θα την καταλαβαινε.

Δημοσιευε ποιηματα της σε μικρα περιοδικα,ομως καθως τα ποιηματα της γινοντουσαν αμεσως δεκτα,ουτε αυτό  ανεβαζε την αυτοπεποιθηση της.Βλεπετε ειχε κανει το λαθος και ειχε γνωρισει τους διευθυντες και ηταν σιγουρη πως και αυτοι την βοηθουσαν υπο τη μεθη της ομορφια της.

Καποια μερα ηρθε ένα γραμμα σπιτι της.Ενας νεος από άλλη πολη που με φλογερα λογια της εκμυστηρευοταν πως τα γραπτα της τον ειχαν βοηθησει να υπαρχει,τις εγραφε και εκτενεις αναλυσεις στιχο στιχο.Καχυποπτα του απαντησε,και μετα παλι αυτος και παλι,παλι..Ηταν σιγουρη ότι δεν την γνωριζε και το καλυτερο κάθε του γραμμα κάθε του σκεψη την αγγιζαν με ένα τροπο που μονο ο γεροΣοπεναουερ ειχε καταφερει μεχρι τωρα.Περασαν μηνες,την πιεζε να συναντηθουν,το απεφευγε εντεχνως,εχοντας αποκτησει μια σπανια επικοινωνια φοβοταν μην χαλασει τα παντα με την ομορφια της.

Και ξανα η φωνη του Βραχμα τη στοιχειωνε, τι να σου πω Μαρια μου,και εμενα τωρα που σε βλεπω απλα με καυλωνεις…

Εκλαψε μπροστα στο καθρεφτη της,σκεφτηκε πως αν αυτή είναι η μοιρα της,δεν εχει να κανει κατι άλλο παρα να την κοιταξει καταματα,πως τοσο καιρο κρυβοταν γιατι φοβοταν την ιδια τη ζωη,πως επρεπε να ρισκαρει,πως η ομορφια της δεν είναι ουτε ευλογια ουτε βαρος αλλα στα σωστα ματια είναι απλα ένα κομματι του εαυτου της,θνητο,βαθια ανθρωπινο…και ευχοταν να εχει βρει αυτά τα σωστα ματια.

Η συναντηση εγινε…μιλησανε σαν να γνωριζονταν από χρονια,εκεινος ειχε φερει όλα τα γραμματα τους.Του μιλησε για τους φοβους της,τον αφησε να αγγιξει το προσωπο της.Δεν ξερω τι εγινε μετα,ισως είναι καπου αγκαλιασμενοι,ισως αυτή ή αυτος δεν ενιωσαν την απαραιτητη ελξη(περα των επιστολων) για κατι παραπανω.Γνωριζω όμως πως η Μαρια ηρθε πρωτη φορα σε επαφη με τη συμφιλιωση και τα ποιηματα της γινονται ολο και καλυτερα.

Για την ψυχιατρική που θα ήθελα...

Στην Ε.



Aπεναντι στα δισεκατομυρια των νευρωνων

στα τρισεκατομυρρια συναψεων

στις ελικες και τους σχηματισμούς

στην ίδια την εξέλιξη

-που απο μια στοιχειώδη απλότητα

δημιούργησε την πιο όμορφη πολυπλοκότητα

που έχουμε δει ,

το ίδιο μας το μυαλο-

εμείς οι φυσιολογικές ευρυθμες μηχανές

πρέπει να εμπνευστουμε

και να σεβάστουμε  το ηθικό χρέος 

προς τις μηχανές με ψυχικό νοσήμα.

Οφείλουμε να κατανοήσουμε στο μεγαλύτερο βάθος

τα μυστικά της λειτουργίας μας,
 
να προσφέρουμε λύση

αξιοπρέπεια

και τελικά την ίδια τη ζωη

στα πιο γνήσια και αδικημενα αδέρφια μας.

Ημερολόγιο στρατού 4

Τον κερασα τσιγάρο ...


Σε δεκα λεπτά μου είχε πει ολα τα σωψυχα του

 τον χωρισμό τον γονιών 

την κοπέλα που απ'οταν μπήκε χάθηκε

τα λεφτά που δεν υπάρχουν...


