Tuesday, February 23, 2016

ΟΙ ΚΑΛΤΣΕΣ

Ποτε ο  λιμενοβραχιονας δεν του ειχε φανει τοσο εχθρικος και ξενος.Περπατουσε κατά μηκος του ,κλωτσωντας σε ολη την διαδρομη ένα πορτοκαλι.Το ενιωθε καπως σαν να του κανει παρεα.Καθε φορα που το εφτανε του εδινε άλλη μια με το ποδι του προσπαθωντας να διατηρησει μια ευθεια τροχια .Μια λαθος κινηση θα εστελνε τον μοναδικο  φιλο του στο θαλασσα.


<<Μα είναι δυνατον να με χωριζει για τις καλτσες μου?>> ρωταγε και ξαναρωταγε τον εαυτο του και απαντηση δεν επαιρνε.Ποσο παραλογο του φαινοταν αυτό,δεν το χωρουσε ο νους  του
.
Με αυτή τη γυναικα  ζουσε μια παραδεισενια σχεση,ετσι τουλαχιστον νομιζε.Μεσα στην αφελεια του δεν ειχε παρατηρησει πως τον τελευταιο καιρο υπηρχαν αυξανομενοι καυγαδες και την σημασια τους.Ωσπου σημερα του ειπε <<Δεν περναω καλα μαζι σου,θελω να χωρισουμε>>.Στην ερωτηση που ακολουθησε την εκπληξη του εκεινη του απαντησε<<Ε,δεν σε αντεχω ,να για παραδειγμα,είναι δυνατον να φορας κάθε μερα αταιριαστα ζευγαρια καλτσες?Ποσο γελοιο είναι αυτό.Με ξενερωνεις…και όχι μονο αυτό…εχεις ακουσει τους ηχους που κανεις όταν τρως?Τρως με ανοιχτο στομα και ειναι αηδιαστικο..>> .Εκεινος ηθελε να γελασει με ολο αυτό,του φαινοταν σαν κακογουστο αστειο αλλα το βλεμμα της φαινοταν πολύ αποφασισμενο.To εννoουσε.

Δεν ηξερε τι να κανει,τα ειχε χαμενα.Βγηκε ,περπατησε δυο φορες ολη την πολη και κατεληξε στον λιμενοβραχιονα.Προσπαθησε να δικαιολογησει τον εαυτο του για τις καλτσες.Εστησε ένα δικαστηριο στο μυαλο << Κυριε δικαστα,παντα ημουν αφηρημενος.Οταν ημουν παιδι  με φροντιζε η μαμα και το συρταρι ηταν παντα γεματο ζευγαρωμενες καλτσες αλλα οταν εφυγα  από το σπιτι και μετα  οι καλτσες ηταν ένα ζητημα που με δυσκολεψε πολύ.Παντα καποιες χανονταν μετα από κάθε πλυση,αλλα και αυτές που εμεναν ηταν δυσκολο να τις ταιριαξω.Μπορει να περασα από τους πρωτους στο Πολυτεχνειο,μπορει στην μαθηματικη εταιρεια να ημουν το καμαρι τους αλλα στις καλτσες ειμαι  μπουφος.Το παραδεχομαι αλλα νιωθω ανημπορος.Στον πολεμο αυτο εχασα>>και συνεχισε<<και για το θεμα του φαγητου,ειμαι λιχουδης,ειναι το παθος μου αλλα είναι τοσο φοβερο αυτό ώστε να μην με θελει?>>

Θυμηθηκε στην αρχη  όταν την γνωρισε ότι γελαγανε με τον τροπο που ετρωγε,μαλιστα αυτή τον ειχε αποκαλεσει το <<τερας>> για αυτόν ακριβως τον λογο.Ηταν ένα από τα πολλα αστεια προσωνυμια που χρησιμοποιουσαν.Χαμογελασε λιγο αλλα η μελαγχολια  ηρθε γρηγορα  στο βλεμμα του.Προσπαθησε να θυμηθει αν ποτε του ειχε μιλησει για τις καλτσες αλλα δεν μπορεσε να βρει κατι.Η μια αναμνηση εφερε την άλλη ,ετσι μετα θυμηθηκε τα πρωτα χρονια που σε εκεινη  αρεσε να ζουλαει τους πορους στο προσωπο του η να πειραζει τις τριχουλες που ειχε στα μπρατσα του.Σε εκεινον αυτά τα σωματικα σημεια  φαινοντουσαν αποκρουστικα αλλα σε εκεινη αρεσαν.<<Ποσα  της αρεσαν τοτε σε εμενα…> μονολογησε.Ωστοσο τοτε εκεινος δεν ειχε αναρωτηθει την αιτια που εκεινη εβρισκε τα παντα πανω του χαριτωμενα.Το θεωρουσε φυσικο.Ομως τωρα το αντιθετο του φαινοταν το πιο παραξενο πραγμα του κοσμου.Γιατι?

<<Λοιπον αυριο θα παω  αγορασω τριαντα καινουργια ζευγαρια καλτσες , ένα για κάθε μερα. Μαλιστα θα είναι όλα ιδια ώστε ότι οποια και να φοραω να ταιριαζουν.Αυτο θα κανω,ναι,και θα της ζητησω συγγνωμη και για τον τροπο που τρωω.Θα με αγαπησει όπως παλια.Θα της πω πως δεν ειχα καταλαβει ποσο την ενοχλει και ποσο λυπαμαι για αυτό.Θα με συγχωρεσει και να δεις που καποια μερα ουτε που θα τα θυμομαστε όλα αυτά>>

-<<Μπερδευεις την αιτια με το αποτελεσμα  >> του απαντησε μια φωνη

Εκεινος τρομαξε.Περπατουσε παραλληλα με τη θαλασσα ολομοναχος με ένα φως τουλαχιστον μισο χιλιομετρο μακρια.
<<Ποιος είναι?>> φωναξε
.
<<Εδώ,εδώ κατω κοιτα!Εγω ειμαι που με εχεις τρελανει στο κλωτσημα>>απαντησε το πορτοκαλι

<<Και τι θες?>>

<<Η απαντηση που ψαχνεις λεγεται αγαπη>>απαντησε το πορτοκαλι.

