Friday, January 26, 2007

Αυτο το ποιημα στο χρωστω







στην Γεωργια,



Πως να μιλησω για το προσωπο σου

Για αυτην την μεταφυσικη ευγενεια που με υπερβαινει

Για αυτο το τοξο ,το εξωκοσμικο

που συναντα τα ματια σου

Και εγω καθε φορα διπλα σου

νιωθω λιγος,ανεπαρκης

που αξιωθηκα να αγγιξω το φως

με τα υποπλαστικα δαχτυλα μου.


Του πεφτεις πολυ αυτου του κοσμου αγαπημενη,

οι πιο πολλοι θα κοιτουν σαν πρωτογονοι το καθαρο σου κρυσταλλο.

2 comments:

gitsaki said...

Πολύ γλυκιά η Γεωργία σου!Να μου την φιλήσεις!

takis vasilopoulos said...

Ολες οι Γεωργιες ειναι γλυκιες:))))