Δεν ξέρω αν ήθελε απλά σε κάποιον να μιλήσει

η ήταν ένα κόλπο να κάνει κάποια τσιγάρα παραπάνω,

του  δίνω κι'αλλο.....


Τα  μάτια  του άδεια 

τα χείλη του ανοιγοκλειναν μηχανικά

λες και η ιστορία της ζωής του

ήταν μια χιλιοπαιγμενη κασσετα

που εξιστορουσε χωρίς ενδιαφέρον

χωρίς ψυχή.


Τον λυπηθηκα

οι μύγες σαν μονη αποδειξη ζωής

χόρευαν 

επίμονα 

πάνω από το χώμα που αχνιζε

πάνω απο τον γεμάτο παραίτηση μονόλογο του,

το χακί μέσα στη ζέστη

σαπιζε στο δέρμα του

σαν τις σκέψεις του...


Δεν άκουγα πια

τον κοίταζα σαν κάτι παράξενο,

ξένο και κοντινό μαζί,

το  βλέμμα μου καρφώθηκε

σε μια λωρίδα θάλασσας

και σκεφτηκα πάλι τη μοίρα των ανθρώπων

την νομοτέλεια που υπακούμε χωρίς να γνωρίζουμε

τις αιώνιες  αλήθειες που αποτελούν τις αλυσίδες μας...

Ημερολόγιο στρατού 3

Οποιαδήποτε μουσική φράση

του ομοφυλόφιλου Χατζιδακι

προσδίδει στα γεννητικα μου όργανα

περισσότερο  βάρος

περισσότερη αρρενωποτητα

απο εκατό θητείες μαζί,

με καθιστά άντρα

με μια δύναμη

που ολα τα όπλα

οι στολές

και η ιεραρχία τους

σαρωνονται μπροστά της.

Η ζωη επιδρά στην ύπαρξη μου

όπως μια γρανιτενια αυτοκρατορία

πάνω σε ένα μικρο υποτακτικο λαό...

η ανατροπή ανέφικτη 

η συμφιλίωση μοιάζει συμβιβασμός

και ο ανταρτοπολεμος που χρόνια ασκουμαι

δίνει ανάσες ελευθεριας

σε μια απειροελαχιστη γωνιτσα

του εαυτού

που παλεύει να μείνει ακέραιη.

Ημερολόγιο στρατου 2

Όλους αυτούς που κοιτάς με περιφρόνηση 

που ειρωνικά αποκαλεις πιθηκους 

τους ίδιους που ο Σοπεναουερ περιέγραφε ως< <διποδα>>

είναι γεματοι δυναμη

μια απίστευτη ζωική δυναμη

την ιδια που κινεί τα πάντα 

απο το τελευταίο έντομο

μέχρι τα πιο μακρινά νεφελωματα του γαλαξια

μια ενεργεια που όμοια της

δε θα βρεις ποτε στα βιβλία που βυθίζεσαι... και γερασες

Αυτη η δυναμη δεν έχει σχέση με την εκλεπτυνση

αλλα με τον πιο σκοτεινό

βαθύτερο εαυτό σου

που ο πολιτισμός 

και εσυ ο ίδιος κατεπνιξες

Ημερολόγιο στρατου 1

Φρέσκο ψωμι!

Φρέσκο ψωμι!

Ακούσαμε φωνές και βγήκαμε

βιαστικά  απ'τις σκηνές μας...

Σήμερα ο μάγειρας μας έκανε το καλύτερο δώρο

Το εψησε στο φούρνο του φυλακιου...   

Κανονικό ζεστό ψωμι...

με αλεύρι νερό και μαγιά

Χοροπηδουσαμε  ,

γελουσαμε σαν παιδια!

Τα ματιά μας υγρά απ´τη χαρα,γυαλιζαν.

Απεναντι στη μιζέρια

στην παρακμή

στη μοναξιά

και στο τίποτα 

αρκεί ένα μικρό κάτι

φαινομενικά ασήμαντο 

για να μεταμορφώσει τα πάντα.

Έχουμε  παρεξηγησει την ζωη...

Ζαλισμενοι στο χορό του ψεύτικου

εγκαταλειφθηκαμε απο την ομορφιά 

24/07/11

Στην κυπρο

το χρυσο του σταχυου και του ηλιου

θυμιζει κατι απο van gohg

23/07/11

Καμια φορά πρέπει μα ντυθεις τη σιωπή για χρόνια

μέχρι να βρεις κάποιον

που να αξίζει τα λόγια και τις σκέψεις σου...

