Thursday, April 19, 2007

Ποθος,κορεσμος και ξανα ποθος

Δυο σκεψεις



Νιωθω ενοχος για την επιδερμίδα μου

εκ μερους της ντρεπομαι

για της φορες που ηθελε να σου φωναξει:<< φυγε,σε βαρεθηκα>>....


Οχι εσενα,

το σωμα σου

Οχι εγω,

το σωμα μου


...............................................



Οχι δεν ησουν Εσυ το πρωτο που μου ελειψε....

Πολυ αργοτερα μου ελειψες Εσυ...

Πρωτα απο ολα το σωμα σου....

ή καλυτερα η ερωτικη επαφη με το σωμα σου.....


Και μονο με την εκσταση της ενωσης μας

μπορω και πετυχαινω προσωρινες νικες επι του παραλογου

5 comments:

doctor said...

Τάκη είσαι δύναμη!

Καρυωτακίζεις και γουστάρω.

Σε θέλω λίγο πιο σκοτεινό όμως.

Μπορείς;

doctor

takis vasilopoulos said...
This comment has been removed by the author.
takis vasilopoulos said...

Χαιρομαι που με νιωθεις Δημητρη

Δεν ξερω αν Καρυωτακιζω ( δεν νομιζω ) αλλα εγω θα με ηθελα λιγο πιο φωτεινο....η μαλλον πολυ πιο φωτεινο...

doctor said...

Δες κάτι σκοτεινό:


Η αγάπη σου ναυάγιο.

Και τώρα ναυαγός στην θάλασσα της οδύνης που δέν έχει πάτο και ακτές.
Δεν υπάρχει εδώ ήλιος, μόνο πυκνό σκοτάδι, σύννεφα και κανένα άστρο.
Κύματα πελώρια με χαστουκίζουν, το νερό είναι κρύο και τρέμω.

Δεν ξέρω ούτε να κολυμπώ.

Επιπρόσθετα, είμαι δεμένος χειροπόδαρα...

Πνίγομαι.

Κατεβαίνω.

Βυθίζομαι.

Τελειώνω.

Το κουφάρι μου ακυβέρνητο στο τίποτα.
Οι σκέψεις μου εγκλωβισμένες στην δίνη του Χάους.
Τα μάτια μου ακίνητα με μια έκφραση πόνου και ανείπωτης δυστυχίας για την προδοσία.

Το μόνο ευχάριστο στην ιστορία μου, είναι ότι κατάφερα αυτό που δεν κατάφερε ο Καρυωτάκης: να πνιγώ...

Θα ξανάρθω ως βαμπίρ για να εκδικηθώ.
Θα τους πιω το αίμα, θα κάνω άρπα από τα εντόσθιά τους.
Ο πανσέληνος θα δείχνει τα κοφτερά μου δόντια.

Δεν έχουν καμία τύχη.
Ο Σατανάς θα με προικίσει με κακία και δίψα για εκδίκηση.


-------------

Το είχα γράψει όταν ήμουν 24 ετών έπειτα από ερωτική απογοήτευση.

Σήμερα, δέκα χρόνια μετά, θα έγραφα κάτι τέτοιο μόνο στο Γκουαντάναμο ή την παραμονή της ετκέλεσής μου!

doctor

takis vasilopoulos said...

Σε ευχαριστω Δημητρη για το ποιημα

Ξερεις,ειναι το μονο που μπορω να περιμενω απο το μπλογκ,να μοιραστει καποιος τις σκεψεις του και αν ειμαι τυχερος ( οπως αυτη τη φορα ) να νιωσω ποσο κοντα ειναι οι ανθρωπινες καρδιες....

Ποσο παταμε στα ιδια βηματα και ποσο παρηγορια ειναι αυτο!!!