31/08/07

Στο απεναντι τραπεζι

νεος

προσπαθει να εξηγησει στον θρησκοληπτο πατερα του

την θεωρια της εξελιξης......

Tην διενεξη παρακολουθει

αδιαφορη

σαν βουβο background

η μητερα


Εχει φαει πριν μακαρονια

και τωρα χασμουριεται

διπλα σε μια λιμνη με κυκνους και νουφαρα....



..........................................................................................


Ενας αλλος

καπως αφελης

ρομαντικος νεος

παθιαζεται

με ενα ποιημα

ολο το βραδυ

τον παιρνει ο υπνος

με το πρωτο φως

εχει αγκαλια αυτο το ποιημα

καθως σφιγγει το μαξιλαρι

και αυτο το ποιημα ειναι

κατι απλο

μα ξεκαθαρο και υψηλο

οπως το παρακατω του Goethe


<< Απανω απο ολα τα βουνα

η σιωπη.

Δε νιωθεις να περνα

στα δεντρα ουτε πνοη

Σωπαινουν τα πουλια

στα δαση


Kαρτερα,Θα φτασει ο καιρος

που θα αναπαυεσαι και εσυ.... >>


Ο αφελης νεος μας

σκεφτεται

αυτους τους στιχους ολη την επομενη μερα

και την επομενη

μεχρι να κουραστει

απο τον ποθο

τον πονο

και την εκσταση που μοιαζει με οδυνη

και τελικα παει να το μοιραστει

με την αγαπημενη

να της το διαβασει

να μειωθει η μοναξια του

και εκεινη

διχως να το καταλαβει

διχως να αισθανθει το παραμικρο

της σχεσης του νεου μας με το ποιημα

θα συγκινηθει απο τα δακρυα του

ανοιγωντας τα ποδια

προσφεροντας του

την παρηγορια

που περνα απο την ηδονη

..........................................................................


Εχουμε μια γευση για το << μετα >>

ειναι ο υπνος

ο διχως ονειρα

Μηδεν.
..........................................................................

Εχουμε και μια ( ψευ- ) αισθηση αθανασιας

Δεν θα καταλαβουμε ποτε οτι δεν υπαρχουμε

.....................................................................................

Ζωη

παρελαση ανεκπληρωτου

με τυμπανα και μωβ κορδελες...

Σε μια γωνια τρωω τις σαρκες μου

κρατωντας λευκο λουλουδι

.................................................................................

Σκεφτομαι το ματαιοδοξο σκιαχτρο του Εξυπερυ

να ζητα χειροκροτημα

τον συγγραφεα που ειδε μπολικες αληθειες

αλλα δεν μπορεσε να ξεφυγει απο τον ναρκισσισμο του

Τον επιστημονα που ηρθε σε επαφη

με τα μυστικα του συμπαντος

για αυτο και θεωρησε εαυτον σημαντικο

Καθεναν που θεωρει εαυτον σημαντικο

για οποιοδηποτε λογο

Σκεφτομαι το κενο

και την παρεξηγηση

που ταλαιπωρει

αιωνες

ακομα και τα πιο ευφυη ανθρωπινα μυαλα.

28/08/07

Σε αγαπω

αγαπω το γελιο σου

την καθαροτητα σου

τα λουλουδια που κραταγες

τον τροπο που τα κραταγες

τον τροπο που γελαγες

τα δεκανικια που απορουσες γιατι υπαρχουν

και επαιζες

αγαπω το παιχνιδι σου

ολα οσα ησουν και δεν ειμαι πια...

Oσο πιο πριν τοσο πιο πολυ σε αγαπω

οσο πιο μετα ,σε φοβαμαι.

Θα ηθελα να σου πως

μετα τον ερωτα και τον θανατο ολα αλλαζουν....

εκει δεν εχει χερι που σε κρατα

και η αγκαλια σαν ξενη μοιαζει

αλλα....

ασ'το...

τιποτα

μην ακους τον γερο εαυτο σου που αραδιαζει ανοησιες...