Κάποιον που το μυαλο και η ματιά του

θα χορεύουν στην ιδια μουσική...

Ειναι δύσκολο

πολυ δύσκολο να βρεις

έναν άξιο συνομιλητή ...

Αλλα όταν συμβεί

οι θεοί

οι διαβολοι

και όλο το σύμπαν

λιώνουν και λάμπουν

στη φλόγα του απίθανου.

17/07/11

Η αναζήτηση του απόλυτου
είναι ομολογια της αποτυχίας μας
να ξεφύγουμε απο την παιδική ψευδαίσθηση,
δειχνει την αδυναμία μας να αγαπησουμε
αυτο που υπάρχει πραγματικά
και μια ανεντιμοτητα
απέναντι στο φθαρτο ανεπαρκές κορμί μας.
Πρόκειται για μια τρομοκρατία
των πιο απαιδευτων επιθυμιών μας
πάνω στην ιδια τη ζωη.
Αναζητώντας την ουτοπία
χάνουμε την ανθρωπιά και την αλήθεια .

08/07/11

Η αθεια είναι το μεγαλύτερο αφροδισιακο...ισαξιο ενός καλοσχηματισμενου στήθους ,δυνατό σαν σμιλεμενο σώμα,μεθυστικο σαν το άρωμα της ηβης...διανοητική Ρώμη,θάρρος στεντοριο,ματιά που κοιτάνε κατάματα τον ήλιο...αυτά κατοικούν στην αθεια

Προσμονη

Το χωμα χωρις νερο

γινεται ανυδρο

ξερο

γεματο ρωγμες και αυλακια

Το σωμα μου χωρις το σωμα σου

προσδοκα την πρωτη βροχη

σαν κατι παραπανω από λυτρωση.

Πασχα με τον Κατουλλο

Αυτο το πασχα αγκαλια με ποιηματα του Κατουλλου….

Η ποιηση του…αδιστακτη εκει που εβλεπε ασχημια…

τρυφερη για την αγαπημενη του Λεσβια.

Λιγες δεκαετιες π.Χ ο Κατουλλος εφραφε…

…για την  ερωτικη καυχησιολογια του Αιμιλιου...

Στομα και κωλος του Αιμιλιου στη βρωμα δε διαφερουν

Παντα,μα τους θεους αυτή τη γνωμη ειχα.

Μητε το ένα παστρικοτερο,μητε πιο βρωμικος ο άλλος,

μα καπως καθαροτερος και συμπαθης ο κωλος

βλεπεις δεν εχει δοντια.Το στομα του όμως εχει

δοντια τετραπηχα,ουλα σαν σκελετο από καρο

και επιπλεον ανοιγμα σαν το μουνι φοραδας

που κατουρα ορθανοιχτο στο θερινο λιοπυρι.

Αυτος λοιπον είναι ο γαμιας που κοβεται για γοης?

Τι δεν τον παν στο μυλωνα να κανει το γαιδουρι?

Δεν συμφωνειτε πως γυναικα που θα πηγαινε μαζι του,

και δημιου θα’ταν ικανη χεσμενο πισινο να γλυψει?

Στον Αυρηλιο και τον Φουριο που τον κατηγορησαν για παθητικο…

Θα σας πηδηξω και το στομα θα σας κλεισω,

Αυρηλιε θηλυκε και Φουριε κιναιδε.

Τι το νομισατε,πως ειμαι καμια αισχυντηλη,

επειδη γραφω παθιαρικα στιχακια?

Ο ιεροφαντης ποιητης πρεπει αγνος να στεκει,

μα οι στιχοι του δεν εχουν τετοια αναγκη

και τοτε μονον εχουνε σπιρταδα και κομψοτητα,

παθιαρικοι και τσουχτεροι σαν είναι,

και όταν μπορουν ποθους να ξεσηκωνουν-

Δεν λεω στα παιδια αλλα σ’αυτους τους μαλλιαρους

που ντουρο μια μαρκουτσι δεν δουλευουν.

Εσεις,μια και διαβασατε για τις πολλες

Χιλιαδες των φιλιων μου,με εχετε για αντρακι?

