Οχι,οχι το μηδεν…

η πορεια προς αυτο,

αυτο ειναι θανατος…..

Η ανυπαρξία δεν πονα….


Ποιος ασχολειται με το μετα?

Μονο αυτοι που δεν εννουν

οτι μετα απλως δεν θα ειναι…

Μονο αυτοι που στη θεα του τιποτα

φαντασιώνονται ψευτικους κοσμους.


Αλλα αυτος ο σαδιστης χρονος….

αυτη η κλεψύδρα που καθε κοκκος της κλεβει ζωη…

αυτη η φθορα που μετατρεπει ενα σωμα ηδονης

σε νευρα που αποσυντίθενται

σε μυες που ατροφούν

σε μνημη που χάνεται….

Αυτο (καποιος να μου πει) πως ξεπερνιέται?

και πως μαθαινεις να το αντεχεις καθε μερα?


(Αφιερωμενο στο σωμα του παππου που ειχα την τραγικη ευκαιρία να το βλεπω να καταρρεει χρονο με τον χρονο,μερα με την μερα)