27/08/07

Παιδια

εφηβοι

γεροι

μεχρι την τελευταια ανασα μας

διψαμε για δημιουργια

ζητιανευουμε τη δημιουργια

σαν λυση σε ενα οντολογικο αδιεξοδο

σαν βαθια ριζωμενη αναγκη

αγωνιουμε να κανουμε κατι

να γεννησουμε

παιδια

ιδεες

πραγματα

να νιωσουμε οτι καπως υπαρχουμε

εστω για λιγο

τα δευτερολεπτα που νιωθουμε να δημιουργουμε

το λιγο που κοιταμε καταματα τον ηλιο

ζητιανευουμε

τα βαζουμε με τις ευκαιριες που δεν ερχονται

Λεμε:Να σημερα!Θα κανω κατι σπουδαιο

θα γινω κατι σπουδαιο

μονο αν μου δινοταν η ευκαιρια

μπορει να μην ξερουμε τι θελουμε

μπορει να μην το μαθουμε ποτε

αλλα θελουμε

ζητιανευουμε τις χαμενες ευκαιριες που δεν θα ερθουν

και δεν καταλαβαινουμε οτι δεν φταινε οι ευκαιριες που δεν ερχονται

αλλα εμεις που δεν εχουμε την ικανοτητα για δημιουργια

αλλα εχουμε την επιθυμια

και αυτη αποσταση μας καιει τα σωθικα

ο ανθρωπος που επιθυμει αλλα δεν μπορει

στεκεται με απορια και θλιψη

διπλα στον αδερφο του

τον ερωτευμενο.

21/08/07

Δυο κειμενα

σε προσπαθεια μιμησης υφους Νικοδημειας σατιρας



Υπερασπιση του << μετα >> της εκσπερματωσης


Επειδη πολλες γυναικες μας κατηγορουν

για το << μετα >> της εκπερματωσης

πως λεει φερομαστε σαν καθολου συμπαθη τετραποδα

και καρφακι δεν μας καιγεται

θα ηθελα να πω πως αυτο

ειναι μια σημαντικη παρεξηγηση

καθολου απλη και αμελητεα

που νιωθω την αναγκη να φωτισω.


Δηλαδη

θα ηθελα να τους επισημανω

πως οταν ενας αντρας αναβει την t.v

ή τρωει ενα κομματι πιτσα

αμεσως μετα την πραξη

δεν το κανει απο καφριλα

ουτε επιδεικνυει αναισθησια

αλλα απο εντονη αναγκη

παρηγοριας

και λησμονιας.


Δεν ξερω πως το βιωνει το αλλο φυλο

αλλα σε εμας

μετα την κορυφωση ακολουθει πτωση

δηλαδη σπαραγμος

απωλεια παραδεισου

τοσο μεγαλη και βαθεια

οσο μεγαλη και βαθεια

η ηδονη που προηγηθηκε


Και σε αυτην την φτωχεια

ειμαστε μονοι

χωρις ελπιδα παρηγοριας

και μια αγκαλια ή ενα φιλι

δεν μας λεει τιποτα

καθως

προκειται για φτωχεια προσωπικη

βιαιη

αγρια

υπαρξιακη

δεν επιδεχεται αγαπουλες

ουτε καν στοργη.


Οταν προσπαθει το ατομο που ειναι διπλα μας να μας τα δωσει

ποσο ξενο μας φαινεται!


Και η αγαπη?

Ουτε η αγαπη?


Η απωλεια της ηδονης

δεν εχει φαρμακο....


Για αυτο προτεινω

την επομενη φορα

που ενας αντρας φερθει << αγαρμπα >>

πριν διαμαρτυρηθειτε

σκεφτειτε διπλα

για την

βαθια

σκοτεινη

πρωτογνωρη

απωλεια που νιωθει

.....................................................................................

Α Ν Α Τ Ο Λ Η (07-06-05)


Απ'το σπίτι φεύγω αξιοποιώντας την αυπνία

να δω την ανατολή πηγαίνω με μεγάλη επιθυμία


Στο λιμάνι καθώς φθάνω ένα γέρο ρωτω

απο που βγαίνει ο ήλιος που τόσο καρτερώ

Και με ύφος του στυλ :<<τι ηλιθιος νέος>>

μου δείχνει ένα κόκκινο ουρανό και εγω κοιτω με δέος


Ναι ντρέπομαι πολύ που το ομολογώ

μα ηταν η πρώτη μου ανατολή που αξιώθηκα να δω

Έτων εικοσιένα,δύο τρία χρόνια μονάχα ζωντανός

πόσα πράγματα που δεν είχα προλάβει να δω ο φτωχος

Με θαυμασμό κοίταζα για ώρα το κόκκινο ταψι

που έβγαινε στωικά και γαλήνια απο τη θάλασσα τη χρυση

Και καθώς το θάυμα έβλεπα αυτο της φύσης

θύμωνα πολύ με το περιστατικό και επίσης

θα ήθελα μπροστα μου να τον έχω να του πω

πως όχι δεν είμαι ηλίθιος και πως και έγω τον αγαπω!