Θα σας πηδηξω και το στομα θα σας κλεισω.

Για τις σεξουαλικες προτιμησεις του Γελλιου….

Δεν ξερω Γελλιε,τι να πω γι’αυτά σου τα χειλακια

που από ροδαλα σαν χειμωνιατικο ασπρουλιαζουν χιονι

ως ξεπορτιζεις την αυγη ή το απογευματακι

ξυπνωντας από τον γλυκο καλοκαιριατικο υπνο.

Δεν ξερω τι είναι βεβαιο.Μα μηπως είναι αληθεια

ότι σου σερνουν πως ρουφας παλουκι αντρικο?

Σιγουρο πια,του Βικτωρακου τα αδειανα λαγγονια το φωναζουν

και τα βαμμενα χειλη σου απ’τα υγρα που αρμεγεις

Για την δυσωδια του Ρουφου….

Μην απορεις που ουτε μια γυναικα δεν γουσταρει

Ρουφε,τα τρυφερα της σκελη να σου ανοιξει,

οσο κι αν προσπαθεις με ακριβα φουστανια να τη ριξεις

ή με δωρακια διαφανουλικα πετραδια.

Φημη κακη χαλαστρα σου τα κανει.Και να τι λεει:

Στις βαθουλες μασχαλες σου εδρευει απαισιος τραγος.

Αυτόν φοβουνται,όχι αδικα,γιατι είναι ένα κτηνος

πανασχημο κι οι ομορφονιες μαζι του δεν πλαγιαζουν.

Λοιπον,ή την απαισια μαστιγα ξεπαστρεψε της μυτης

η παψε να απορεις που ολες σε αποφευγουν

Για την ερωτικη εμμονη του που ακουγε στο ονομα Λεσβια…

Ζωη,Λεσβια μου,κι αγαπη μεταξυ μας

κι  οσο για τη μουρμουρα των πικροχολων γεροντων

καρφακι ας μη μας καιγεται.

Ο ηλιος παει στη δυση του και παλι πισω θα’ρθει

μα η λιγοστη ζωουλα μας απαξ και βασιλεψει,

νυχτια μας μενει ατερμονη για να την κοιμηθουμε.

Δωσ’μου λοιπον χιλια φιλια και εκατο ακομα

και αλλα παλι χιλια κι ακομα εκατο

και δωσμου χιλια αλλα και απανωτα εκατο,

Ετσι αφου πολλες τα κανουμε χιλιαδες

λογαριασμο δεν θα’χουμε από το μπερδεμα τους

και κανεις φθονερος δεν θα μπορει να μας ματιαξει

οταν γνωρισει πως τα φιλια μας είναι αναριθμητα

Το υπεροχο…

Σπουργιτη,γλυκα της κοπελας μου

παιχνιδι της και κορφοκρατημα της

που τα’ακροδαχτυλακι της σου δινει,όταν ορεγεσαι,

και σου ξυπναει τσιμπηματα του παθους,

Κάθε που η πωθητη πανωρια μου γουσταρει

-δεν ξερω τι αγαπητο-να παιξει

παραμυθητικον μικρον της θλιψης της,

πιστευω  πως τοτε καταλαγιαζει η μεγαλη καψα της.

Ας ηταν να επαιζα και εγω μαζι σου,όπως εκεινη,

Να ελαφρωθω από τις ψυχοφθορες εγνοιες.

Και το ακομα πιο υπεροχο...

Στα ματια μου θεος θαμαζει εκεινος

κι αν είναι οσιο,κι από θεος πιο πανω

εκεινος που αντικρυ σου στεκει και ολοενα

σε βλεπει και σε ακουει

καθως γλυκογελας

Αλιμονο σε μενα

τα λογικα μου φυγανε,γιατι,Λεσβια

μολις σε ιδω δεν μου απομενει

λαλια στο στομα,

Παγωνει η γλωσσα μου και σ’όλα μου τα μελη

λεπτη μαινεται φλογα,τα αυτια μου

τιντινιζουν,νυχτια καλυπτει διδυμη τα ματια.

Η αδρανεια Κατουλλε,οχληρη σου είναι.

Από αδρανεια αναπηδας και γαυριας υπέρβολα.

Η αδρανεια βασιλιαδες πριν και ευτιχισμενες εσβησε πολιτειες.

