Σε αυτό το συμπαν που διαστελλεται θα κρατησω την αγαπη

Το θεμα δεν αφορα ολους…

Είναι αυτοι που το συνειδητοποιουν που εχουν το προβλημα

Δεν ηρθαμε εδώ για να ζησουμε σε μια νιρβανα ευτυχιας

αλλα για να αντεξουμε οσο μπορουμε και αν καταφερουμε να αγαπησουμε..

Ρωτας ,που πηγαν ολοι οι αληθινοι ανθρωποι?

Οι ανθρωπινοι τρυφεροι ζεστοι ανθρωποι?

Όταν συναντας σπανια έναν από αυτους νιωθεις

σαν να σου επεσε ο πρωτος αριθμος του λαχειου.

Αλλα ολοι οι αλλοι ..τι τους συνεβει?

Γιατι δεν αντεξαν?

Γιατι μεταλλαχθηκαν και με ποια διαδιακασια?

Με μικρα βηματα?Ξαφνικα?

Είναι που όταν περασαν από την κολαση,

δεν καταφεραν να κρατησουν μια σπιθα μεσα τους

και κυκλοφορουν με ματια σβηστα?

Σε αυτό το συμπαν που διαστελλεται και θα χαθει χωρις σκοπο

βρισκω ενα μικρο νοημα και γατζωνομαι πανω του,

να μην παψω

να αγαπω

να μεινω ανθρωπος

να μην αλλοιωθω…

Το τελευταιο σημειο

Το τελευταιο σημειο

Ενας από αυτους τους ανθρωπους

που περνανε για λιγο από τη ζωη μας

αλλα που και που τους θυμομαστε μου ειχε πει

<<Για τις δυσκολες καταστασεις εχω ένα κουτακι

Όταν χανω την ελπιδα μου το ανοιγω

και κοιταω μεσα σε αυτό όλα τα βραβεια ,αριστεια,διπλωματα

 εχω μαζεψει στη ζωη μου.

Να, αυτό μου δινει δυναμη και κουραγιο>>

Μου εκανε εντυπωση τοτε και σκεφτηκα

 ποσο καλο θα μου εκανε να ειχα ένα τετοιο κουτι,

από τι ξενυχτια,δακρυα,απελπισια θα με ειχε γλιτωσει

Τωρα στο τελευταιο σημειο  της αντοχης μου,

σκεφτομαι ολους τους ανθρωπους

που καποτε νομιζαν πως εφτασαν στον πατο

και με πιανει πικρο γελιο.

Δεν υπαρχει αυτό το σημειο

υπαρχει πιο κατω και από το κατω

αλλα το ζητουμενο είναι ο τροπος που ανακαλυπτει κανεις

για να αντεξει λιγο ακομα…

Οι ανθρωποι δεν φτανουν,

ποιος να καταλαβει και τι…

Μονο η εικονα της μητερας ανακουφιζει

στο τελος μονο αυτή μενει..
να χτυπας δυνατα τα πληκτρα παιζοντας χατζιδακι...

καποια λιγα βιβλια..

ελαχιστα’

αυτά που παρηγορουν

Καβαφης,σοπεναουερ,δημου,dawkins…

και αυτή η λυτρωτικη αισθηση ότι εισαι μερος του ολου

της φυσης

πως ο πονος σου

είναι κατι φυσικο όπως η βροχη

αυτή η ασημαντοτητα

περιεργως

ανακουφιζει

επουλωνει

δροσιζει

δροσιζει.

Ο ΓΕΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΗΛΙΟΣ

Ο ΓΕΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΗΛΙΟΣ
Ειναι 80 χρονων.
Περπατα χωρις να σκεφτεται
τι του επιφυλασσουν τα λιγα χρονια.
Παλια αν τον ρωταγες θα σου ελεγε πως θα ηθελε
τουλαχιστον να μην πονεσει το σωμα του.
Τωρα σαν να μην τον νοιαζει πια.
Παει λιγο καιρος που πεθανε η συντροφος του ..
Τελευταια φορα την ειδε να την κατεβαζουν
δεν ξαναπηγε,την αποχαιρετησε..
Δεν την θυμηθηκε σε καμια προσευχη,
δεν πιστευει σε προσευχες...
Εχει θυμωσει με το θανατο που του πηρε εκεινη
και σε λιγο θα του παρει το πιο σημαντικο δημιουργημα του
τον εαυτο του.
δεν συμφιλιωνεται,νιωθει οργη,
πετα χωμα στον ηλιο να τον τυφλωσει...

ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΓΚΟΜΕΝΕΣ

ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΓΚΟΜΕΝΕΣ

Σκέφτομαι τον Δαρβινο στο θάνατο της μικρής του κόρης 
και πονα η καρδια μου.
Αυτός να κοιτα αγερωχα την άβυσσο 
και η γυναίκα του να προσκυνα εικονες...
Θα μπορούσα άραγε να μοιραστώ τη ζωη μου
με μια πιστη;
Θα μπορούσα άραγε να περπατησω όλο αυτόν τον δρόμο με συνοδοιπόρο κάποια που πιστεύει σε φαντάσματα;
Που στις εσχατιες της υπαρξιακης της αγωνίας σκύβει το κεφάλι;
Θα μπορούσα να νιώσω έλξη για εκεινη
που δεν είναι ελεύθερη αλλα δούλη;
Αν την αγαπούσα θα ανεχομουν την δεισιδαιμονια;
Εγω που σαν άλλος δραπέτης απο το σπήλαιο του Πλάτωνα
θέλω να μεταδωσω φως
θα αντεχα τέτοιο σκοτάδι;

2/01/2013

To κακο με την προδοσια δεν ειναι η ιδια η πραξη
αλλα η αυταπατη που αφεθηκες να ζησεις.
Εκει το αυτομαστιγωμα
και εκει η αυτολυπηση
Και το τοσο γυμνασμενο σου μυαλο
στεκει αστειο σε αυτά που δεν εβλεπε.
Ο άλλος εχει τη λιγοτερη ευθυνη
τοσα μπορουσε
τοσα εκανε….
από αναγκη
δολο ,δειλια
η οτιδηποτε άλλο ανθρωπινο.
Είναι πως καπου καπου ξεχνας
λες αυτος θα είναι αλλιως
και βυθιζεσαι σε αυτό που θα ηθελες.
Όμως και αυτος φτιαγμενος
από το υλικο που εισαι και εσυ
και από το οποιο ελαχιστα προκυπτουν
που να αξιζουν τον κοπο….

20/01/2013

Υπαρχει μια ποιητικη διασταση στην αυπνια.Ως φυλακας της νυχτας που αποσυρεται, νιωθοντας πως εκπληρωσε το καθηκον του,με τις πρωτες ακτινες του ηλιου.....

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΈΒΛΕΠΑΝ ΤΌΤΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΈΒΛΕΠΑΝ ΤΌΤΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ

Για σένα το γράφω,που έχεις παει στο Ηράκλειο μονη...
Πόσο θα θελα να μουν μαζι σου τώρα ...
θα περπατουσαμε τους ίδιους δρόμους ,
ακούραστα θα περπατουσαμε...
Τείχη,κούλε,πεζόδρομοι,γευσεις,
και εκείνα τα μέρη που εμείς ξέρουμε μόνο
αλλα σημαίναν πολλα...
Αλλα ίσως δεν θέλω τόσο να έρθω τώρα,
όχι έτσι που εγινα και αλλαξα,
όσο το ακατόρθωτο,
να επίστρεψω εκει γυρίζοντας το χρόνο πίσω
σαν τότε...
Δεν είναι ότι ήμουν ευτυχισμένος
αλλα ήμουν περίεργα ζωντανός
με λιγότερο προδοσία
περισσότερη ανεμελια και ονειρο.
Θέλω να ξαναδώ την πόλη με εκείνα τα ματια
όχι με αλλα
ποτε με αλλα,θα είναι ξένη.
Όχι η ιδια η πόλη....
αυτο που έβλεπαν τότε τα τα ματια
μου λείπει!

Παραδοξο

ΠΑΡΑΔΟΞΟ

Μονο οποιος μπορει να διανοηθει τη ζωη χωρις τον συντροφο του
μπορει να τελικα να εχει μια υγιη σχεση
και τελικα να ζησει μαζι του.