Για τον παππου

Επειδη δεν μου αρεσουν τα μνημοσυνα

πριν φυγει και το σωμα σου

οσο προλαβαινω

θελω να σου ποσο σε αγαπω

και να σου αφιερωσω ενα κειμενο

που εγραψα για εσενα πριν λιγους μηνες.....


<<Τον παρατηρω απεναντι μου.....Καθεται πισω απο το παραθυρο και κάνει πως βλέπει το δρομο...μα κάπου ταξιδευει...παιζει τα χέρια νευρικά πάνω στο τραπέζι,κάτι τον απασχολει,κάτι που δεν θα το πει ποτε και σε κανεναν....Ισως η ζωη που δεν έζησε,ίσως ο θάνατος που περιμενει.Μα πως περιμενεις το θάνατο?ΠΩΣ??Γνωριζει και γνωριζω πως σε λιγο όλα θα τελειωσουν.Παω κάθε μέρα οταν είμαι εδω και τον βλεπω,πάντα κάτι θέλει να μου πει και την ώρα που είναι να βγει απο το στόμα δισταζει.Καθε άνθρωπος για να βρει τη δύναμη να σηκωθει απο το κρεββατι το πρωι πρέπει να πιστευει σε κάτι,να περιμένει κάτι.Τι να περιμενει ο παππους στα85 του,ανήμπορος με χιλια δυο προβληματα?Και ομως περιμένει να δει εμενα ...και τα μάτια του πλημμυριζουν απο χαρα,σαν παιδι...αμα τον ρωτησεις τι κερδισε στη ζωη του θα σου δειξει τα παιδια και τα εγγονια του....Εχει μια σπάνια αξιοπρεπεια που δεν συναντας ευκολα,έζησε δυσκολες εποχες,δεν ξέρω αν γνωρισε τον έρωτα...μεγάλωσε αλλιως,πληθα πληθα χτισανε το σπιτι με την γιαγια...Παππου θα ηθελα κάποιο πάσχα να ξαναγεννηθεις στην ηλικια μου,τοτε θέλω να μου πεις οσα δεν μου ειπες...και τοτε θέλω να κλεισω μεσα στα χερακια σου όλες τις χαρες του κόσμου ( για να δανειστω μια φράση απο τον Σπρινγκ)Παππου ,θα σε κοιτάξω ξανα,αυριο,μεσα στον πυρηνα των ματιων σου,σε αυτα τα πανεμορφα θολα ματια και στο φως που σβηνει θα βρω μια αχτίδα....και αυτην την αχτιδα θα την αναστησω μέσα στην καρδια μου για πάντα! >>


(Το κειμενο γραφτηκε πρωτη φορα το πασχα του 2006 ,στο μπλογκ του ΝΔ)