Για τον υποψηφιο εραστη Κοιντιο της Λεσβιας…

Κοιντιε, αν θες ο Κατουλλος να σου χρωστα το φως του

ή ότι πιο αγαπητο και από το φως του εχει,

τοτε μην του στερεις ότι αγαπαει σαν φως του

ή πιο αγαπητο και απ’το φως του εχει.

Για τον αντρα της λεσβιας παριπαικτικα..

Η Λεσβια στον αντρα της μπροστα ένα σωρο μου σερνει

κι εκεινος ο χαζος χαιρεται με ολη την καρδια του.

Μουλε κοιμασαι?Αθωα θα’ταν μονο αν δεν μιλουσε.

Τωρα που αυτή γρυλιζει και με βριζει,

οχι μονον με σκεφτεται,αλλα,το πιο ερεθιστικο,

είναι και θυμωμενη.Αυτο θα πει πως καιγεται και βραζει.

21\04\11

Δεν ξερω τι πραγματικα εμαθα

υστερα απο τοσα χρονια...

με τον ιδιο πια τροπο πεφτω

στα ιδια παθη τυλιγομαι

τα ιδια λαθη μυρηκαζω.

Δεν ξερω τι πραγματικα εμαθα

ισως να ντυνω την πτωση με τεχνη

ισως με περισσοτερο βαθος

αλλα και παλι

το ιδιο τσακιζω τα γονατα μου.

20/04/2011

Μνημη

σκυλα,

παιρνεις εικόνες

παιρνεις τους ήχους,

την όσφρηση...

Και όταν δεν έχει μείνει τίποτε άλλο

όταν δεν έχω που αλλού να ακουμπησω

κλεβεις την αίσθηση της επιδερμιδας

και των βλεννογονων

για να μ´αποτελειωσεις.

Σκοπος

Οχι για να με θαυμασει καποιος...ουτε για το αν και ποσο ωραια γραφω...Να με καταλαβει καποιος,λιγο...και γιατι οχι,πολυ...αυτο εδω ελπιζω

Ισως..

Η αγαπη ελαχιστη σχεση με την ειλικρινεια εχει...η ειλικρινεια ειναι η προφαση των αδαων...πανω και περα απο αυτη ειναι να μην προκαλεσουμε πονο..αυτο δεν ειναι λιγο...μαζι με μια βαθια αισθηση τρυφεροτητας τα παντα ειναι...

06\04\11

Οι <<κακοι>> στις σαπουνοπερες

απολυτα

μοχθηροι,υποκριτες,δολοπλοκοι,κομπεξικοι

αυτοι οι σκοπιμα κατασκευασμενοι

να αντιπαθει ολος ο κοσμος

εχουν κατι το εξαιρετικα

καταδικασμενο και τραγικο.

Ειναι προδιαγεγγραμενο να αποτυχουν,

να χασουν

υπαρχουν για να χασουν

ο χρονος τους ειναι μετρημενος

η ηττα τους σιγουρη.

Σας θυμιζει κατι αυτο?

ΘΕΟΙ

ΘΕΟΙ


Αυτοι που σε ελκυουν

το πεδιο της εκμηδενισης σου

Αυτοι που σε ελκυουν

ισοβιοι δικτατορες σου

Από φιλοσοφος ηλιθος

και από ποιητης μουγγος

καθως χανεις τον ελεγχο

απτ’την πρεζα της γοητειας τους

Αυτοι που σε ελκυουν

σε κονιορτοποιουν

σε κατακερματιζουν και σε σκορπουν

Μπροστα τους δεν Εισαι

αυτοι μονο Είναι

Εσυ θαυμαζεις

θαυμαζεις

σαν μια απροσωπη

σαν μια χωρις ψυχη μασκα

το λιγο και ανεπαρκες(γιατι μεσα σου ξερεις )

που αντικρυζεις

Ζητας απ'το κρασι τους

βουλιμικα

Πεφτεις στα ποδια τους ξεδιαντροπα

εκπλιπαρωντας για μια στιγμη μαζι τους

Με φοβο και ντροπη

μη σε δουν

οι αλλοι

οι λιγοι

ο ενας

που εσυ μαγευεις και εισαι ο θεος του.

