Wednesday, April 25, 2012
25/04/12
Ο Κουντερα νομίζω είχε πει ότι κάθε παιδι είναι μια ελπιδα...Αυτο είναι αλήθεια και μάλιστα μεγάλη αλλα το άσχημο εδω είναι ότι αυτη η ελπιδα είναι δυνητικη...και μάλιστα βασίζεται σε ελάχιστες πιθανοτητες..Με απλά λόγια πιο εύκολα υπερτυχερος σε λοτταρια παρα ένα παιδι να εξελιχθεί σε κάτι διαφορετικο απο αυτο το ον που βαρέθηκε να βλέπει ο πλανήτης αρκετες δεκάδες χιλιάδες χρόνια τωρα..Και αλήθεια κοιταξτε πως όλοι μπροστά σε ένα παιδι (και μάλιστα όσο πιο μικρό το παιδι τόσο πιο έντονα) αλλάζουν αμέσως διαθεση,γίνονται χαρωποι σε σημείο βλακειας,αυτοί οι άνθρωποι δεν υποκρίνονται ,όντως νιώθουν ένα συναίσθημα που δεν μπορούν να συγκρατησουν,αλλα αυτο το συναίσθημα,αυτη η χωρίς αιτία χαρα,δεν προκύπτει απο την ελπιδα που ανέφερα πιο πριν,για την ακρίβεια δεν προκύπτει απο καμία λογική επεξεργασία...και αυτη η αντίδραση φωλιαζει σε εκείνο το σκοτεινό υπόγειο των ενστικτων.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
το παιδί ίσως διασχίζει εκείνη την περίοδο που παλι συμφωνα με τον κούντερα που ανεφερες, την πολυ συντομη παραδεισιακη περίοδο όπου η φαντασία δεν έχει ακόμη κορεστεί από την εμπειρία, δεν έχει γίνει ρουτίνα, όπου ξέρουμε ελάχιστα και κάνουμε ελάχιστα, κι έτσι υπάρχει ακόμη το αφάνταστο' και τη στιγμή που το αφάνταστο αρχίζει να γίνεται πραγματικότητα (χωρίς πια τη βοήθεια αυτού που μπορούμε να το φανταστούμε, χωρίς τη γέφυρα που μας προσφέρουν οι εικόνες), μας πιάνει πανικός και ίλιγγος....είπε ο κούντερα..που ήταν άντρας,,προσθέτω εγώ η θνητή γυναίκα..
Ναι,μακάρι να μπορούσαμε να δούμε τη ζωη με νεογεννητα ματια,αμολυντα απο τη σκόνη του κόσμου.
Post a Comment