15/08/07

Η Εμιλυ Ντικινσον ( i died for beauty)

παρουσιαζει την αληθεια και την ομορφια

σαν δυο συγγενεις εννοιες.


Θα προσθετα και την ελευθερια.



Τι ομορφια εχει να σκεφτεσαι συνεχως αληθινα πραγματα

οπως τον θανατο

ή την τραγικη μοιρα ενος ασταματητα διασταλλομενου συμπαντος?



Ρωτηστε την εκσταση της στιγμης...

Αυτη θα σας απαντησει....


Για να το πω και αλλιως

εχω βαθια την εντυπωση μεσα μου

πως μονο αυτοι που σκεφτονται

και νιωθουν καθημερινα

το μηδεν

ειναι σε θεση να νιωσουν την στιγμη

ζεστα

αληθινα

και ανθρωπινα....

(οποτε και αν αυτη η στιγμη τους επισκεφθει)

..........................................................

Οπως λεει και ο Νικος Δημου

ο θανατος σου δινει την αισθηση του μετρου

...........................................................


Κοιταζω μια πορεια ωριμανσης

περιπου 4-5 χρονια

και περα

απο την ομορφια,την αληθεια ή την ελευθερια

(που καλυτερα αλλοι να μιλησουν αν τα εχω αποκτησει σε καποιο βαθμο)

βλεπω την απωλεια.

Πολυ απλα δεν μπορω να κανω πραγματα που εκανα παλια.

Για παραδειγμα δεν μπορω να εχω τις <<κοινωνικες δεξιοτητες>> που ειχα παλια

ή την γαληνη.....


Το παραξενο σε αυτην την κατασταση

ειναι οτι καποιος θα περιμενε

οτι ενας μελλοντικος εαυτος

περιλαμβανει και εσωκλειει

τις ικανοτητες παλαιοτερων.


Λαθος.


Η σκεψη εχει τιμημα.

Δεν υπαρχει δρομος επιστροφης ακομα και αν απεγνωσμενα τον αποζητας.


.....................................................................


Θα ελεγα οτι στη σημερινη κοινωνια

η σκεψη περιθωριοποιει τον σκεπτομενο

Λειτουργει σαν εξελικτικο μειονεκτημα.


Αλλα δεν ειναι μονο η κοινωνια.


Ειναι η ιδια η δομη της σκεψης προς ελευθερια.


Ερημοι μοναχικοτητας που διακοπτονται απο οασεις ουσιαστικης επικοινωνιας

..........................................................................

Ερημοι

και ειδικα οταν αισθανεσαι οτι δεν υπαρχει σκοπος

και ειδικα οταν σκεφτεσαι το συμπαν που παγωνει

μαζι με τις καρδιες μας.

..............................................................................

Ωστοσο σημερα εχω μια ζεστη καρδια

χαρουμενη

εμαθα να ερμηνευω στο πιανο

το πολυ ομορφο τραγουδι του Κραουνακη

Σας παραθετω τα λογια

αλλα επρεπε να ησασταν εδω διπλα μου στο πιανο

να το ακουγατε.....


Πετάω
κυττάω
Πιο μέσα ακουμπάω
ξανά

και βρίσκω εσένα
με μάτια από δάκρυα
στεγνά

Μια αγκαλιά
υπάρχει ακόμα για μένα
φιλιά δοσμένα
στου κόσμου τη μαύρη ερημιά

Πετάω
ρωτάω
πού πάει τόση αγάπη
μετά.

Πετάω
το κρύβω
μια φέτα αλείβω
με φως

Το κρύβω πως νιώθω
τον πόθο που είχα
μικρός

Μια αγκαλιά
υπάρχει ακόμα για μένα
φιλιά δοσμένα
στου κόσμου τη μαύρη ερημιά

Περιφέρεται κι ενδιαφέρεται
ένας έρωτας με ρομφαία.

Φανερώνεται κι ενσαρκώνεται
σαν μια άνοιξη τελευταία.

Υπερθέαμα στο στερέωμα
ένας έρωτας μ' άδεια χέρια,

μες στ' απόβροχο ανυπόγραφο
ένα γράμμα σου απ' τ' αστέρια