<<Δηλαδη?>>

<<Να πως το λετε εσεις οι ανθρωποι.Αγαπη,ερωτας όπως θες ονομασε το.Χιλια ζευγαρια καλτσες δεν σε σωζουν.Τιποτε δεν σε σωζει>>

<<Και όμως εγω θα προσπαθησω>> επεμεινε εκεινος

<<Είναι η αγαπη που τελειωσε μεσα της και αυτή δεν την φερνει τιποτα πισω.Αυτο που όταν δεν υπαρχει την κανει να μισει τα ιδια πραγματα που πριν λατρευε και αγαπουσε.Δεν σε αγαπα πια.Απομαγευτηκε,εφυγε από εσενα>>

<<Όχι,όχι δεν μπορει….>> ειπε με θυμωμενη φωνη.Αυριο θα παω στο καλυτερο μαγαζι σου λεω.Απο το καλυτερο υφασμα θα είναι οι καινουργιες καλτσες μου >>

<<Απεχθανεται τις καλτσες σου επειδη πρωτα απεχθανεται εσενα και όχι το αναποδο.Αλλαξε η  βασικη συνθηκη μεταξυ σας >>

<<Εισαι ένα ηλιθιο πορτοκαλι,δεν μπορουσα να ακουσω κατι καλυτερο από εσενα.Ακου πως δεν με αγαπα πια επειδη απλα δεν της αρεσει κατι τοσο ασημαντο.Δεν είναι τυχαιο που τα πορτοκαλια συνηθως δεν μιλανε.Μεγαλυτερη σαχλαμαρα δεν μπορουσες να πεις>>

<<Ποναει πολύ αυτό που ακους,?Δεν ηθελα να σε πονεσω,να ξερεις λυπαμαι για εσενα>>


Δεν προλαβε να τελειωσει τη φραση του το πορτοκαλι και βρεθηκε στο βυθο.

Αθηνα
23-2-16

3 comments:

Anonymous said...

Πως φεύγει η αγάπη.
Ε λοιπόν δεν φεύγει έτσι απλά,
όπως λες καληνύχτα στο σκοτάδι,
κλείνοντας τη πόρτα.
Όχι καθόλου έτσι.
Για να φύγει,
πρέπει να κλείσουν
όλα τα παράθυρα,
να μην υπάρχει φως καθόλου.
Πρέπει ακόμα,
να κλείσουν όλες οι χαραμάδες
στις πόρτες,
αν το σπίτι είναι παλιό,
γιατί και η παραμικρή ανασαιμιά,
θάκανε την αγάπη
να μείνει.
Καθόλου αέρας.
Α και οι μνήμες,
πρέπει να μείνουν απέξω,
καμία θύμηση,
στην ανάγκη,
ας μείνουν οι πικρές,
εκείνες που δίνουν το πρώτο τσίμπημα
της απελπισίας.
Όμως καμία εικόνα της,
τα μάτια της,
το χαμόγελο της,
τίποτε από κείνη
δεν πρέπει να κρατάς
στο μυαλό σου.
Και τότε αρχίζει να φεύγει η αγάπη.
Πρώτα θα νιώσεις
ένα μούδιασμα στα δάχτυλα,
έτσι που ακόμα κι αν χαϊδέψεις
τα μαλλιά της,
θα είναι αδιάφορο,
σαν μια καθημερινή
χειρονομία.
Μετά θα αρχίσεις να οδηγείς
τα βήματα σου,
που πάντα σε έφερναν
κοντά της.
Τώρα θα μπορείς
να αλλάζεις δρόμο.
Κι ύστερα θα αρχίσεις
να βλέπεις.
Η θάλασσα θα γίνει πάλι θάλασσα,
τα δέντρα θα γίνουν πάλι δέντρα,
εκεί που πρώτα
έβλεπες μόνο τη μορφή της.
Όλα αυτά βέβαια,
μπορεί να κρατήσουν πολύ ,
μερικές φορές
περιμένεις και χρόνια,
δεν είναι μικρό πράγμα η αγάπη,
θέλει κουράγιο
και υπομονή.
Και τότε πια,
θα ανοίξεις το στόμα σου,
κι αντί να πεις σ' αγαπώ,
θα πεις καλημέρα,
ή κάτι τέτοιο,
αυτό σημαίνει
πως η αγάπη έφυγε.
Μπορείς τότε,
ν' ανοίξεις τα παράθυρα,
να ανασάνεις βαθιά,
κι αν έχεις τη δύναμη,
να βάψεις όλο το σπίτι
με καινούργια ζωηρά χρώματα,
τότε το σπίτι
γίνεται πάλι κατοικήσιμο.



Από τη συλλογή " 17 τραγούδια για εκέινη" του Θεόδωρου Δαλάκογλου

f.

takis vasilopoulos said...

Δεν ξερω πως φευγει...θα ηθελα να μου αναφερει καποιος εναν μηχανισμο εξηγησης για να μειωσει τον πονο...αλλα το καταφυγιο της τεχνης που προτεινεις ανακουφιζει...

takis vasilopoulos said...

Δεν ξερω πως φευγει...θα ηθελα να μου αναφερει καποιος εναν μηχανισμο εξηγησης για να μειωσει τον πονο...αλλα το καταφυγιο της τεχνης που προτεινεις ανακουφιζει...