<< Στο χερι μου κρατω κοκκους χρυσης αμμουΠοσο λιγους!Και ομως πως γλιστρουν απο τα δαχτυλα μου στην αβυσσο.Ενω θρηνω-ενω θρηνω! Ε.Α.ΠΟΕ>>
Ειναι κατι σκεψεις σαν αποστηματα,σε βασανιζουν,φυτρωνουν αγρια μεσα σου και ο μονος τροπος να τις ξορκισεις(εστω ,για λιγο) ειναι να παρεις ενα χαρτι και ενα στιλο και να τις γραψεις....Ετσι ακριβως εγινε και χθες το βραδυ...Δεν ειχα υπνο,τα ειχα βαλει με τη μνημη ή καλυτερα με την απωλεια της μνημης....Τρομαξα με την ιδεα πως οτι αγαπησα ,οτι σκεφτηκα και οτι εντελει ειμαι χανεται σαν τους κοκκους της αμμου οπως περιγραφει ο Ποε .....Σηκωθηκα και εγραψα ( αυτη την ποιητικη σκεψη την αφιερωνω στον Αndy...ειμαι σιγουρος θα ξανασυναντηθουμε......... )
Αν εξαιρεσεις την αισθηση του ζωντανου παροντος
(οταν υπαρχει )
θα ελεγα ειμαι μονο η μνημη.
Κατι σκορπια αρνητικα καρε
που πασχιζουν να κρατηθουν στη ζωη
να υπαρξουν,
διατρητα,
λαβωμενα.
Μια αγρια μαχη γινεται εδω
Φωτεινες δεσμιδες Ληθης
απειλουν τον κοσμο μου...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
8 comments:
Kalispera kai kali epityxia sto dimiourgima sou, Taki!Pragmatika skeftesai kai grafeis poly omorfa!Oi anaminiseis...Isw einai o pragmatikos ploutos mas...Alimono an tis ksexname...
@niki
Σε ευχαριστω....
Και ομως ξεχνω πολυ,και οσο μεγαλωνω νιωθω να ξεχνω περισσοτερο.Ενα αορατο χερι μου κλεβει αυτα που εζησα
Αν δεν κάνω λάθος, σπουδάζεις Ιατρική, σωστά; Πώς θα μπορούσες να ερμηνεύσεις αυτή την ευκολία λησμονοιάς και μάλιστα σε νεαρή ηλικία; Παρόμοια συμπτώματα εμφανίζω και εγώ... Μήπως παραμονεύει το Αλτσχάιμερ;;
Σημειωτέον, αυτό το "σκέφτεσαι και γράφεις" μου θύμισε τις σχολικές μας εκθέσεις...
Όντως γράφεις πολύ ωραία.
Δεν είναι αόρατο χέρι...είναι η άμυνα μας για να μην πληγωνόμαστε. Κ όσο μεγαλώνουμε, το έχουμε περισσότερη ανάγκη να ξεχνάμε.
@niki
Δεν μπορω να το ερμηνευσω,και ακριβως για αυτο με τρομαζει....
@ζοι20
Δεν ξερω αν ειναι αμυνα (υποσυνειδητη ) αλλα εγω το βιωνω σαν επιθεση,αγρια...
Και οπως καταφερνω και τη ξεγελω τη ληθη...Επιστρατευω τις αισθησεις,οπως πχ την αφη,με βοηθα η δικη τους μνημη
Για μενα η όσφρηση λειτουργεί λες και έχει δική της μνήμη...Χαρακτηριστικά, μου έχει εντυπωθεί πολύ έντονα η μυρωδιά του νυχτολούλουδου κατά τις παιδικές καλοκαιρινές μου διακοπές...Το ίδιο συμβαίνει και στην αδερφή μου, και όποτε μυρίσουμε νυχτολούλουδο, αυτόματα ο νους μας ταξιδεύει σε εκείνες τις στιγμές...
Συνηθίζω να γράφω στον υπολογιστή σκέψεις μου, συναισθήματα, καταστάσεις που ζω.
Εχω συμβιβαστεί με την ιδέα πως εκείνος ο υπολογιστής (εγκέφαλος) με τις απίστευτες ικανότητες έχει μία αδυναμία.
Πεπερασμένος αριθμός αναμνήσεων, όπου ένα πιό ζωντανό βίωμα, ανάμνηση, στιγμές, θα χαθεί από κάτι δυνατότερο.
Οταν μετά από καιρό, χρόνια τα ξαναδιαβάζω πολλές φορές μου μοιάζουν ξένα.
Τρομάζω... Αλλά τα ξαναζώ.
Ο τρόπος μου να 'ζήσω' περισσότερα χρόνια.
Η ο τρόπος να ζω περισσότερο τα χρόνια?...
@somebody
Μα βεβαια,ειναι απιθανη και η δικη μου εκπληξη οταν ο τωρινος εαυτος μου συναντα κειμενα προηγουμενων εαυτων.....
Σαν αλλος να τα εχει γραψει και να τα εχει σκεφτει....
Και ομως ξαναδιαβαζωντας τα βρισκω τις ιδιες βαθιες ριζες και κατα καποιο τροπο υπαρχω πραγματικα
Post a Comment