H προσδοκια ειναι θανατος
αλλα και η μονη τροφη
για τους κατοικους
στον πλανήτη του ανεκπληρωτου....
skip to main |
skip to sidebar
Kαθημερινες σκεψεις- Προσπαθειες να υπαρχω
About Me
- takis vasilopoulos
- (wertherlover@yahoo.gr) I'm Nobody! Who are you? Are you—Nobody—Too? Then there's a pair of us! Don't tell! they'd advertise—you know! How dreary—to be—Somebody! How public—like a Frog— To tell one's name—the livelong June— To an admiring Bog! (Emily Dickinson)
Blog Archive
-
▼
2007
(121)
-
▼
April
(20)
- 30/04/07
- H ψυχη μου ειναι κοντα σε αυτους που καιγονται,σε ...
- Σιγουρα υπαρχουν ανθρωποιπου ακομα και οταν ειναι ...
- Πρεπει να παρω αποφασηπως καποια πραγματακαποιες κ...
- Απεραντη βουη καλπασμοι βιαστικοι κυνηγανε κυνηγαν...
- Ξανα,ξανα ,ξανα για το σωμα σου!!!
- Ποθος,κορεσμος και ξανα ποθος
- Η τεραστια ποσοτητα μισουςπου υπαρχει στον μεσο ...
- Ψαχναμε να βρουμε το τραμ και μιλουσαμε για τον ερ...
- Για να σου δειξω τι νιωθω θα πρεπει να μεταφρασω τ...
- Ποσο πιο ευκολα μεσα σε πολλουςοταν δεν λειτουργει...
- Mια βολτα μεσα στη φυσημε τον ηλιο(μα τι υπεροχα υ...
- Οχι,οχι το μηδεν…η πορεια προς αυτο,αυτο ειναι θαν...
- H προσδοκια ειναι θανατοςαλλα και η μονη τροφη για...
- Oχι αλλες μαλακιες που εξυμνούν ποσο ομορφη ειναι...
- Εσυ ,εκλεκτε της δημιουργιας,που μπορεσες και χτυπ...
- Η καλυτερη στιγμη της ημερας,χαιδευω το μαγουλο μο...
- Στρειδι σιωπηςσε μια γωνιααπορω….
- Μην κοιτας που εχω τη δύναμη ακομα καθε μερα και ...
- 10-04-07
-
▼
April
(20)
4 comments:
εκ/πλη/κτι/κο. Ένα (ακόμη) για βραβείο.........
Μένουν σημάδια,τα κουβαλάς,σκληραίνεις,μα και μαλακώνεις μπρος στο επερχόμενο μηδέν.
Αν είσαι νέος η ζωή θα σε στηρίξει,θα φέρει πιο ευχάριστα,δυνατά και λυτρωτικά γεγονότα,θα μείνουν οι θύμησες μα και τα νεύματα και η ορμή της συνέχειας.
Αν είσαι μεσήλικας όμως και βλέπεις τους γονείς να καταρρέουν σιγά-σιγά είναι πιο σκληρό,παρ'ότι μπορείς να σκεφθείς πιο ώριμα. Είσαι στην επόμενη στάση!
Το πιο δύσκολο νομίζω είναι, όχι πως αντέχεις(πες ότι σφίγγεις τα δόντια) αλλά πώς τους αντιμετωπίζεις εν ζωή προς το τέλος. Πώς τους δίνεις θάρρος; Πώς τους εμπνέεις κάτι καλύτερο; Πώς δεν τους κοροϊδεύεις;
Τα έζησα με τον παππού μου, χειρότερα με τη γιαγιά μου(δύο χρόνια αμνησίας) αλλά το βιώνω με τους γονείς και μένω και μακριά τους. Απόγνωση.
Αν είναι όμως κανείς αισιόδοξος το αντιμετωπίζει πολύ διαφορετικά,στωικά;φυσιολογικά;
αναμενόμενο;
Η παρέα με αισιόδοξα άτομα, έξω καρδιά όπως λέμε, η αλλαγή στον τρόπο σκέψης, η προσωπική μας ζωή στο επίκεντρο, ίσως μας βοηθήσουν...
Ας δούμε το μηδέν ως άπειρο...οο
emfortos
Προφανως το σχολιο σου αναφερεται στο επομενο ποστ
Aυτο το << πως >> με τρομαζει και εμενα και δεν ξερω την απαντηση.....
Παντα να κοιταμε την φωτεινη πλευρα και αυτη να προσπαθουμε τους μεταδωσουμε ....αλλα ειναι δυσκολο,το ξερω.....
Nαι στο επόμενο αναφερόμουν,αλλά βιαστικά να προλάβω..
Η προσδοκία όπως λες ή το μεδούλι της ζωής να μας κρατά σε δρόμο.
Δεν ξέρω αν έρχεται κανείς δυνατός στον κόσμο ή πλάθεται με τα βιώματα και το περιβάλλον του.
Και πώς μπορεί να έχει συνεχώς πυξίδα σταθερή χωρίς να ανακαλεί ή χειρότερα χωρίς να μετανιώνει ή να απογοητεύεται στον πλανήτη του ανεκπλήρωτου;
Σκέψου να έχεις και παιδιά να μεγαλώνεις,πόσο μπορείς να είσαι σωστός; πώς να κρυφτείς; άλλα θες άλλα πρέπει.
Κάνει καλό που μοιράζεσαι τις σκέψεις σου,τις αγωνίες σου.
Post a Comment