Και θα του έλεγα πως τόσα χρόνια εγώ δεν ήμουν εγω

και πως χρειάστηκε πολύ καιρος για να σπάσω το αυγό...

Της φυλακής μου το αυγό εννοώ φυσικά

που μέχρι τώρα με έκανε να ζω βιαστικά

και με εμποδιζε να υπάρχω ουσιαστικά.


Για να σπάσει το τσόφλι ήθελε πολύ,πολύ δάκρυ

τις πιο πολλές φορες δε μπορούσα να βγάλω άκρη,

ήταν τότε που γένναγα εμένα,καινούργιον,κάθε μέρα

οτιδήποτε ανέραστο και άχρηστο το έκανα πέρα


Έτσι που τώρα μπορώ να πω πως έβγαλα και φτερά

τόσα που βλέπω ακομα και τη λύπη με χαρά

Και αν δε με καταλάβει ο γέρος,δε με πειράζει πολύ αυτό

την ώρα που ανέτελε,ο ήλιος το ένα του μάτι μου ' κλεισε θαρρω

και αυτο μου είναι αρκετο.

19/08/07

Μπροστα στα ματια μου

εχω δει ατομα

να αμφισβητουν τη θρησκεια και τη πιστη

ενος ηλικιωμενου ανθρωπου

και να προσπαθουν να το πεισουν για το αντιθετο....

Πολλες φορες με απαξιωτικες εκφρασεις....


Ειναι ενα απο τα παραδειγματα που δειχνει

πως η κριτικη σκεψη δεν αποκλειει παντα την βλακεια,

την κακια

και την αλαζονια.



Εγω ειμαι απο τους πρωτους που θα βροντοφωναξουν

πως η θρησκεια

και η ακλονιτη πιστη σε μεταφυσικες δοξασιες

εμπεριεχει ψυχοπαθολογια

και χρηζει θεραπειας

πρωι

και βραδυ

με χαπι ( ελευθεριας ) των 500mg


Αλλα μονο για αυτους που μπορουνε να αντεξουν

μια πορεια αμφισβητησης



Το να προσβαλεις

εστω και απλα να αμφισβητεις

αυτο που για τον αλλον

ειναι η τελευτια σανιδα σωτηριας

εντελει ολη του η ζωη

ειναι χαιρεκακια και επιδειξη ηλιθιας δυναμης

..και αλητης δια σε..

Περα απο την ψυχοπαθολογια


και την επιθυμια να υπαρχει κατι


μερικα λογια μαγευουν......








Εγώ Πατήρ, εγώ νυμφίος, εγώ οικία,
εγώ τροφεύς, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιος.
Παν όπερ αν θέλης εγώ.

Μηδενός εν χρεία καταστής. Εγώ δουλεύσω.
Ήλθον γαρ διακονήσαι, ου διακονηθήναι.
Εγώ και φίλος και ξένος και κεφαλή
και αδελφός και αδελφή και μήτηρ.
Πάντα εγώ.
Μόνον οικείως έχε προς εμέ.

Εγώ πένης διά σε και αλήτης διά σε,
επί σταυρού διά σε, επί τάφου διά σε,
άνω υπέρ σου εντυγχάνω τω Πατρί,
κάτω υπέρ σου πρεσβευτής παραγέγονα παρά του Πατρός.
Πάντα μοι συ
και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος και μέλος.
Τι πλέον θέλεις; "


Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου

15/08/07

Η Εμιλυ Ντικινσον ( i died for beauty)

παρουσιαζει την αληθεια και την ομορφια

σαν δυο συγγενεις εννοιες.


Θα προσθετα και την ελευθερια.



Τι ομορφια εχει να σκεφτεσαι συνεχως αληθινα πραγματα

οπως τον θανατο

ή την τραγικη μοιρα ενος ασταματητα διασταλλομενου συμπαντος?



Ρωτηστε την εκσταση της στιγμης...

Αυτη θα σας απαντησει....