18/03/11

Σε επλασα

και τωρα στρεφεσαι εναντιον μου,

με καταδιωκεις πετωντας βελη παλια μου λαθη

Το δημιουργημα καταδιωκει τον δημιουργο…

Νιωθω λιγο σαν το δρ Φρανκεσταιν

αραγε να εδειξα και εγω απληστια?

Σε παρατηρω και απορω

αλλα γνωριζω…

Οτι δημιουργησα δημιουργησα

τωρα δεν πιανει πια ο λογος μου

τωρα ο πηλος εφυγε απο τα χερια μου

ακολουθει το δικο του δρομο

και ετσι πρεπει….

Στο τελος του δρομου θα ξανασυναντηθουμε

και κατι απ΄τις χαρακιες του σωματος σου

θα θυμιζει ακομα τις αιχμες των νυχιων μου.

ΠΟΙΑ ΝΑ ΣΑΙ ΕΣΥ

ΥΠΕΡΟΧΟΣ  ΣΟΥΓΙΟΥΛ

Ωδη σε μια αγνωστη,αληθεια ποια εισαι εσυ?

04/03/11

Περιεργο πραγμα που ειναι η ζωη...

και ο φοβος

το μονο που εχω να κανω

να μπω κατω απο τα σκεπασματα....

μορφινη και οπιο δεν δινουν σε αυτους που πονουν?

να κοιμηθω

να κοιμηθω.

11/02/111

Χανκ,

σου υποσχομαι....

θα κανω οτι μπορω

και οτι δεν μπορω

<<να διαψευσω τις πιθανοτητες>>

κοιτωντας τη ζωη

σαν να κοιτω ενα πυρακτωμενο αστρο

Η ΑΛΚΜΗΝΗ ΣΤΟΝ ΔΙΑ

<<Ο μυθος της Αλκμηνης,του Δια και του Αμφιτρυωνα,αυτου του περιεργου τριγωνου γυριζε καιρο στο μυαλο μου,ωσπου ενα βραδι η Αλκμηνη μου εκμυστηρευτηκε πως ηθελε πια να αποκαταστησει την αληθεια.Ετσι λοιπον γεννηθηκε αυτη η σκεψη...>>  

 Διεταξες τον ηλιο να κρυφτει απ’το στερεωμα,

και εγω τρεις νυχτες σε αγαπησα

με αληθεια,ψευδαισθηση και επιθυμια.

Λενε πως ταχα παιρνοντας τη μορφη του αντρα μου

με γελασες.

Αλλα εγω γνωριζω.

Όχι,

οχι γιατι εμοιαζες του Αμφιτρυωνα

Αλλα διοτι δεν εμοιαζες σου δοθηκα.

07/01/11

Kαταδικασμενοι,γεματοι ονειρα...

απεγνωσμενοι,γεματοι ματαιωσεις...

ανεπαρκεις..

ανεπαρκεις,

πανω απ'ολα ανεπαρκεις ,

κοιταμε με απoρία τον αδειο,

απειρο χρονο που πρεπει να γεμισει

ΛΕΞΕΙΣ

Ηταν αυτες που εμφανιστηκαν

αβιαστα ή μετα απο μαχη.

Αυτες που ελαμπαν

πιο ομορφες απ'ότιδηποτε

καθως τις πληκτρολογουσες

ή τις εγραφες σε ενα κομματι χαρτι.

Κυοφορηθηκαν απο τη γεννηση σου

πλαστηκαν απο την παραμικρη λεπτομερεια

και ηταν εκει για εσενα οταν επρεπε

σε ενα ποιημα,σε μια σκεψη.

Ηταν οι λεξεις που σε λυτρωσαν


Και οι αλλες.

Αυτες που δεν βγαινουν

δεν ερχονται,

νιωθεις ειναι καπου εκει

αλλα και δεν ειναι

τριγυριζουν

αλλα δεν φανερωνονται,

περιτεχνα κρυβονται

διαλεξαν το σκοταδι

σε αρνουνται

(ομως ξερεις καλα

ειναι και αυτες δικες σου.)


Που και που καποια τιναζεται

σαν το ψαρακι λιγο εξω απο το νερο

-δεν προλαβαινεις να την αναγνωρισεις-

και πεφτει ξανα στην ανυπαρξια. 


Σκιες φαντασματων που

σε πονανε και σε στοιχειωνουν.