Για να το πω και αλλιως

εχω βαθια την εντυπωση μεσα μου

πως μονο αυτοι που σκεφτονται

και νιωθουν καθημερινα

το μηδεν

ειναι σε θεση να νιωσουν την στιγμη

ζεστα

αληθινα

και ανθρωπινα....

(οποτε και αν αυτη η στιγμη τους επισκεφθει)

..........................................................

Οπως λεει και ο Νικος Δημου

ο θανατος σου δινει την αισθηση του μετρου

...........................................................


Κοιταζω μια πορεια ωριμανσης

περιπου 4-5 χρονια

και περα

απο την ομορφια,την αληθεια ή την ελευθερια

(που καλυτερα αλλοι να μιλησουν αν τα εχω αποκτησει σε καποιο βαθμο)

βλεπω την απωλεια.

Πολυ απλα δεν μπορω να κανω πραγματα που εκανα παλια.

Για παραδειγμα δεν μπορω να εχω τις <<κοινωνικες δεξιοτητες>> που ειχα παλια

ή την γαληνη.....


Το παραξενο σε αυτην την κατασταση

ειναι οτι καποιος θα περιμενε

οτι ενας μελλοντικος εαυτος

περιλαμβανει και εσωκλειει

τις ικανοτητες παλαιοτερων.


Λαθος.


Η σκεψη εχει τιμημα.

Δεν υπαρχει δρομος επιστροφης ακομα και αν απεγνωσμενα τον αποζητας.


.....................................................................


Θα ελεγα οτι στη σημερινη κοινωνια

η σκεψη περιθωριοποιει τον σκεπτομενο

Λειτουργει σαν εξελικτικο μειονεκτημα.


Αλλα δεν ειναι μονο η κοινωνια.


Ειναι η ιδια η δομη της σκεψης προς ελευθερια.


Ερημοι μοναχικοτητας που διακοπτονται απο οασεις ουσιαστικης επικοινωνιας

..........................................................................

Ερημοι

και ειδικα οταν αισθανεσαι οτι δεν υπαρχει σκοπος

και ειδικα οταν σκεφτεσαι το συμπαν που παγωνει

μαζι με τις καρδιες μας.

..............................................................................

Ωστοσο σημερα εχω μια ζεστη καρδια

χαρουμενη

εμαθα να ερμηνευω στο πιανο

το πολυ ομορφο τραγουδι του Κραουνακη

Σας παραθετω τα λογια

αλλα επρεπε να ησασταν εδω διπλα μου στο πιανο

να το ακουγατε.....


Πετάω
κυττάω
Πιο μέσα ακουμπάω
ξανά

και βρίσκω εσένα
με μάτια από δάκρυα
στεγνά

Μια αγκαλιά
υπάρχει ακόμα για μένα
φιλιά δοσμένα
στου κόσμου τη μαύρη ερημιά

Πετάω
ρωτάω
πού πάει τόση αγάπη
μετά.

Πετάω
το κρύβω
μια φέτα αλείβω
με φως

Το κρύβω πως νιώθω
τον πόθο που είχα
μικρός

Μια αγκαλιά
υπάρχει ακόμα για μένα
φιλιά δοσμένα
στου κόσμου τη μαύρη ερημιά

Περιφέρεται κι ενδιαφέρεται
ένας έρωτας με ρομφαία.

Φανερώνεται κι ενσαρκώνεται
σαν μια άνοιξη τελευταία.

Υπερθέαμα στο στερέωμα
ένας έρωτας μ' άδεια χέρια,

μες στ' απόβροχο ανυπόγραφο
ένα γράμμα σου απ' τ' αστέρια

Μια κυριακη τοσο μεγαλη......

Και αυτη την Κυριακη

θυμηθηκα τον Γιαννη Αργυρη

οχι χωρις να συγκινηθω.......

Παει και αυτη η Κυριακη

και η χαρα μου παει

ητανε τοσο βιαστικη οπως και καθε Κυριακη

που πριν τη ζησουμε περναει

που πριν τη ζησουμε περναει


Παει και αυτη η Κυριακη

και ας καρτερουμε για αλλη

που να ειναι ολοκληρη ζωη

που να ειναι ατελειωτη γιορτη

μια Κυριακη τοσο μεγαλη

μια Κυριακη τοσο μεγαλη




Η Κυριακη.....

η ευτυχια...

ο χαμενος παραδεισος.....

ο τοσο δυσκολα και σε σπανιες στιγμες ξανακερδισμενος.

..............................................................................................

Θα θυμαμαι το καθαρο βλεμμα της Γεωργιας

οσο ζω

οτι και να γινει.....

ειναι οτι πιο καθαρο εχω δει.
.............................................................................................

Θα θυμαμαι και το βλεμμα της Ειρηνης

για αλλους λογους.

Δεν καταφερα τελικα να μπω μεσα του

Τα αινιγματα που δεν θα λυσω ποτε

Πονανε.

............................................................................................


Τα αινιγματα.....

Κουσουρι παιδικης ανωριμοτητας?

Να αναζητω τη λυση τους(και ας λεει η Δημουλα)

και τελικα να επιτυγχανω μονον την απωλεια της μαγειας

Δεν χρειαζεται παντου αληθεια

Δεν κανει παντα καλο


Καποιο καιρο εχω βαλει ενα μετρητη στο blog

Γυρω στα 10 ατομα καθε μερα

Τα μισα μπορω να τα υποψιαστω

Τα αλλα 5 οχι

Ποιοι να ειναι?

Και γιατι να με διαβαζουν?

Και τι σκεφτονται ?

ΧΑ! Το blog

δοχειο απορριματων....σκεψεων.


..........................................................................................


Οσο περνα ο καιρος

νιωθω να ξεκαθαριζεται απροσδιοριστα

ολο και πιο πολυ

η ουσια


αλλα δεν μπορω να καταλαβω αν την πλησιαζω

η τελικα απομακρυνομαι απο αυτη....


Δεν μπορω να το εξηγησω με λογια

Γινομαι πιο ανθρωπινος

πιο αληθινα τρυφερος......


Ωστοσο ο φοβος παραμενει

Εντονα

Να τωρα που πατω τα πληκτρα.........
................................................................................................


Να ζησω με αξιοπρεπεια

Ποσο δυσκολο ειναι!

Θελει ασκηση καθε μερα

για να μην γινεις

σαν τοσους και τοσους.......

........................................................................................


Ειμαι ξεκαθαρα αντικοινωνικος

Γιατι δεν μπορω να ειμαι κοινωνικος οπως εγω θελω

.........................................................................................


Παρατηρω το σωμα μου

οχι ευχαριστα

Τα πλαδαρα μελη μου

Τα στηθη που κρεμονται

Το προσωπο που ποτε δεν μου αρεσε


Να σε θελουν αποκλειστικα για το σωμα σου

Να κατι που μαλλον ποτε δεν θα νιωσω...


(Ποτε δεν ξερεις βεβαια που μπορει να φτασει το παραλογο

,εδω η πλειοψηφεια πιστευει σε καποιον θεο)

...................................................................................

Διαβαζω

διαβαζω για την αμοιβαδα

επικινδυνο παρασιτο

να το αποφευγετε

αν δεν θελετε ανεπιθυμητες δυσεντεριες

και εγω δηλαδη δεν ηξερα και πολλα

διαβαζω βλεπετε

πτυχιο εν οψει

ορκομωσια εν οψει

εμπρος παιδι μου

πες μου τι κανει η αμοιβαδα

πες μου τι κανει ο σκωληξ ο ανθρωπομορφος

και μην σκεφτεσαι ποιηματα ολη μερα

γινε χρησιμος

ορκομωσια

αγορακια με γραβατες

κοτες με τουαλετες

και γονεις να κλαινε

πανηγυρακι

ωστοσο εχει ωραιο μπουφε

λεω να παω στη δικια μου

ειδικα για τα πιτσακια και τα τυροπιτακια

05/08/07

Eνας αποτυχημενος καλλιτεχνης

ειναι απειρως καλυτερο

απο εναν μη καλλιτεχνη


Ο τελευταιος ειναι με αποτυχια αποτυχημενος καλλιτεχνης.


Ανηκω στην τελευταια κατηγορια


Δε βαριεσαι.....


Εχω ονειρευτει

και εχω υπαρξει καλλιτεχνης

στη φαντασια μου,

δεν νομιζω οτι εχει και μεγαλη διαφορα.

Ενα βασιλειο ειναι για εμενα ο νους μου

που λεει και ο ποιητης

και μεσα σε αυτο το βασιλειο κανω οτι θελω


***************************************************


Εχω ξεθαψει κατι παλιες βιντεοκασσετες

και βλεπω τον << εαυτο >> σε διαφορες ηλικιες


Δεν ενιωσα καμια μα καμια συγγενεια

αυτοι οι εαυτοι ξενοι και παραξενοι μου φανηκαν


Δεν ειναι δυνατον αυτο να ειμαι εγω ειπα

και οντως δεν ειμαι.....

ωστοσο εχω την υποψια

πως οσο και να μου διαφευγει

καποιες βασεις δεν αλλαζουν

και εχουν μεινει ιδιες .


Kαι με απορια σκεφτομαι

την κριση καποιου μελλοντικου εαυτου

για τον τωρινο
**************************************************

Θελω να το αφιερωσω σε αυτη τη νυχτα

το παρακατω ποιημα του Λαπαθιωτη



Νυχτερινό

ενα φεγγάρι πράσινο, μεγάλο,
που λάμπει μεσα τη νύχτα -τίποτ' αλλο.

Μια φωνη γρικιέται μεσα στο σάλο
και που σε λίγο παύει -τίποτ' λλο.

Πέρα μακριά, κάποιο στερνο σινιάλο
του καραβιου που φεύγει -τίποτ' αλλο.

Και μόνον ενα παράπονο μεγάλο
στα βάθη του μυαλου μου. -Τίποτ' αλλο.



Το <<τιποτε αλλο>> ηχει

σαν θλιμμενη προειδοποιηση στα αυτια μου

σαν ρογχος ανεκπληρωτου.....



ΑΓΑΠΗ


Τιποτε αλλο

04/08/07

Οι μερες

οι μηνες

τα χρονια

και μαλλον θα ειναι πολλα

φοβαμαι θα ειναι πολλα

ολα αυτα που πρεπει να ζησω

και ακομα δεν εχω ξεπερασει τη στιγμη

το τωρα....



Να μπορουσα να καταπιω ολον τον κοσμο

και να τον ξερασω αναποδα.


........................................................


Τρομαζω με την ιδεα της συμβιβασμου

αλλα ειμαι συμβιβασμενος ως το κοκκαλο

ως εκει που δεν παει

χειροτερα και απο τον τελευταιο

παρακμιακο

δημοσιο υπαλληλο

που στεκεται με τα ποδια πανω στο τραπεζι

κατω απο εναν μισοχαλασμενο ανεμιστηρα οροφης

περιμενοντας να πεθανει

ή να παει σπιτι του οταν σχολασει


Tρομαζω με αυτο που ειμαι και γινομαι
.................................................


4:23


φοβαμαι


..................................................


Αυριο θα πρεπει παλι να ξυπνησω

με καποιο τροπο

θα πρεπει παλι....

..................................................


Τουλαχιστον καποια πραγματα δεν τα ξεχνω...

Ετσι νομιζω...


Πως ξεχναν οι ανθρωποι την υπαρξη?


Ειμαι ταχα κανενας ανωμαλος

κανα φρικιο

που δεν εχει τι αλλο να κανει και αραδιαζει τα υπαρξιακα του?


Ε,και να ειμαι

δεν μπορω να κανω αλλιως.

...............................................


Θα ηθελα ομως να τα ξεχνω....

Δεν περηφανευομαι

ουτε υμνω την οδυνη της υπαρξης


Θα ηθελα να ειμαι αλλιως


Θα πρεπει να ειναι υπερβολικα βλακας

καποιος για να επιθυμει τον πονο.


Και την αληθειες που διακρινω καμια φορα

σας τις χαριζω

δεν αξιζει τον κοπο



Το βασιλειο μου ολο για μια στιγμη γαληνης

<< μια εγωιστικη ιδεα γαληνης

σαν να βυθιζεσαι σε ζεστα πρασινα νερα>>

που λεει και ο Βukowski.


.........................................................


4:38


Δεν συμβαινει τιποτα

03/08/07

Θυμηθηκα ενα μικρο ποιημα του Λορεντζου Μαβιλη

Σπουδαζε φιλολογια στη Γερμανια.....








Άμε χάσου, ξερή Φιλολογία,
γριά φτιασιδωμένη, άσχημη, κρύα,
που ώς τώρα το μυαλό μου έχεις τυφλώσει.

Την Εμορφιά την κλασική σπουδάζω,
όταν γλυκά τη Μίννα μου αγκαλιάζω,
όταν η Μίννα ένα φιλί μού δώσει.